Redblack

HOOFDSTUK 43

Vijf lange jaren waren verstreken. Rowan had elke dag aan haar vrienden die er niet meer waren gedacht. Elke dag was het weer een zware uitdaging om de dag door te komen. Doorgaan na het incident van vijf jaar geleden leek de grootste uitdaging ooit te zijn geweest voor de Avengers. De aarde oogde somber. Nu zat Rowan weer op haar kamer een fotoboek door te bladeren. Ze wist dat het niet slim was en dat ze er alleen maar meer over in zou zitten, maar ze wilde hen ook niet vergeten. Bucky, Sam, Peter, Wanda en nog vele anderen staarde haar lachend aan vanaf een foto. 'Luister, bontjas.' hoorde ze opeens Carol zeggen vanuit een andere ruimte. Natasha had zo te horen de Avengers bij elkaar geroepen voor een meeting die ze om de zoveel tijd deden. Een paar verschenen er dan als hologrammen in de kamer. Na een tijdje hoorde ze alleen Rhodey nog. 'De Federales vonden een ruimte vol met lichamen. Wat karteljongens die geen kans kregen hun wapens te trekken.'

'Het was vast een rivaliserende bende.' antwoordde Natasha. 'Maar dat was het niet. Het was Barton. Wat hij hier deed, wat hij de afgelopen jaren heeft gedaan... Wat hij hier achterliet. Ik zweer je iets in me zegt dat ik hem niet wil vinden.' Natasha hield zich een paar seconden stil. 'Ga je uitzoeken waar hij naartoe gaat?' vroeg ze daarna. 'Nat?' vroeg Rhodey kalm. 'Alsjeblieft?' smeekte Natasha. Rowan hoorde de hologram van Rhodey verdwijnen. Ze hoorde Natasha zachtjes snikken en ze besloot naar haar toe te gaan. Rowan zag haar met haar handen voor haar gezicht achter een tafel zitten. Steve kwam vanuit een andere kamer. 'Ik wilde met liefde iets voor je koken, maar of je daarvan opknapt.' zei hij tegen Natasha. Natasha leek zichzelf te herpakken en keek met waterige ogen naar Steve. 'Kom je je was doen?' vroeg ze. 'En een vriendin te bezoeken.' zei Steve schouderophalend. 'Met je vriendin gaat het prima.' zei Natasha zuchtend. 'Ik zag walvissen toen ik over de brug kwam.' zei Steve. 'In de Hudson?' vroeg Natasha. 'Nou ja er is een beter millieu nu...' zei Rowan. 'Als jullie soms komen zeggen dat ik het niet zo somber moet inzien. Sla ik jullie verrot met een boterham met pindakaas.' ze eindigde met een geforceerd lachje. 'Sorry macht der gewoonte.' zei Steve en hij nam plaats in een stoel tegenover haar. Rowan besloot hetzelfde te doen. Steve zuchtte was even stil en begon toen met praten. 'Ik zeg tegen iedereen dat ze verder moeten en zich moeten ontwikkelen. Sommigen doen dat. Maar wij niet.' 

'Als ik verderga wie doet dit dan?' vroeg Natasha zacht. 'Misschien hoeft het niet gedaan te worden.' Natasha schudde haar hoofd. 'Ik had niks. En toen kreeg ik dit. Dit werk... Deze familie.' een traan rolde over haar wang. 'En ik werd er beter door. En zelfs nu ze weg zijn... probeer ik nog steeds beter te zijn.' Rowan keek Natasha aan. Hoewel hun verleden erg van elkaar verschilde, kon ze zich toch vinden in haar woorden. 'We moeten allemaal verder met ons leven.' zei Steve. 'Misschien is het fijn om je toch vast te klampen aan wat je nog wél hebt.' zei Rowan en ze keek naar de tafel. Ze zag Natasha knikken. Ze swipte een hologram in de lucht naar rechts. 'Hallo, is daar iemand?' hoorde ze een mannenstem roepen. 'Dit is eh Scott Lang.' Op een hologram in de lucht was te zien hoe Scott voor de deur stond te roepen en te zwaaien met een bruin busje die achter hem stond. 'We hebben elkaar ontmoet een paar jaar geleden op het vliegveld... In Duitsland.' Natasha keek met een verbaasd gezicht naar Scott. 'Ik werd toen heel groot en had een masker op.' vertelde Scott verder. Steve stond op. 'Is dit een oud bericht?' vroeg hij. Rowan stond ook op. Verbaasd en verward. 'Ant-Man? Dat weten jullie vast nog.'

