Redblack

HOOFDSTUK 4

Rowan deed haar ogen weer open. 'Leef ik nog? Of is dit alarm van de hemel?' zei Rowan moeizaam. 'Dit alarm is er omdat je op het punt staat neer te storten.' zei de stem van Jarvis. 'WAT!' riep Rowan uit en nu pas nam ze haar zicht bewust waar. Ze was voor haar gevoel zo'n honderd meter in de lucht. De meters werden steeds minder, want ze schoot met volle vaart op de besneeuwde grond af. Ze gilde en voor ze het wist, knalde ze op de grond. Ze stuiterde door tegen een aantal bomen en kwam daarna eindelijk tot stilstand. Ze lag op haar buik en rolde zichzelf om. 'W-waar ben ik?' vroeg ze. Ze rilde van de kou. Ze was niet meer in Malibu, Californië, want daar lag geen sneeuw. 'Vlak buiten Rose Hill, Tennessee.' antwoordde Jarvis.

Rowan ging zitten. 'Waarom!' riep ze uit. 'Ik wilde níét naar Tennessee!'

'Sorry, ik volgde de vliegroute die ik had gepland.' 

Rowan zuchtte en plofte weer neer op haar rug. 'Jarvis, haal me uit dit pak.'

'Ik- ik heb een storing-'

'Maak dat pak open!'

Het pak liet los en viel van haar af. Ze ging weer rechtop zitten. 'K-koud.' stamelde ze. 'Ik heb slaap nodig, mevrouw.' zei Jarvis. 'Nee, nee ik heb je nodig-' zei Rowan. Ze kreeg geen antwoord. 'Jarvis? Jarvis?' ze zuchtte vermoeid. Ze keek op haar telefoon of die het nog deed. Hij was nog 15 procent. Wie zou ze bellen? Haar oma die zich misschien wel zorgen maakte? Nee, ze koos ervoor om Tony te bellen. Er nam alleen niemand op en dus sprak ze een voicemail bericht in. 'Jarvis heeft me naar Tennessee gestuurd.' zei ze en ze dacht na over wat ze nog meer wilde vertellen. 'Je pak is defect. En-' ze dacht na. '-ik probeer wel wat informatie te vinden over de Mandarin.' ze was er nu toch, dacht ze. Ze hing op en pakte de armen van het pak beet. Ze zou op de een of andere manier dit ding gemaakt moeten krijgen om terug te gaan naar huis. 

Na een half uur gelopen te hebben kwam ze eindelijk een dorp tegen. Ze kwam een schuur tegen en deed de deur er van open. 'Hallo?' vroeg ze. Geen antwoord. Ze zette het pak op een bank en ging zelf er naast zitten. 'Freeze!' hoorde ze een hoog stemmetje zeggen. Ze keek naar de deur en zag daar een jongetje staan van ongveer tien jaar oud met kort blond haar en blauwe ogen. Hij had een aardappelschieter in zijn handen. 'Niet bewegen.' zei hij langzaam en duidelijk. 'Oké, je hebt me.' zei Rowan en ze deed haar handen in de lucht. 'Je hoort bang te zijn.' zei de jongen en hij schoot op een potje die op een hoge plank stond. Het potje versplinterde. 'Nu is je munitie op.' zei Rowan schouderophalend. De jongen keek naar het Iron Man pak op de bank. 'Is dat Iron Man?' vroeg hij ongelovig. 'Jup.' Rowan knikte. 'Ik dacht dat er een volwassen man in dat pak zat, zijn we al die tijd dus toch voorgelogen?' vroeg de jongen. 'Eh- normaal zit er wel een volwassen man in.' zei Rowan. 'Ik ken je van de krant.' zei de jongen opeens tegen Rowan. Rowan keek hem raar aan. Ze had nog nooit in de krant gestaan. De jongen duwde een krant in haar hand. Op de voorpagina stond de aanslag die zich had afgespeeld bij en in het huis van Tony. Er stond een slachtoffer bij en dat was Rowan zelf.  'Weetje, als ik Iron Man was, had ik nog meer wapens toegevoegd.' zei de jongen en hij bestudeerde het Iron Man pak. 'Maar wij beide zijn Iron Man niet, ik wilde alleen zorgen dat ie weer kon vliegen, ken je iemand die slim genoeg is om dat te doen?' vroeg Rowan hoopvol. De jongen trok een vinger van de hand van het pak. 'Nee niet doen!' zei Rowan, wat al te laat was, de vinger lag eraf en had de jongen vast. 'Dit pak heb ik in bruikleen, ik wil hem graag heel weer terug geven, oké?'

