Two souls, one body

Hoofdstuk 5: Het eerste intervieuw

Kida was 4. Ze wachtte rustig in de lege kamer. Moa gooide een stoel om.
"Moa, stop ermee. Mama zei dat we braaf moesten zijn."
Plots ging de deur open en kwam Kida's mam de kamer in.
"Hey schatje. Ik heb met dokter Mason gesproken. Ze wil je graag ontmoeten."
Kida keek haar aan. Mam zag er triest uit.
"Wel? Ga dan. Ik wacht hier lieverd. Maak je geen zorgen."
Kida knikte en liep de kamer uit. De deur van het kantoor recht voor haar stond open. Een jonge vrouw zat achter het bureau. Ze zag er aardig uit. De vrouw keek op en merkte Kida op.
"Oh hey daar meid. Jij bent vast Kida. Kom maar binnen. Je hoeft niet verlegen te zijn."
Kida liep de kamer binnen en trok de deur achter haar dicht.
De vrouw glimlachte. "Ga zitten kind."
Kida kroop de grote stoel op en keek de kamer rond.
"Dus Kida, heeft je mama je al verteld wie ik ben?"
Kida hield haar schouders op.
De vrouw gniffelde. "Ik ben dokter Mason. Wij gaan elkaar in de toekomst nog wel eens vaker zien."
Kida antwoordde niet.
"Hm. Wel, ik werk hier in het centrum met paranormale activiteiten. De naam verraadde het al niet?"
Kida knikte.
"Weet je waarom jij hier bent?" vroeg de dokter.
"Door Moa." zei ze.
"Ja. Je moeder vertelde me al over die onzichtbare vriend. Vertel me, hoe ziet hij eruit?"
Kida dacht even na. Ze had Moa nog maar een paar keer gezien als ze in haar spiegel keek.
"Hij heeft blond haar, groene ogen..."
Meer kon ze eigenlijk niet over hem zeggen.
Dokter Mason knikte. "En, hij is niet van hier... toch? Hij komt uit een ander tijdperk?"
"Ja." beaamde Kida. "Uit de middeleeuwen."
"En, deze geest... volgt je gewoon?"
"Het is niet alsof hij me wil volgen. We zitten aan elkaar vast. Hij kan niet weg. Hij is als een leeuw in een kooi. Hij is er zelf boos over." verklaarde Kida.
"Aha... En, kun je hem dan vanalles laten doen?"
Kida knikte.
"Zou je dat even voor mij willen demonstreren?" vroeg de dokter.
Kida knikte. Moa verliet haar geest en gooide de stapel papieren op het bureau omver.
Dokter Mason keek een beetje geschokt naar de papieren die op de grond dwarrelden.
"Je... je kunt hem dus gewoon controleren, hij doet wat jij wilt?"
Kida schudde haar hoofd. "Nee... niemand controleerd hem. Hij heeft zijn eigen wil. Hij haat het om gecommandeerd te worden. Ik zei het al. Als een leeuw in een kooi."
Dokter Mason knikte. "Dus je hebt geen macht over hem?"
Kida schudde haar hoofd weer.
"Interessand."

Kida liep haar toekomstige kamer binnen. Het leek heel knus. Een groot bed, een televisie, een zetel, een gigantisch poppenhuis. Alles wat een vierjarig meisje zich kon wensen. Haar moeder kwam de kamer mee in.
"Zie je. Het ziet er heel leuk uit hé."
Kida ging naar het bed en testte het uit. Springbestendig. Net goed. Ze liep naar het poppenhuis en nam de mooiste barbie vast. Eentje met blond lang haar en een mooi roos jurkje.
Haar moeder nam de andere vast. "Ik denk dat je het hier heel fijn gaat vinden."
Kida's papa was ook gearriveerd in de kamer. Hij zei geen woord. Hij was bang van haar. Bang van het monster dat hij gemaakt had. Bang van Moa. Kida had hun gesprek vorige week wel gehoord. Haar eigen ouders waren doodsbang na wat er gebeurde met de jongen op de glijbaan. De jongen noemde haar een tovenares. Een dienares van de duivel. Haar vader noemde haar een monster. Een eng monster dat hen elk moment zou kunnen doden.
"Kathlyn." Begon vader. "We moeten gaan."
Kida's mam keek haar vader aan. "Wacht nog heel even... wacht buiten op me." zei ze geërgerd.
Kida speelde met de blonde pop.
"Kida. Vind je het hier leuk?" vroeg mama.
Kida knikte zonder haar een blik te gunnen. Ze wist wat ze hier kwam doen. Ze had hun spelletje wel door.
"Kida schat, luister naar me oké? Luister je?" ze nam kida's kin vast en dwong Kida om haar aan te kijken.
"Papa en ik... we gaan je hier een tijdje laten. We willen dat de mensen hier je helpen... met je denkbeeldige vriendje."
Kida wijgerde haar nog steeds aan te kijken.
"Maak je geen zorgen liefje. Papa en ik komen je nog wel bezoeken."
Kida keek haar deze keer recht in de ogen. "Niet waar mama."
Mama zag er geschrokken uit door haar reactie. "Lieverd, we willen je hier niet achterlaten. We-"
"Leugenaar!!" riep Kida.
"Kida,-"
"Als jij en papa zo bang van me zijn, lieg er dan niet over en ga gewoon weg!" gilde ze.
Haar moeder schreeuwde. Maar niet door Kida. Door de onzichtbare geest die de boekenplank liet schudden, de lichten deed flikkeren, de gordijnen deed wapperen. Door Moa. Kida gilde ook. Het deed pijn nu Moa weg was van haar geest. Hij ging nog verder weg en zette de radio aan en uit. Kida's ogen draaiden weg, en haar neus begon te bloeden. Kida's mama huilde. Ze rende de kamer uit. De pijn hield op, de neus stopte met bloeden. Het enige wat Kida zag met haar betraande ogen was haar moeder die in volle paniek de gang uit rende. Kida huilde nog meer. Haar eigen ouders... zijn doodsbang voor haar.