'Het is bij het toegangshek.' zei Natasha en ze leek een sprankje hoop te krijgen. 'Ik moet met jullie praten.'

Toen Scott binnen was ijsbeerde hij hevig door de kamer. 'Scott, is alles goed met je?' vroeg Steve. 'Ja.' zei Scott ietwat moeizaam en hij deed zijn handen over zijn gezicht. Hij ademde kort uit, trok zijn handen weg en begon er snel een zin uit te pompen. 'Heeft een van jullie kwantumfysica gestudeerd?' Steve en Rowan keken elkaar vragend aan. 'Alleen om een praatje te maken.' zei Natasha. Scott wees naar Natasha. 'Goed, vijf jaar geleden, vlak voor...' hij leek de woorden te zoeken. 'Thanos. Ik bevond mij in het kwantumrijk. Het kwantumrijk is een soort minuscuul universum. Om er te komen moet je ongelooflijk klein zijn. Hope, ze is mijn...' Scott dacht na. 'Ze was mijn... Ze zou me eruit halen. En toen kwam Thanos en zat ik daar vast.'

'Dat waren vast vijf hele lange jaren.' zei Natasha. 'Zonder voedsel.' merkte Rowan op. 'Dat is het hem nou juist. Dat was niet zo. Voor mij was het vijf uur. Irritant lang zonder voedsel wel. De regels van het kwantumrijk zijn anders dan hier. Alles is onvoorspelbaar. Is die boterham van iemand? Ik kom om van de honger.' Scott liep naar het broodje van Natasha en nam er een hap uit. 'Scott, waar heb je het over?' vroeg Steve. 'Nou, wat ik bedoel is...' zei Scott al kauwend. 'Is dat de tijd anders werkt in het kwantumrijk. Alleen weten we niet hoe het te geleiden.' Scott begon weer heen en weer te lopen. 'En als we dat wel kunnen? Stel dat we de chaos konden besturen en het kunnen geleiden.' zijn handgebaren werden ook steeds heftiger. 'Stel dat we in een bepaalde periode het kwantumrijk kunnen betreden en het in een andere periode weer verlaten? Zoals vóór Thanos.' Rowan vond het lastig Scott te volgen alleen bij de laatste zin begon er een belletje te rinkelen. 'Een tijdmachine?' riep ze verbaasd uit. 'Nee, natuurlijk niet. Geen tijdmachine. Meer een...' Scott zocht weer even naar een beter woord. Gaf toen op en zuchtte. 'Ja, een tijdmachine. Het klinkt gek, ik weet het.' Steve leek teleurgesteld. 'Maar ik blijf er maar aan denken.' probeerde Scott zijn idee te verdedigen. 'Er moet... een manier zijn... Het is krankzinnig.' Scott leek langzamerhand zijn eigen onmogelijke idee door te krijgen. 'Scott, ik krijg e-mails van een wasbeer, dus ik sta nergens meer van te kijken.' zei Natasha. Rowan wist ook dat ze zich vastklampte aan de nieuwe hoop die ze gekregen hadden. Maar ze wilde het wel een kans geven. 'Ik heb een hoop gekke dingen gedaan, dus dit kan er ook nog wel bij.' knikte Rowan. 'Dus, bij wie moeten we zijn?' vroeg Scott.