Redblack

HOOFDSTUK 26

'Minister Ross draagt de Congressional Medal of Honor dat is eentje meer dan jij.' zei Rhodey tegen Sam. Steve bladerde het akkoord ondertussen door. 'Stel dat we hiermee akkoord gaan. Hoelang duurt het dan voor ze ons tracken als ordinaire criminelen?' vroeg Sam. '117 landen willen dit ondertekenen. 117 landen, Sam. En jij vindt dat oké.' antwoordde Rhodey. 'Hoelang blijf jij nog om de brij heen draaien?' zei Sam. 'Ik heb een vergelijking.' zei Vision snel zodat niemand er tussendoor kon praten. 'Oké, dan wordt alles nu duidelijk.' zei Sam met zijn armen over elkaar. 'In de acht jaar dat meneer Stark als Iron Man opereert, is het aantal enhanced personen aanzienlijk toegenomen. Gedurende dezelfde periode, is het aantal wereldbedreigende gebeurtenissen evenredig gestegen.' legde Vision uit. 'Beweer je dat dat onze schuld is?' vroeg Steve ongelovig. 'Ik beweer dat er een verband kan zijn.' zei Vision kalm. 'Onze krachten nodigen uitdagingen uit. Uitdagingen ontketenen conflicten. En conflicten... brengen catastrofes voort. Onoplettendheid... is niet iets wat je zomaar wegwuift.'

'Boem.' zei Rhodey met een knikje en hij keek Sam aan. Sam keek geïrriteerd terug. Natasha keek naar Tony en zei: 'Je bent voor jouw doen niet erg spraakzaam.' 

'Omdat hij het al besloten heeft.' zei Steve. 'Jongen, wat ken je me toch goed.' zei Tony geïrriteerd. Tony kwam langzaam overeind uit zijn stoel. 'Ik heb vreselijk last van een elektromagnetische hoofdpijn. Dat is waar ik last van heb, Cap. Van de pijn.' hij liep naar het open keukentje. 'Ik voel me onprettig.' hij pakte een mok. 'Wie gooit er koffiedrab in de gootsteen? Run is soms een bed en breakfast voor een motorbende?' Tony liep naar een apart keukenblok dat midden in de open keuken stond. Hij zette zijn telefoon in een mandje die op het aanrecht stond en in de lucht verscheen er een foto van een jonge jongen. 'Oh, dat is Charles Spencer, trouwens. Een leuk joch' de irritatie droop van Tony af. 'Afgestudeerd computeringenieur, met een percentage van 90%. Kon komend najaar aan de slag bij Intel.' Iedereen keek of naar Tony of de foto. 'Maar eerst wilde hij wat levenservaring opdoen voordat hij achter het bureau kroop. De wereld zien. Dienstbaar zijn. Charlie wilde niet naar Las Vegas of Fort Lauderdale, iets wat ik zou doen. Hij ging ook niet naar Parijs of Amsterdam, klinkt leuk. Hij besloot om duurzame woningen te gaan bouwen voor de armen. Raad eens waar? Sokovia.' hij leek nu ook woedend te worden. 'Hij wilde iets nuttigs doen. Maar dat weten we niet zeker, omdat we een gebouw op hem gegooid hebben.' Rowan moest hier over na denken. Ze dacht ook weer aan de woorden van Steve die ze eerder vandaag had gehoord. 'Bij dit werk proberen we zoveel mogelijk mensen te redden als we kunnen. En dat lukt niet bij iedereen. Maar als we daarmee niet om kunnen gaan, zal de volgende keer, misschien niemand gered worden.' Ze was het er mee eens. Als een land geterroriseerd word, zijn er zoveel mensen bij betrokken, je kunt onmogelijk iedereen redden. Al zou je dat wel willen. En dus red je zoveel mogelijk mensen. 'Er is geen besluitvormingsproces hier. We zijn verantwoording verschuldigd. Hoe dat ook eruit gaat zien, ik doe mee. Als we beperkingen niet kunnen accepteren zijn we niet beter dan de bad guys.' zei Tony. 'Als iemand sterft tijdens jouw dienst, dan geef je niet op.' begon Steve. 'Wie zegt dat we opgeven?' vroeg Tony snel. 'Dat doen we als we niet onze verantwoordelijkheid nemen. Dit document schuift de schuld af.'

'Sorry hoor, Steve. Maar dat is gevaarlijk arrogant. We hebben het hier wel over de VN. Het is niet de Wereldveiligheidsraad, S.H.I.E.L.D. of HYDRA.' bemoeide Rhodey zich ermee. 'Nee, maar het wordt geleid door mensen met steeds veranderende agenda's.' zei Steve. 'Prima. Daarom ben ik hier.' Tony kwam naar de anderen toegelopen. 'Toen ik erachter kwam wat mijn wapens konden aanrichten, ben ik met de productie gestopt.'

'Tony, daar heb je zelf voor gekozen. Als we dit ondertekenen, geven we ons recht op zelfbeschikking op. Stel dat ze ons ergens heen sturen waar we het niet mee eens zijn? Stel dat we ergens moeten zijn en zij staan dat niet toe? We zijn niet perfect, maar het is beter om het in eigen hand te houden.' zei Steve. 'Als wij het nu niet zelf doen, wordt het ons later aangedaan. En dat lijkt me verre van ideaal.' zei Tony. 'Dus ze komen me halen?' vroeg Wanda met een strak gezicht. 'We beschermen je.' zei Vision. 'Misschien heeft Tony wel gelijk.' zei Natasha en Tony keek Natasha ongelovig aan. 'Met één hand aan het roer kunnen we nog sturen. Zonder handen-' Sam onderbrak haar. 'Jij zei toch ooit tegen de regering dat ze je reet konden likken?'

'Ik ben gewoon de situatie aan het beoordelen. We hebben zichtbare fouten gemaakt. We moeten het vertrouwen terug winnen. 'Sorry, heb ik jou niet goed begrepen? Of ben je het met me eens?' vroeg Tony. 'Oh, ik wil het terug nemen.' zei Natasha hoofdschudden. 'Nee, dat gaat niet.' zei Tony snel. 'Dankje. Dit is ongekend. Zaak gesloten. Ik win.' 

Steve keek ondertussen op zijn telefoon. 'Ik moet gaan.' zij hij opeens en hij stond op. Iedereen keek naar hem toen hij wegliep.