Two souls, one body

Hoofdstuk 1: het begin van de ellende

Kida werd wakker van haar enge droom over de monsters. Ze verachtte die dromen. Elke keer opnieuw die vreselijke beelden van die schimmen. Moa wist dat ze die dingen niet leuk vond, en toch bleef hij aandringen om haar ogen open te houden. Kida stond op van haar te hoge bed. Ze keek verrast door het raam. Sneeuw! Het had gesneeuwt vannacht! Ze slofte naar de zware deur die haar kamer met de gang verbond. Haar goudbruine, golvende haar zat nog steeds in het vlechtje dat Lotte er de dag ervoor in had gedaan. Ze keek in de spiegel voor ze naar buiten ging. Haar heldere ogen, die steeds van paars naar blauw naar groen gingen, zagen er verwilderd uit door de droom.
"Ik had je gezegd dat je moest ophouden met die dromen." Zei ze tegen haar spiegelbeeld.
Ik kan niet ophouden. Antwoordde Moa. Je moet de waarheid kennen.
"Kida? Tegen wie heb je het liefje?" Riep Lotte, die bij de deur stond.
"Niemand!" Riep Kida snel.
Ze keek kwaad naar de spiegel. Moa verscheen met een geïrriteerde uitdrukking aan de andere kant van de spiegel. Zijn bosgroene ogen sprankelden, en door zijn weelderige blonde haardos woei de wind.
Je moet haar wegsturen. Zei hij met zijn indringende stem. Ik wil even alleen met je praten.
"Dat kan later!" Fluisterde Kida. "Ik ga Lotte niet wegsturen!"
Lotte deed de deur zachtjes open. Ze had haar pyjama nog aan, en haar blauwe ogen hadden grote grijze wallen onder hen.
"Hey liefje, lekker geslapen?" Vroeg ze met haar hese stem.
Kida knikte bruut. Ze wilde niet dat Lotte over de droom zou weten. Niemand mocht het weten. Niemand buiten Charlie.
"Ga je straks ook even buiten spelen met de kindjes van in de buurt?" Vroeg Lotte.
Kida twijfelde. De kinderen uit de buurt waren opzich wel aardig, maar ze wilde niet dat ze Moa ontdekten. Het feit dat ze in het paranormaal centrum zat maakte het er niet beter op. Moa kon er niet tegen dat er iemand anders in de buurt van Kida kwam. Hij was als een grote broer voor haar. En ze wilde niet dat hij weer zo'n stunt zou uithalen als vorig jaar, toen hij dat kind dat haar een heks noemde wurgde aan zijn eigen sjaal. Het leek op een ongeluk, dat de sjaal ergerns was blijven haken, maar dat kind wist de waarheid, en hij is er nu niet meer.
"Alles oké Kida?" Lotte plaatste een hand op haar schouder. "Je zit weer aan hem te denken hé."
Kida knikte behoedzaam. Ze wilde niet dat Moa zijn geduld zou verliezen.
"Ik zal wel naar buiten gaan, maar voor heel even." Zei ze snel, en ze liep Lotte voorbij, de gang op.
Ze liep naar de keuken. De andere kinderen (het waren er niet veel) zaten al aan tafel hun cornflakes op te eten. Charlie lachte naar haar en klopte op de grote stoel naast hem. Kida nam snel een bord met cocopops en kroop op de stoel.
"Goeiemorgen zieltjes." Grijnsde Charlie.
"Goeiemorgen luistervinkje."
Dat waren hun bijnamen. Charlie kon alles horen wat Kida niet kon horen. De gedachten van mensen. Hij kon het negeren, maar soms was het gewoon oncontroleerbaar. Hij kon ook alles horen wat zich binnen de stad bevond. Het geblaf van de hond aan de andere kant van het park, de toeterende auto's die in de file stonden, zelfs het getrippel van de ratten in het riool.
"Ik kan niet geloven dat ik morgen al zeven wordt!" Zei hij enthousiast.
"Pffft, ik wil ook al zeven zijn. Vijf zijn is zo stom." Antwoordde Kida.
"Niet zo stom, je bent alleen jonger."
Jonger? Ik ben een eeuwenoud magier! Ik zal hem eens mores leren! Zei Moa in Kida's hoofd.
Kida gaf haar hoofd een flinke knal, ook al wist ze dat het niets uithield. Charlie keek haar met opgetrokken wenkbrouwen aan.
"Sorry. Moa." Fluisterde Kida.
Hij haalde zijn schouders op.
"Ga ja straks ook mee naar buiten?" Vroeg Kida om snel van onderwerp te veranderen.
"Ja! Ik zou graag een sneeuwman willen maken." Riep Charlie blij.
Fwew, dacht ze. Charlie hield nooit zo van sneeuw, maar een sneeuwman maken met haar zag hij altijd wel zitten.
"Hoe zou sneeuw eigenlijk ontstaan?" vroeg Charlie zich hardop af.
Moa begon een hele uitleg te doen in Kida's hoofd tot ze er bijna gek van werd. Al die theorieën waar zij niets van begreep interesseerden Moa allemaal. Magiërs en hun stomme wetenschap, dacht Kida.

