Two souls, one body

Hoofdstuk 3: je nuttig maken is niet altijd goed.

Kida stond voor haar gigantische kast waar maar enkele kledingstukken in lagen. Haar tas was veel te groot voor die paar shirts, jeansbroeken en jurkjes die ze nooit droeg. Ze zuchtte diep en begon haar broeken op de bodem van de tas te leggen. Charlie kwam binnen met een grijns op zijn gezicht. De laatste jaren was hij bijzonder knap geworden. Zijn lichaam was langer en breder, zijn armen gespierd en zijn weelderige bruine haardos zat zo in de war dat het mooi was.
"Hé zieltjes, ben je al ingepakt?" Zei hij vrolijk.
Kida zuchtte. "Net begonnen. Die stomme tas is veel te groot, er past een klein nijlpaardje bij!"
Charlie grinnikte. "Wel, dan is het goed dat ik dit meebracht." Hij hield een zak jellybeans omhoog.
Kida lachte. "Hoe kom je daar aan?"
"Lotte heeft ze geregeld. Nadat ik ze vertelde dat je twee weken weg zou zijn wilde ze dolgraag iets doen." Verklaarde hij.
Kida zuchtte van verdriet. "Ik weet niet waarom, maar ik ga het hier ontzettend missen..."
Charlie hield zijn schouders op. "Hey ik mis het hier ook als ik weg ben. Niet zo zeer voor de expirimenten, maar voor al mijn vrienden. Voor jou."
"Ik ga jou ook missen." Zei ze terwijl ze hem omhelsde.
Charlie nam haar schouders beet. "Wil je iets voor me doen?"
Ze keek hem scheef aan. "Hangt ervan af."
"Als je in Alaska bent, wil je ALSJEBLIEFT een sneeuwman voor me maken met een oranje pruik en een hoed en hem "the mad snower" noemen? Ik heb een Johnny Depp reference nodig." Hij begon te gniffelen.
Kida rolde met haar ogen. "Ik zal zien of ik tijd heb." Lachte ze terug.

Janice stond te wachten aan de rode landrover waarmee ze zo naar het vliegveld zouden rijden. Charlie dropte Kida's bijna lege tas op de achterbank en gaf haar een zoen op haar wang.
"Sms me wanneer je er bent oké?" Grijnsde hij.
Kida bloosde en knikte kort. Ze gaf hem een laatste knuffel en stapte in. Ze keek naar de grijze wolken boven haar.
"Akelig weertje om naar Alaska te vliegen hé." Zei een diepe stem achter haar.
Kida draaide zich met een ruk om. Op de achterbank zat een man met een gerimpelde huid en een vreemd pluizig kapsel. Zijn kleine ronde brilletje stond scheef op zijn neus, en zijn strikje zat slordig rond zijn nek geknoopt.
"Sorry, heb ik je laten schrikken?" Zei hij.
Kida knikte.
"Oh hemeltje, het spijt me. Ik ben Professor Ramstein."
Kida kon haar lach bijna niet bedwingen. "Ramstein? Als in de band?"
De professor kon er niet mee lachen. "Voor de duidelijkheid, ik was er vóór hen! Die bende idioten is toch maar een stelletje wannabe's die denken dat ze beter zijn dan acdc." Ratelde hij.
Kida leunde tegen haar stoel. "Sorry professor." Zei ze schaapachtig.
Janice rukte de autodeur open en liet zich vallen op de stoel naast Kida.
"Sorry dat het lang duurde, ik zie dat je al kennis hebt gemaakt met Einstein?" Zei ze verveeld.
"Het is RAMSTEIN!" Zei de prof geïrriteerd.
"Sorry rammelaar." Zei Janice zonder hem een blik te gunnen.
"Nee het is..." Hij zuchtte. "Ach laat ook maar zitten."

Janice parkeerde de auto voor de deur van het vliegveld.
"Snel eruit. Ik mag hier niet staan en ik heb geen zin in een boete door jullie sloomheid." Sneerde ze.
Kida nam haar tas uit de auto en volgde professor Ramstein naar binnen. Het was een grote luchthaven en ook heel druk. Kida had moeite met de professor bij te houden. Ze moest plots zelfs beginnen joggen om hem niet uit het oog te verliezen. De luchthaven was enorm. Overal waar ze keek waren er verschillende nationaliteiten, en ze wist dat iedereen hier een eigen verhaal had. Vluchtelingen, migranten, geadopteerde kinderen die hun echte ouders willen zien. Allemaal een andere reden om het vliegtuig in te stappen. Alleen zouden ze haar reden nooit begrijpen.
"Oké Kida." Zei de prof haastig. "Dit is je opdracht."
Hij gaf Kida een bundel met een aantal papieren in. Ze besloot dat het niet het moment was ze te bekijken, en dat ze dat onderweg wel zou doen.
Kida, ik vertrouw dit niet.
Ze schrok op van de plotse onderbreking van Moa.
"Gast, niet cool." Zei ze met haar tanden op elkaar.
Die professor verbergt iets. Je voelt het zelf ook. Ga hier weg nu het nog kan. Ik schakel prof pluizebol wel uit.
"Nee! Het kan me niet schelen! Ik ben de enige die deze opdracht kan doen, wat het ook is."
Jij je zin. Maar als je gewond raakt, kom dan niet bij mij uithuilen. Zeurde hij.
Kida snoof luid en zette haar koffers op de band.
"Passport please." zei de vrouw achter de balie.
Kida gaf haar haar pas en nam de bandjes voor aan haar handbagage aan.
"Here is your ID back. Have a nice flight." zei de vrouw.
Kida deed haar rugzak om haar schouder. "Thank you very much." antwoordde ze.

Toen Kida in het vliegtuig zat, zat ze niet naast de professor. Ze zat naast een jonge man. Ze schatte hem niet ouder dan 25 en echt lelijk was hij ook niet.
"Jij bent vast juffrouw Kida." zei de man.
"Ja, dat ben ik. En wie bent u?" vroeg ze een beetje achterdochtig.
"Mijn naam is agent Simon. Je mag me gewoon Simon noemen als je wilt. Ik ben er om jou op te leiden en je in te lichten over je opdracht."
"Opleiden?" vroeg Kida.
"Ja, je wordt niet zomaar een Special CIA agent." lachte Simon.
Kida's ogen werden groot. Ze nam snel het document met haar opdracht in. Ze opende het bundeltje en haar oog viel meteen op een foto van de dictator uit Egypte die zich nu blijkbaar schuilhield in Tokyo. Kida las haar opdracht en kreeg een kleine paniekaanval.
"Ik moet deze man... v-vermoorden?"