Redblack

HOOFDSTUK 45

De Hulk stond bekend als een groen, gemeen, agressief monster en dus moest Rowan wennen aan het feit dat het groene wezen hem met een vriendelijke 'Bruce Banner' lach aankeek. Hij droeg een zwarte bril, een grijs T-shirt met een blauw vest eroverheen. 'Ik ben toch niet de enige aan tafel. Neem een eitje of zo.' zei hij en hij wees naar de kommen op tafel. In één zaten scrumbled eggs en in de andere bacon. Ze zaten in een café en niemand leek verbaasd over de grote Hulk. Bruce zat aan de kopse kant. Steve zat tegenover Scott. Naast Steve zat Natasha en daar tegenover naast Scott, zat Rowan. Scott keek Bruce met open mond aan. 'Ik ben in de war.' zei hij. 'Het zijn verwarrende tijden.' antwoordde Bruce met een lach. 'Nee, dat bedoel ik niet.' Scott schudde zijn hoofd. 'Weet ik. Grapje.' grinnikte Bruce. 'Het is niet te bevatten. Ik draag shirts nu.' hij gebaarde naar zijn lichaam. 'Ja... Wat? Hoe? Waarom?' vroeg Scott verward. 'Vijf jaar geleden kregen we er van langs.' Bruce veegde zijn mond af met een servetje. 'Dat was voor mij het ergst, want ik verloor twee keer. Eerst verloor Hulk, daarna Banner en toen verloren we allemaal.'

'Niemand gaf jou de schuld, Bruce.' zei Natasha. 'Ik wel.' zei Bruce Natasha serieus aankijkend. Natasha keek van hem naar de tafel en een lichte glimlach kwam op en verdween. 'Jarenlang zag ik de Hulk als een ziekte waar ik vanaf wilde. Maar toen zag ik hem als een remedie.' iedereen keek nu naar Bruce en Scott was nog het verbaasde van iedereen. 'Achttien maanden in het gammalab. Ik combineerde het brein en de branie en kijk nu eens.' Bruce spreidde zijn armen. 'Het beste van twee werelden.' Drie kinderen waarvan twee jongens en één meisje kwamen naar hen toe. 'Pardon, meneer Hulk.' begon het meisje vriendelijk. 'Ja?' vroeg Bruce. 'Mogen we met u op de foto?'

'Absoluut, klein mensje. Kom maar.' Het meisje gaf haar telefoon aan de Hulk. De kinderen gingen dichter naar de Hulk toe. 'Wil jij hem maken?' vroeg Bruce aan Scott. Scott pakte de telefoon over en ging wat hoger zitten, door zijn knieën op de bank te zetten, om iedereen op de foto te krijgen. 'Bedankt.' zei Bruce. 'Zeg groen.' Bruce wees naar de drie kinderen en lachte. 'Heb je hem?'

'Dat is een goede.' Scott ging weer normaal zitten. Hij reikte de telefoon aan aan de kinderen. 'Willen jullie ook met mij? Ik ben Ant-Man.' De drie kinderen keken elkaar aan en zeiden niets. Scott maakte handgebaren. 'Het zijn Hulk-fans. Die kennen Ant-Man niet. Niemand kent hem.'

'Hij wil met jullie op de foto.' lachte Bruce en hij wees naar Scott. 'Hij zegt 'nee'. Ik snap het al.'

'Kom op. Jij-'

'Ik wil niet met ze op de foto.'

'Nu voelt hij zich rot.'

'Ze willen het best doen.'

'Ik wil niet.' Scott schudde zijn hoofd. 'Pak die telefoon aan.'

'Bedankt meneer, Hulk.'

'Graag gedaan jongens.' Bruce maakte van zijn handen vuisten. 'Hulk uit.' zei hij en de kinderen tegelijk. Daarna deed Bruce zijn ene arm voor zijn gezicht en de andere strekte hij rechts van zich. 'Dab. Luister naar je moeder zij weet wat goed is.'

