Redblack

HOOFDSTUK 41

Rowan zette haar wijsvinger op een driehoekje gevouwen van papier. Met haar wijsvinger en duim maakte ze een rondje en ze schoot met haar wijsvinger tegen het driehoekje aan. Het driehoekje ging door het goal die Tony met zijn vingers had gevormd. '1-1!' riep Rowan enthousiast. Ze moest op een manier uit de sleur van negativiteit komen, en dus gaf ze haar volle aandacht aan dit spelletje. Nebula was naast hen komen zitten. Het gegil van Rowan had haar aandacht getrokken. 'Wil je ook?' vroeg Rowan aan Nebula. Die keek haar alleen maar aan. 'Dan moet je hier gaan zitten.' Ze stond op en wisselde van plaats met Nebula. Tony had het driehoekje gepakt en schoot die op Nebula af. Die probeerde hem te grijpen. 'Je moet je vingers wel zo blijven houden als goal.' zei Tony en hij gebaarde naar zijn handen. 'Zo moet je schieten.' zei Rowan en ze zette haar wijsvinger op het driehoekje en met de andere hand maakte ze de schietbeweging zonder het driehoekje weg te schieten. Nebula pakte hem over en schoot op het goal van Tony. 'Die was raak je hebt een punt.' zei hij. 'Mijn beurt.' zei Tony, maar hij schoot mis. 'Nog twee keer en je hebt gewonnen!' zei Rowan enthousiast. Nebula schoot weer en raakte. Tony ging weer op zijn beurt en raakte ook. Nebula raakte ook de laatste keer. 'Jij bent goed.' knikte Rowan. Tony stak zijn hand uit naar Nebula. 'Gefeliciteerd. Leuk potje.' zei hij. Nebula schudde de hand. 'Sportief. Vond je het leuk?' vroeg Tony. 'Het was leuk.' antwoordde Nebula. 

Rowan zat op de grond met opgetrokken knieën. Ze zaten al 22 dagen vast op dit ruimteschip. Rowans hoop om terug te komen werd met de dag minder. Nu had ze al helemaal geen hoop meer. Morgen zouden ze zonder zuurstof zitten. Het was de meest enge positie waar ze ooit in had gezeten. Ze had wel meer enge dingen meegemaakt, maar hier had ze geen controle over. Ze kon niet terug vechten. Ze kon alleen maar wachten op haar ondergang en de minuten er naar toe waren pijnlijk. Links van haar was de voorkant van het ruimteschip. Tony lag te slapen in de stoel van de bestuurder. Opeens kwam er een fel licht door de voorruit. Het licht hield even aan en veranderde toen in een blonde vrouw. Ze waren gered. 

Rowan had in haar leven nog nooit zo'n grote opluchting gevoeld. De vrouw had het ruimteschip op de aarde laten landen. Rowan en Nebula hielpen Tony uit het ruimteschip te komen. Hij was het zwakste van hen drie en liep niet goed meer. De opluchting van Rowan werd nog groter toen ze Steve, Natasha, Rhodey, Bruce en Pepper zag. Er liep ook een wasbeer bij, maar Rowan had niet de energie daar zich over te verbazen. Steve nam Tony van hen over. Natasha liep naar Rowan en omhelsde haar. Rowan had in het ruimteschip gezeten en zichzelf doen geloven dat ze toch niemand had die het erg zou vinden als ze er niet meer was. Al haar familie was er toch niet meer. Maar nu werd ze eraan herinnert dat het allemaal onzin was. 

'Drieëntwintig dagen geleden kwam Thanos naar de aarde.' zei Rhodey. Er werden in de lucht op hologrammen laten zien wie er was verdwenen. Rowan was blij dat er nog wat mensen waren in deze ruimte, maar die blijheid verdween al snel als ze zag hoeveel mensen ze had verloren die ze kende. 'Regeringen zijn vernietigd. De gebieden die er nog wel zijn houden volkstellingen. Het ziet ernaar uit... Dat hij gedaan heeft wat hij zei. Thanos vernietigde vijftig procent van alle levende wezens.' zei Natasha. 'Waar is hij zou?' vroeg Tony. Hij zat in een rolstoel nu. 'Weten we niet.' zei Steve tegen de grond. 'Hij opende een portaal en liep er doorheen.'

