Beni Hala Seviyor Musun? // boyxboy [Tamamlandı]

•senden ettiğim son rica•

EHEH Selam! Yeni şeyler kurgulayıp yayımlamayı çok sevdiğim için yeni bir kurgu ile karşınızdayım. İyi Ol ve Son Defa gibi seveceğinizi düşünüyorum fakat birkaç bölüm karakterimizin depresif hayatını okumanız gerekiyor. Umarım bu durumdan sıkılıp hemen vazgeçmezsiniz, 3-5 bölüm sonra açılacağına emin olabilirsiniz♥

Vote verip bir tane de olsa yorum yaparsanız sevinirim, umarım beğenirsiniz.

İyi Okumalar!

.

.

.

Sanırım sonunda uyuştum, kaderim üstün geldi

En karanlık güneşin olurum, bana yükle nefretini

"Geçmiş hakkında sık sık düşünüyor musun?" Psikiyatrımın sorduğu ilk soru oldu. Ona tam olarak nasıl bir cevap vermem gerektiği konusunda emin değildim, ne söylersem söyleyeyim bana her şeyin iyi olacağını anlatacakmış gibi bir his vardı içimde. Ya da bunu bile yapmayıp reçetemi yenileyecek ve beni ilaçlarla eve gönderecekti. 

İkinciyi yapmasını umarak, yalan söylemekten kaçındım. "Bazen." Duraksadım, düşündüm. Yalan söylemiştim. "Çoğu zaman." Bu, gerçeğe daha yakındı, ama tam anlamıyla değil. "Neredeyse her zaman." Bu gerçekti.

Önündeki deftere bir şeyler yazdıktan sonra bakışlarını tekrar bana çevirdi. "İlaçlarını kullanmaya devam ediyor musun?"

"Geçen haftaya kadar ediyordum." Bu da gerçekti. "Bittiğinden beri gelmeye fırsatım olmadı." Ve bu.

"Neden?"

Omuzlarımı silktim, buna yalan söylemem son derece imkansızdı. İşin aslı, yalan söylemek de istemiyordum zaten. "Evden çıkasım yoktu." diye yanıtladım.

"En son ne zaman kendini neşeli hissettin?" Oldukça ciddi bir soruydu. Ne zaman neşeli hissetmiştim cidden? Birkaç saniyeliğine düşüncelerime dalmış olsam da cevabımın olmadığı bir soruydu. Yanıt vermeyişim sonucunda sorusunu değiştirdi. "Ne zaman bir şeyler yaparken eğlendin?"

Tekrar omuzlarımı silktim, daha iyi bir cevabım olduğunu düşünmüyordum. "Birkaç hafta? Bilmiyorum."

"Anladım." Bir şeyler yazdı. "İlaca devam etmek istiyor musun?"

"Başka bir şansım var mı?" Olmadığının farkındaydım, tıpkı sorduğu sorunun ilaçların üzerimdeki etkisini ölçebilmek için sorduğunun farkında olduğum gibi. Bu yüzden bu işi ciddiye aldığımı ona da belli etmeye karar verdim. "Şaka bir yana, evet – istiyorum. Kabuslar yüzünden uyuyamamamı engelleyen tek şey o çünkü."

Başını salladı, reçeteye bir şeyler yazdı ve elime kağıdı tutuşturdu. "Her zamanki eczanenden alabilirsin." Gülümsedi, ben de ayağa kalktım. "Senden son bir ricam var, Ural," dedi. "Daha sık gelmeye çalış. Ya da birileriyle konuş. İyi gelecektir." Teşekkür ettikten sonra odasından çıktım ve asansörle aşağı indikten sonra binayı terk ettim.

Buranın kokusunu hiç sevmiyordum, rahatsız edici ve mide bulandırıcıydı; bense rahatsız edici ve mide bulandırıcı her şeyden oldum olası nefret ediyordum. Eve gitmek için arabamı aradığım sırada onu satmak zorunda kaldığımı hatırladım. Elimdeki tek parayla ilaç alacağım için taksiye binemezdim, bütün yolu yürümek zorundaydım. Kendimi bu uzun yola hazırlamaya çalıştığım sırada telefonumun titremesiyle irkildim ve ekrana baktığımda şehirde kalan tek arkadaşlarım olan Bora'yla Selin'den ilkinin aradığını gördüm. "Efendim?"

"Evde misin, Ural?" diye sordu Bora. "Selin'le kahve içmeye çıkıyoruz, seni de alayım mı evden?"

"Evde değilim ki." Keşke olsaydım. "Hastaneden çıktım?"