Two souls, one body

Hoofdstuk 2: een fatale test.

Kida was 10 die dag. Charlie was net vertrokken op zomervakantie met zijn begeleider, dokter Daniels. Ze miste hem erg. Hij was haar enige vriend in het paranormale centrum. Ze miste zijn scheve lach, zijn diepe bruine ogen, zijn lichtbruine haar dat weelderig om zijn gezicht lag. Ze moest die dag een nieuw soort test doen van Janice. Ze hadden een nieuwe taak bedacht voor Moa, en wilden zeker weten of hij die ook kon uitvoeren. Kida was al die testen spuugzat. Ze vond het eng om in die witte kamers te zitten, en om te weten dat ze continu aangestaard werd door de bende wetenschappers achter de muur.
"Kida? Ben je er klaar voor?" Zei dokter Mason.
Ze zuchtte. "Ja, ik denk het wel." Loog ze.
Dokter Mason hield de deur voor haar open. Ze wachtte tot Kida op de stoel was gaan zitten in het midden van de kamer en deed dan de deur op slot.
Waarom op slot, dacht Kida.
"25 juni, 11 uur 20, subject a27 klaar voor test break in." De robot-achtige stem galmde door de kamer.
Dokter Mason ging de muur binnen. Kida vroeg zich af hoe dat werkte, zo'n muur waar zij niks door kon zien maar de dokters wel.
"Oké Kida, er staan twee personen in de kamer hiernaast." Zei dokter Mason door de luidspreker. "Er staat ook een goedkoop schilderij in een kluis achterin. Jou taak is om het schilderij uit de kluis te halen zonder dat persoon A het doorheeft. Snap je?"
Kida knikte kort.
Menen ze dit nu? lachte Moa. Eitje!
"Doe gewoon je ding Moa." Fluisterde Kida terug.
Een luide toeter gaf het startsein aan. Kida sloot rustig haar ogen en volgde Moa's bewegingen. Hij nam bezit van persoon B. Zijn ogen werden helderblauw, zijn pupillen draaiden weg. Hier gaan we dan, dacht Kida.
Moa liet persoon B door de kamer sluipen. Hij liet de persoon de ander van achter aanvallen en knock-out slaan. Hij nam het kaartje met de code en liep op een robot-achtig pasje naar de kluis. Het was Moa gelukt. Zodra de kluis open was stikte hij persoon B en boorde een gat in het schilderij. Het werd Kida te veel. De pijn werd te hevig, en het leek alsof haar omelet zich een weg naar buiten aan het waden was. Haar neus begon te bloeden zoals altijd.
"Moa! Kom terug ik hou het niet meer!" Gilde ze in gedachte.
"Kida! Wat denk je dat je aan het doen bent?" Riep dokter Mason door de luidspreker.
Moa wou niet terugkomen, hij stootte de kluis om, terwijl persoon A al terug bij kennis was. De vrouw begon te krijsen. Ze wilde naar buiten rennen, maar de deur zat op slot. Moa liet de papieren op het tafeltje in de kamer rondvliegen, en flipte de tafel omver. De vrouw trok aan de hendel. "Hij zit op slot! Help! HEEELLPP!!" Gilde ze.
Kida zelf begon ook te gillen. Moa wilde niet luisteren! De pijn gleed door haar lichaam alsof ze een mes had ingeslikt, en er glasscherven door haar aderen stroomden.
"Moa!" Schreeuwde ze.
Het werkte niet. Moa stootte de boekenplank naast de vrouw om, die weer een ruk aan de muurvaste, metalen deur gaf.
"Moa!" Smeekte Kida bijna hartverscheurend.
Deze keer werkte het. Moa hoorde de pijn in haar stem, en kwam terug naar haar lichaam. De pijn hield op, haar neus stopte met bloeden, maar liet wel een rode veeg op haar gezicht achter. Dokter Mason kwam binnenrennen.
"Kida! Wat was dat?" Riep ze geschokt.
Kida was te uitgeput. En daar kwamen de tranen. Dokter Mason omhelsde haar.
"Shhh, het is voorbij schat. Het is voorbij."