Two souls, one body

Hoofdstuk 21: Rituelen.

Kida was vroeg wakker die ochtend. Paul had Jack opgedragen om met Kida te gaan rijden. Kida had hen verteld over haar vreemde hallucinaties, en het woord "kroon". Paul had gewezen op een plaats ergens tien kilometer van hen vandaan dat "de kroon van Yesu'ooh" heet. Ze wist niet hoe, maar Kida voelde dat de amuletten daar waren. Nadat ze hadden ontbeten en lunch al hadden voorbereid, zadelden ze de paarden en wilden vertrekken. Kida's paard heette sneeuwvuur, wat wel passend was voor een albino-paard. Zijn vacht en hoeven waren compleet wit, en zijn ogen waren rood-roze-achtig. Het was een prachtig paard.
Kida ging op sneeuwvuur zitten, en zodra Jack was opgestegen vertrokken ze in draf. Bijden zeiden ze geen woord, de hele weg lang. Ze stopten twee keer: een keer om de varkens te voeren die om hygienische redenen een kilometer van de boerderij verwijdert staan, en de tweede keer om hun watervoorraad aan te vullen.
Ze stopten aan weer zo'n ouderwetste pomp om hun drinkzakken bij te vullen. Jack stak de zijne onder het slangetje van de pomp en duwde, maar er kwam niets uit.
"Verdomme." Vloekte hij binnensmonds. "De molen zit vast weer geblokkeerd."
Kida kwam dichter staan. "Ik kan het wel even gaan fiksen."
Jack keek haar fronsend aan, met zo'n blik die kogels zou kunnen schieten.
"Dat lijkt me geen goed idee. Paul zei dat ik je in het oog moest houden."
Kida zuchtte. "Paul zegt maar wat -ie wilt. Waar is die molen?"
Jack zuchtte, wat duidelijk toonde dat hij toch niet veel zin had om de molen te deblokkeren. "Naar het westen, je ziet hem van mijlenver staan."
Kida knikte. "Ik ben zo terug."

Jack had gelijk gehad over dat mijlenver gedeelte. Hij had wel even duidelijk kunnen maken over hoeveel mijlen we het juist hadden. De droge vlaktes met hier en daar een droog struikje bleven maar eindeloos gaan. En elke keer leek de molen nog verder weg te staan. Toen ze er uiteindelijk toch was aangekomen was haar paard al bijna uitgeput. Kida klom er af en bekeek de molen. De molen stond hoog in de lucht, op een houten constructie. Kida zag al meteen wat het probleem was. Een bos droog gras - zo iets dat je vaak voorbij ziet rollen in westernfilms - zat vast tussen de bladen.
"Daar raak ik onmogelijk bij."
Ja ja, ik snap de hint al. Klaagde Moa. Hij kreeg het toch mooi voor elkaar. Kida wreef tevreden in haar handen. "Nu alleen nog terug naar Jack en-" ze stopte haar zin halverwege. Aan de overkant van de geïmproviseerde weg stond een soort nomadentent. Het was bol en het dak hing laag bij de grond. Kida liep er naartoe alsof ze gehypnotiseerd was door het ding. Sneeuwvuur bleef rustig staan grazen aan een dorre struik. Het deurtje van de tent bevond zich aan de linkerzijde, en zat half onder de grond. Kida duwde het deurtje open en hurkte om eronder te geraken, en via het trapje de tent te betreden. Het was er extreem donker en stoffig, en er bevond zich een hitte van 100 jaar oud. Hadden die indianen niet even een raampje kunnen openzetten voor hun vertrek? De hele hut lag vol oude spullen die te maken hadden met de geschiedenis van de indianen. Dromenvangers, amuletten, panfluiten en zelfs een zo'n vreemde verentooi. Kida nam een amulet van de muur. Het hing vol met stof. Kida ging er met haar duim over om de afbeelding duidelijker te maken. Was dit een van de amuletten waar ze achter zocht? Ze nam het voor de zekerheid mee en verliet de hut. Maar toen ze een stap buiten waagde was ze niet meer op de plek waar ze binnenstapte. Ze was omsingeld door een dorp met allemaal hutten en tenten die leken op diegene waar Kida net vandaan kwam. Kida keek achter zich. Daar stonden ook hutten, maar die stonden in brand. De scene stond gevuld met indianen. Allemaal mannen. Er vlogen pijlen heen en weer, maar de indianen zelf raakten gewond door geweerschoten. De scene veranderde. Vijf indianen, in een cirkel rond een vuur. Er was een soort patroon op de grond getekend. Een cirkel met vijf lijnen die naar het midden liepen. Niet in een perfecte ster, maar nogal vreemd gevormd. Ze waren gebeden aan het roepen rond het vuur, en plots verscheen er een soort blauw licht. Daaruit kwam een entitie. Yesu'ooh. De entitie vervulde de wens van de indianen, maar niet zonder hen zelf toe te takelen. De mannen raakten gewond en de meesten stierven. De scène veranderde opnieuw, met een blik op het lijk van een man en een huilende vrouw ernaast. De vrouw had een baby in een speciaal dekentje gewikkeld. Kida draaide zich weer om naar de hut, waar de gemaskerde man naar stond te staren. Hij stak zijn hand uit, en Kida wilde die nemen. Maar net toen hun vingers elkaar gingen raken, verdween de hele scène. Geen brandende hutten of rondrennende indianen meer. Alles was weg, en Sneeuwvuur stond nog altijd aan zijn dorre bosje te grazen.
Kida viel op haar knieën neer. "Moa... Zag je dat?"
Ja... Nu weten we dus wat voor ritueel we moeten uitvoeren... Niet?
Kida knikte traag. "Ja ik denk het wel. Laten we teruggaan naar Jack en hem het amulet laten zien. Ik ben zeker dat er hier meer verborgen zitten.

Kida kwam Jack op de terugweg tegen.
"Daar ben je!" Riep hij boos. "Waar bleef je in hemelsnaam?"
Kida stopte Sneeuwvuur. "Het rituelen mysterie aan het oplossen als je het niet erg vind." Ze gooide hem het amulet toe. Jack ving het op en bekeek het nauwkeurig.
"Ik ken dit ding van ergens..." Mompelde hij.
"Zou dit een van de amuletten kunnen zijn die van de indianen waren?" Vroeg Kida.
Jack hield zijn schouders op. "Zou kunnen. Maar er waren er vijf van. Dit is er maar een."
Kida knikte. "Dan gaan we de andere vier zoeken."
Ze trok aan de teugels en draafde met Sneeuwvuur weer op de molen af.
"Moa, kan ik even met je meekijken?" Vroeg Kida zodra ze aankwamen.
Moa deed wat ze vroeg. Kida zag alles in een soort blauw, wazig licht. Alles wat leefde was omhuld in een witte schijn. Kida keek rond en zag iets glinsteren onder de grond. Ze sprong van Sneeuwvuur af en ging het bekijken. Het lag onder de grond. Ze begon te graven en vond een amulet. Exact dezelfde die ze in haar buidel had zitten. Ze stak hem in de lucht en wuifde ermee naar Jack. "Bingo!" Riep ze blij. Jack rolde met zijn ogen en kwam dichter. "Was het niet de bedoeling dat we naar de kroon zouden gaan?" Vroeg hij nors.
Kida haalde haar schouders op. "Misschien had ik het mis. Misschien liggen alle amuletten hier in de buurt."
Jack zuchtte. "Toch gaan we daar straks ook even checken."
Kida knikte, en ze gingen verder met zoeken.