'Wie houdt er nou ook van insecten?' vroeg Rowan met een grijnzende blik aan Scott. 'Bruce. Wat vind je er van?' vroeg Steve. 'Oké.' Bruce knikte. 'Dat tijdreis-gedoe?' hij keek naar Steve. 'Het is niet mijn expertise.'

'Dit is je toch ook gelukt? Ik weet nog dat dat ook onmogelijk leek.' zei Natasha opbeurend. Bruce en Natasha keken elkaar even aan. 

Ze waren in het Avengers gebouw. Bruce had even de tijd genomen om het 'tijdreizen' te ontwikkelen en nu zouden ze het testen. 'Daar gaan we. Tijdreizen, test 1.' zei hij. 'Scott, start-' Scott liep in zijn Ant-Man pak naar zijn bruine bus. '-dat ding in het busje.' zei Bruce en Scott opende de achterkant van de wagen. Een grote machine zat bevestigd in de bus. Er ging een sterkte kracht doorheen. 'Onderbrekers ingesteld. Noodaggregaten stand-by.' zei Steve en hij kwam naar de rest toegelopen. 'Mooi, want als de boel klapt, wil ik niet dat dat ukkie in de jaren 50 blijft hangen.' zei Bruce. Rowan ging naast de Hulk achter het paneel staan. 'Pardon?' zei Scott. 'Hij maakt een grapje.' zei Natasha met een glimlach. 'Dat kun je niet zeggen.' zei ze zachter tegen Bruce. 'Het was gewoon, een slechte grap.' zei Bruce tegen Scott, al twijfelde Rowan daaraan. 'Dat was toch een grapje?' vroeg Natasha ter bevestiging. 'Geen idee. We zijn met tijdreizen bezig. Misschien is alles wel een grote grap.' fluisterde Bruce terug. Hij keek naar Scott. 'We zijn zover. Zet je helm op.' met een brede glimlach stak hij een duim op naar Scott. 'Ik ga je een week terugsturen, laat je een uur rondlopen en haal je over tien seconden terug. Is dat logisch?'

Scott maakte een wuivend gebaar. 'Helemaal niet verwarrend.'

'Succes, Scott. Je kunt het.' zei Steve. Scott knikte zelfverzekerd. 'Je hebt gelijk, Captain America.' meteen daarna verdween Scott. Hij werd met een sterke kracht in het busje gezogen. 'Ik tel tot drie.' zei Bruce. 'Drie...twee...' Bruce drukte op wat knoppen en zette wat schuifjes om. Rowan, Steve en Natasha keken naar het busje. 'Eén...' Scott verscheen weer, alleen was hij heel wat jaartjes jonger. Een jongetje van ongeveer veertien keek hen geschrokken aan. 'Jongens? Dit voelt niet goed.' piepte hij. 'Wat-?' vroeg Rowan verbaasd en Rowan zag hoe Bruce paniekerig aan wat knoppen en schuifjes zat. 'Is dat Scott?' vroeg Natasha. 'Ja, het is Scott.' snauwde het jongetje. Meteen daarna verdween hij het busje weer in om vervolgens weer te verschijnen. 'Au, mijn rug!' zei een oude man. 'Wat is dit?' vroeg Steve. 'Je moet hem terughalen!' riep Rowan. 'Ik doe m'n best.' zei Bruce in paniek. Nu verscheen er een baby. 'Het is een baby.' zei Steve. 'Het is Scott.'

'Als een baby!' riep Steve. 'Hij groeit wel.' zei Bruce. 'Haal hem terug!'

'Als ik zeg 'haal de stroom eraf', haal je de stroom eraf.' 

'Oh my god.' zei Natasha bezorgd. Rowan liep naar de juiste schuif. 'Er af!' Rowan gaf een ruk aan de schuif. Scott verscheen weer uit het busje op de leeftijd dat hij was. 'Iemand heeft in mijn broek geplast.'

'Oh thank god.' zei Natasha opgelucht. 'Ik weet niet of het baby ik was of oude man ik. Of... ik ik.'

'Tijdreizen!' riep Bruce met gespreide armen uit. Steve schudde teleurgesteld zijn hoofd. 'Wat?' vroeg Bruce niet begrijpend. 'Ik beschouw dit als een groot succes.'