Kida had haar mooiste jasje aangetrokken, met haar roze moonboots en haar regenboogsjaal. Ze wou haar gele muts opzetten, maar toen bedacht ze zich dat Moa dat niet zo prettig vindt. Ze ontvlocht haar haar en zorgde dat het niet voor haar ogen hing. Charlie ripte nog snel een paar twix repen uit de kast, en kwam toen met zijn te lange jas op haar afgestommeld.
"Hier." Hij gaf haar twee repen. "Stop het snel weg voordat Janice het ziet."
Janice staat aan het hoofd van het paranormale centrum. Ze onderzoekt alles, van zieners tot aliens. Toen Kida net aankwam, moest ze eerst rare testen doorstaan, en dat was nog maar een jaar geleden. Kida moest nog steeds vreemde dingen doen. Bijvoorbeeld moest ze met behulp van Moa de kaart zien aan te duiden die de vrouw in de andere kamer aanduidde. Al die vreemde makkelijke testen werden soms wat te veel, en dan gaat Moa zijn eigen willetje. Hij begint kasten omver te gooien, mensen de stuipen op het lijf doen jagen. Het was niet fijn, want dan bleef hij te lang van Kida's geest weg, wat haar in paniek bracht en haar neus altijd deed bloeden.
Charlie deed de deur open en een koude windvlaag glipte de hal binnen. Hij liet Kida eerst naar buiten gaan en volgde dan. Er waren al een aantal kinderen op straat. Kida herkende er een paar van het zomerkamp dat ze dit jaar had meegedaan. Je had Ginny, een leuk meisje die om de hoek woonde, en dan was er ook Chuck, een mollige jongen die Charlie goed kende. De rest wist Kida niet meer bij naam.
'Moet dit echt?' Zeurde Moa.
"Ja, ik wil ook vrienden maken als je het niet erg vindt." Fluisterde Kida gefrustreerd.
Ze negeerde Moa's diepe zucht en huppelde de stoep op.
"Hey Kida!" Riep Ginny.
Kida was maar al te blij dat Ginny haar nog herkende. Ze liep op haar af en gaf haar een knuffel.
"Kom je meedoen met het sneeuwballen gevecht?" Vroeg Ginny.
"Eigenlijk wilde ik liever een sneeuwman maken," twijfelde Kida.
"Ah alsjeblieft?" Ginny zette haar puppy ogen op.
"Oké." Zuchtte Kida.
Ginny sleurde haar mee naar het kruispunt. Er reden op dat moment geen auto's door het dorp vanwege de sneeuw, dus konden ze spelen waar ze wilden.
"Hey allemaal! Kida komt meedoen!" Gilde Ginny.
"Oké," riep een iets oudere jongen. "Kida, jij staat bij David, probeer je terrein te verdedigen."
En ze begonnen. Kida was heel goed in sneeuwballen gooien. Ze raakte iedereen die ze kon raken. Ze bleef maar gooien en weer raakte ze een jongen op het hoofd of in de nek. De kinderen gilden van plezier en iedereen bleef maar gooien. Kida smeet een sneeuwbal naar het dikke jongetje met de varkensneus. Maar de jongen draaide zich om, en de sneeuw kwam in zijn gezicht terecht. Kida slaakte een kreetje.
"Sorry! Het was helemaal niet mijn bedoeling om-"
Te laat. De jongen greep haar bij haar sjaal en trok haar naar zich toe.
"Denk je dat je grappig bent paranormaaltje?" Siste hij.
"Het was per ongeluk! Echt waar!" Probeerde Kida.
"Tuurlijk!" Sneerde hij. "Ik zal je eens laten proeven hoe sneeuw smaakt." Riep hij.
Hij gaf een ruk aan Kida's sjaal die haar om haar as deed draaien. Ze verloor haar evenwicht en viel voorover. De varkensjongen ging op haar zitten terwijl alle anderen toekeken. De jongen duwde haar gezicht de sneeuw in. Kida kreeg geen adem en sloeg in paniek. Moa had het door. Kida probeerde te roepen dat hij het niet moest doen, maar het was te laat. De jongen die twee seconden geleden nog op haar zat werd achteruitgesmeten met een ongeloofelijke kracht. Hij werd opgetild aan zijn kraag en werd toen weer de andere kant uitgegooid. Kida keek moeizaam toe.
"Moa stop!!" Riep ze hulpeloos.
Maar Moa was al te ver weg. Kida viel op de grond en begon te gillen van de pijn. Haar neus bloedde hevig en de tranen stroomden over haar wangen.
"Moa alsjeblieft!" Smeekte ze.
Uiteindelijk zag ze met haar bewaterde ogen dat de varkensjongen weer neerlag. Ze kwam behoedzaam recht. Iedereen staarde haar aan. Ook Charlie, wat ze rot vond. Charlie had haar nog nooit zo gezien. Hij wist misschien wel van Moa, maar niet dat hij dit soort dingen kon.
"Wat is hier aan de hand??" Riep Janice die op haar hakken naar buiten trippelde.
Kida keek naar de varkensjongen, die alweer rechtop stond, maar lijkbleek zag.
"Zagen jullie dat? Zagen jullie die tovenarij?" Schreeuwde hij in doodsangst.
Janice keek Kida kwaad aan.
"Wat heb je gedaan?" Zei ze op een gedempte toon.
De kinderen keken haar aan alsof ze een pest was.
"Ze is een heks!" Riep de jongen. "Een lelijke heks!!!"