'Wat heeft hij?' Tony wees naar Thor die nog geen woord had gezegd en met zijn handen ineengevouwen zat. Hij leek heel depri. 'Hij is pisnijdig. Hij denkt dat hij gefaald heeft.' Tony keek naar degene die dat gezegd had. Het was de wasbeer. 'Dat is ook zo, maar dat geld ook voor vele anderen, toch?' vervolgde hij. 'Heel eerlijk, ik dacht eerst dat je een speelgoedbeer was.' zei Tony tegen hem. 'Misschien ben ik dat.' zei de wasbeer. 'We jagen al drie weken op Thanos. Met diepe ruimtescans en satellieten, maar niks. Tony jij vocht tegen hem.' zei Steve. Tony nam snel het woord. 'Van wie heb je dat? Ik heb niet tegen hem gevochten. Hij gaf me ervan langs terwijl die goochelaar de boel in de uitverkoop deed. Dat gebeurde er. Hij is onverslaanbaar.'

'Oké.' knikte Steve. 'Gaf hij je geen aanwijzingen of coördinaten?' Tony maakte een gebaar dat "niets" betekende. 'Ik zag dit jaren geleden al aankomen in een visioen. Ik dacht dat ik droomde.' zei Tony. 'Tony, ik wil dat je je concentreert.' zei Steve. 'Ik had jou nodig. Maar dat was toen.' zei Tony met een stemverheffing. 'Dat overtreft wat jij wilt. Het is te laat vriend.' Tony deed een poging om op te staan. Dit lukte, maar met een harde klap want alles op tafel werd omgestoten. 'Weetje wat ik wil? Een scheerbeurt.' zei Tony. 'En ik meende me te herinneren dat ik zei...' Tony probeerde de draden van zich af te trekken. Rhodey probeerde hem tegen te houden door zijn naam te roepen. '...dat we een harnas rond de wereld nodig hadden.' Hij had de draden van zich af gekregen. 'Weet je nog? Of het nou onze vrijheid beperkte of niet. Dat hadden we nodig.'

'Dat heeft niet geholpen.' zei Steve niet erg vrolijk. 'Ik zei: we gaan verliezen. Jij zei: dat doen we ook samen. En wat denk je, Cap? We hebben verloren en jij was er niet.' zei Tony en Steve zuchtte. 'Moeten wij pas na afloop in actie komen? Wij zijn de Avengers, niet de Pre-vengers.' 

'Goed, je hebt je punt gemaakt, ga zitten.' zei Rhodey dwingend en hij hield Tony vast. 'Nee, nu komt mijn punt. Zij is geweldig.' Tony wees naar de vrouw die hen gered hadden en Rhodey probeerde hem nog steeds in zijn stoel te krijgen. 'We hebben jou nodig. Vers bloed.' zei Tony tegen haar. Tony wist aan de greep van Rhodey te ontkomen. 'Dit stelletje oude muilezels. Ik heb niks voor je, Cap. Geen coördinaten, geen aanwijzingen, geen strategie, geen opties. Niks. Noppes. Nada. Nul vertrouwen. Leugenaar.' Steve keek Tony alleen maar aan. Niet wetend iets terug te zeggen. Het raakte hem. Tony haalde het Iron Man hart van zijn borst en duwde die Stevig in Steve's hand. 'Alsjeblieft. Als je hem vindt, doe dit dan om.' Steve keek naar wat hij zojuist in zijn hand had gekregen. 'En verberg je.' Tony zakte door zijn knieën. Iedereen schoot hem te hulp. 'Niks aan de hand.' zei hij snel. 'Laat me...' maar meer woorden kwamen er niet uit. Hij was bewusteloos geraakt.