Two souls, one body

Hoofdstuk 4: Opleiding

Kida wikkelde haar witte handdoek rond haar naakte lichaam. Ze kwam haar kamer in en tot haar verbazing stond Simon daar ook.
"Ik heb wat kleren voor je klaargelegd." zei hij zonder haar aan te durven kijken. "Zie dat je klaar bent tien minuten voor de training."
Hij wandelde met een hand voor zijn ogen de kamer uit. Kida bekeek het uniform dat ze kreeg. Een blauwe overal met een kogelvrij vest, zwarte botten, speciale arm beschermers en een zonnebril. Zou die zonnebril voor de fashion zijn?
Ze trok haar ondergoed aan en bekeek het uniform weer. Ze vroeg zich af wat voor training ze vandaag zou krijgen. Zou ze moeten gewichtheffen om sterker te worden? Mensen neerschieten in een simulatie programma? Wel, ze zou er maar op een manier achter komen. Ze trok haar uniform aan, wat heel oncomfortabel en strak om haar lijf zat. Ze trok haar zware kamerdeur open en ging de gang op. Onderweg passeerde ze tientallen labo's en mannen in witte jassen. Het deed haar bijna aan het paranormale centrum denken. Toen zag ze Simon voor een gigantische deur staan.
"Hm, je bent er al. Goed zo kadet. Dat wordt ook van je verwacht." zei hij op een zakelijke toon.
"Ja..." beaamde Kida. "Dus, wat moet ik verwachten achter deze deur?"
Simon toonde een scheef lachje. "Je persoonlijke trainingsplatform." zei hij met een vleugje genot in zijn stem. "We hebben het speciaal voor jou... eh... unieke talenten ontworpen."
Uniek hé? Moa zag het als een complimentje. Kida meer als een beledeging. Ze wilde niet uniek zijn. Ze wilde een normaal leven lijden zonder een geflipte magiër die je constant waar ook ter wereld gezelschap houdt.
Je weet toch dat ik je gedachten kan horen hé? Zei Moa.
Kida was een beetje geschrokken van de emotie in zijn stem. Het was de eerste keer ooit dat ze dit hoorde.
*Ik hoop dan ook dat je deze gedachten al eerder hebt gehoord.* Dacht ze vlakaf.
Ze hoorde Moa zuchten maar besteedde er geen aandacht aan. Ze moest op deze training gefocust blijven.
Simon ging voor de deur staan met zijn rug naar Kida. Hij zette zijn hand op een of ander scannings apparaat en de deur ging open. Kida liep schaapachtig achter Simon aan om zo min mogelijk op te vallen. Maar dat kon jammer genoeg niet, aangezien dat er een spotlight op haar gericht was.
"Welkom Kida." zei een vrouwelijke robot stem.
Kida keek verward om zich heen. Ze stond in een nagebouwde versie van Tokyo. Maar dan veel kleiner natuurlijk. Overal stonden mannen in het zelfde uniform als zij. Allemaal hadden ze iets vast dat leek op een paintballgeweer. Kida hoopte vurig dat het echt wel een paintballgeweer was en geen echte geweren met echte kogels.
Simon gaf haar een bemoedigend klopje op haar schouder. "Geen stress." zei hij met een scheef lachje.
Kida werd een beetje boos van die laatste opmerking, maar ze liet het niet merken.
"Kida, aan de andere kant van deze zaal staat een dummy die de dictator moet voorstellen. Dit is je opdracht. Je krijgt geen extra informatie of hulp. Versla de dummy."
Kida keek om zich heen. Elke straat was bedekt met soldaten. Ze moest dus ongezien langs deze mensen komen, en misschien een paar uitschakelen.
Oké, no problemo. grinnikte Moa.
Kida beet op haar tanden. Daar was het startsein. Ze rende snel naar één van de grote kisten die 'toevallig' op de straat gekieperd waren. Ze piepte langs de kant van de kist en zag haar eerste tegenstander.
*Oké Moa... doe je ding.*
Moa verliet Kida's geest en ging erop af. Hij nam de controle over de man zijn lichaam en keek of de kust veilig was. Hij schakelde met behulp van zijn 'host' de andere twee soldaten in de buurt uit zodat Kida veilig kon doorlopen. Ze bleef staan aan de linkerkant van het zogenaamde steegje. Ze keek om de hoek en zuchtte. Nog drie.
Zeg eens Kida, waarom doen we dit ook weer? Zei Moa geirriteerd.
*Zodat we deze opdracht kunnen uitvoeren.*
Oh ja, om de dictator te vermoorden. Juist. Die opdracht die jij dolgraag wil doen is het niet?
*Hou gewoon je klep en doe mee. Ik ga niet de deserteur uithangen.*
Tuurlijk joh.
Hij verliet haar weer en wurgde de drie soldaten.
"Kida, wat denk je dat je aan het doen bent? Jouw taak is het uitschakelen van deze recruten. Niet het vermoorden."
Kida ergerde zich aan Moa's gedrag als een verwaande puber, maar liep toch door. Wat ze niet doorhad was dat er een soldaat in het steegje naast de grote straat waar ze nu doorliep stond. De man greep haar bij de armen. Kida probeerde zich los te wurmen, en toen dat niet werkte gaf ze hem een trap onder de gordel. Ze gaf hem een stevige klap op zijn smoel en liep door. Ze liep naar het volgende punt. De dictatordummy stond maar tientallen meters van haar verwijderd. De van katoen gemaakte pop werd beschermd door vier andere soldaten. Moa nam bezit van een van hen, deelde een paar klappen uit en liet Kida de dictator neerschieten. Toen ze klaar was hoorde ze een luide toeter wat haar stopsein was. Plots voelde ze de loop van een geweer tegen haar slaap.
"Goed werk Kida. Maar als dit geen oefening was, zou je nu morsdood zijn."
Kida kreunde en nam het geweer uit Simon's handen.
"Wat wil je dat ik doe? Dit was toch de opdracht? En trouwens, je kwam me bedreigen nà het stopsein." zei ze boos.
Simon keek haar streng aan. "In een echte situatie krijg je geen start- of stopsein. De missie zal niet voorbij zijn tot jij terug in je bed ligt. Denk daar aan."