Two souls, one body

Hoofdstuk 13: Schimmen uit het verleden

Kida kreeg de geur van warme ravioli uit blik in haar neus. Ze had honger, dus stond ze op. Ze had niet meer zo goed geslapen sinds haar laatste nacht in het centrum. Ze zuchtte diep bij die gedachte. Ze zou er niet meer terug komen, besefte ze. Haar maag begon te knorren, dus snelde ze naar het vuurtje waar iedereen al rond zat.
"Goeiemorgen Kida." zei Isaak.
Kida glimlachte. "Goeiemorgen."
Ze zette zich op het bankje, naast Benjamin.
"Mogge prinses." zei deze.
Kida grijnsde. "Mogge."
Gabe kwam erbij zitten. Samen ontbeten ze, en Kida vertelde hen wat verhalen die ze vaak hoorde van toen ze klein was. Na het ontbijt nam Isaak haar mee de straat op.
"Wil je hier wonen, zul je mee voor het geld zorgen."
Hij liep naar een bende kartonnen, die netjes over de koude grond verspreidt lagen.
"Gaan we bedelen?" vroeg ze.
Isaak knikte. "Da's de enige manier. Benjamin helpt mee door af en toe een stukje saxofoon te spelen, zodat we eens verse groenten kunnen eten."
Kida knikte en ging naast hem zitten. Na 10 minuten was ze het al beu. Ze stond op.
"Ik ga daar eens proberen, misschien heb ik daar meer geluk." vertelde ze Isaak.
Deze knikte en ze wandelde verder. Drie minuten later passeerde ze een pinautomaat. Ze liep ernaartoe en zag een briefje van 10 dollar zitten.
Neem het.
"Moa, ik kan niet gaan stelen." fluisterde ze.
Is er dan iemand die het gaat missen? Duidelijk niet, want hier zit het.
"Het is stelen..." hield ze vol.
Neem het gewoon. Dan kun je Isaak en de rest een betere maaltijd geven, en misschien wat drank.
"Het is nog altijd slecht... maar je hebt gelijk."
Ze nam het briefje en propte het in haar mouw. Ze jogde terug naar het plekje waar Isaak zat. Ondertussen begon het al donker te worden.
"Hé Kida, al iets opgeschoten?" vroeg Isaak.
Kida knikte gretig. "Zeg dat wel." Ze toonde hem het briefje.
Zijn ogen werden groter. "Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?"
"Ze vonden het zeker niet prettig dat een jong meisje alleen in de sneeuw zat?"
Isaak keek haar verwonderd aan. "Kida... heb je dit gestolen?"
Haar glimlach verdween. "Komop, het lag daar gewoon! Als iemand het zou missen zou het daar niet open en bloot liggen, toch?"
Isaak dacht even na. "Goed dan. Maar alleen voor deze keer."
Kida knikte.
"Ga jij maar al terug naar de brug. Ik zal de boodschappen regelen."
Kida zei gedag en slenterde naar de brug. Ze keek hoe Isaak de supermarkt binnenliep. Ze wachtte tot hij terugkwam. Tien minuten later kwam hij naar buiten met een zak vol eten en dekens. Kida wilde zich al omdraaien, toen ze plots een aantal tieners op hem af zag komen. Een van de jongens had een camera vast. Dit betekende niet veel goeds.
"Hé, daar hebben we opa zwerver!" riep een van hen.
Een andere zag de zak dat hij vasthield. "Wat nu oude man? Heb je een baantje gevonden? Als poetsvrouw?" Ze begonnen in koor te lachen.
"Wie hou je voor de gek gast. Deze oude snuiter heeft het geld waarschijnlijk gestolen."
"Dan kunnen we het niet toestaan dat ie met dat eten gaat lopen, of wel gasten?"
Kida spurtte naar de andere kant van de straat. De jongens begonnen Isaak te slaan. Toen ze hen bereikte was hij er al erg aan toe. Snel gaf ze degene met de baseballbat een trap in zijn zij. De jongens waren verrast door haar plotselinge aanval. De jongen met de camera deed een sprongetje achteruit. Die met de baseballbat krabbelde recht en hief zijn wapen. De derde haalde uit met zijn been. Kida greep die vast en liet hem onderuit gaan. Die met de bat wilde haar raken. Ze nam de bat van hem af en sloeg hem op het hoofd. Ze herinnerde zich haar training alsof het de dag ervoor was gebeurd. Ze gaf die met de camera een schop en zorgde dat de camera op de grond viel. Ze schopte de camera buiten het berijk van de jongen. Ze bleef slaan en trappen, en om haar heen schoppen. De jongens raapten elkaar op.
"Wegwezen!" gilden ze.
Kida knielde neer bij Isaak en keek hoe de pestkoppen ervandoor gingen.
"Hoe deed ze dat man?"
"Geen idee! We krijgen haar wel!"
Isaak kreunde bij het rechtkomen. "Kida?"
Kida knikte. "Geen zorgen. Ze zijn weg."
"Hoe deed je dat? Al dat schoppen enzo? Waar heb je dat geleerd."
Ze zuchtte diep. "Maakt niet uit waar ik het heb geleerd. Je bent veilig."
Hij knikte. Kida nam het eten en stopte het weer in de zak. Ze nam Isaak vast en strompelde met hem naar de overkant. Daar aangekomen kwamen Benjamin en Gabe aangelopen.
"Wat is er gebeurd?" vroeg Benjamin terwijk Gabe het gewicht van Kida overnam.
"Een aantal pestkoppen." kreunde Isaak.
Gabe liet hem voorzichtig op de matras zakken. Isaak mompelde iets tegen Benjamin, die daarna wegging om iets te halen.
"Hoe zijn jullie van die gasten afgekomen? Zelfs mét het eten?" vroeg Gabe.
Isaak ging kreunden rechtop zitten. "Kida heeft me gered."
Gabe staarde naar Kida. "Hoe?" vroeg hij uiteindelijk.
"Ze deelde een aantal trappen en klappen uit. Het was geweldig. Ze was als een eenmansleger."
Gabe trok grote ogen. "Waar heb je dat geleerd."
Kida haalde haar schouders op. "In mijn verleden. Ik praat er liever niet over."
Gabe knikte en focuste weer op Isaak. Benjamin kwam aanlopen met een deken en een doosje pillen. Pijnstillers, vermoedde Kida.
De rest van de avond werd gevuld met het verzorgen van Isaak en het eten van een verse spaghetti. Na het eten ging Kida op haar matras liggen, en na een minuut of twee, viel ze in slaap.