'Sorry.'

'Laat maar zitten, waar zijn je ouders?'

'Mijn moeder is na het eten gaan werken en mijn vader ging een kraslot halen, ik geloof dat hij heeft gewonnen, want dat was zes jaar geleden.' zei de jongen en hij keek naar de grond. 'Wat is je naam?' vroeg Rowan die niet wist wat ze hierop moest zeggen. 'Harley. En jij bent...' 

'Rowan.'

Ze liepen niet veel later over straat. 'Dank je voor het horloge, maar die had wel iets stoerder gemogen.' zei Rowan en ze bekeek de roze Dora horloge nog eens goed. 'Je leent hem van mijn zus en die is zes! Maar, hij is wel limited edition.' zei Harley. Ze kwamen aan bij de plaats waar de zelfmoord had plaats gevonden door een bom van 3000 graden. 'Kun je me vertellen wat hier is gebeurd?' vroeg Rowan. 'Er woonde een man in deze buurt en hij heette Chad Davis. Hij had militaire onderscheidingen. Op een dag draaide hij door en maakte een bom. En toen blies hij zichzelf op hier.'

Rowan liep langs de schaduwen op de muren. 'Zes mensen gingen dood. Inclusief Chad Davis.' zei Rowan. 'Ja.' zei Harley. 'Maar dat is niet logisch-' Rowan ging naast Harley op de grond zitten. 'Zes doden en vijf schaduwen?'

'Mensen zeggen dat de schaduwen ze zielen zijn die op weg gingen naar de hemel, behalve de man met de bom, die ging naar de hel, zonder schaduw.' legde Harley uit. 'Daarom zijn het er vijf.'

'Geloof je dat?'

'Iedereen zegt het.'

'Waar is mevrouw Davis?' vroeg Rowan. 'Waar ze altijd is.' antwoordde Harley. 

Rowan liep naar een kroeg die versierd was met kerstversiering. De kerstmuziek kon je buiten al horen. Ze liep tegen een vrouw op, waardoor de portemonnee van de vrouw uit haar zak viel. 'Sorry, mevrouw.' zei Rowan en ze raapte de portemonnee op. 'Dis is van u.'

'Dank je.' zei ze en ze glimlachte. Rowan zag dat de vrouw heel veel littekens op haar gezicht had en besefte dat ze te lang naar de vrouw keek. Snel keek ze naar de grond. 'Mooie horloge.' zei de vrouw vriendelijk en ze liep door. Rowan ging de kroeg binnen en kreeg een klap warme in haar gezicht. Er waren veel mensen en het was er duidelijk erg gezellig. Rowan keek om zich heen of ze mevrouw Davis ergens zag. Ze zag haar uiteindelijk aan een tafeltje zitten met wat drinken en een name tag in haar hand. 'Mag ik erbij komen zitten?' vroeg Rowan. 'Vrij land, doe wat je wil.' zei ze schouderophalend. 'Uiteraard.' zei Rowan en ze nam plaats op een stoel tegenover mevrouw Davis. 'Wat wil je weten?' vroeg mevrouw Davis. Ze was duidelijk vragen over de zaak gewend. 'Het spijt me voor je gemis. Ik zou graag uw kijk op de zaak willen weten.' vroeg Rowan. 'Ik heb de dossiers voor je meegenomen, pak ze en ga.' mevrouw Davis legde de papieren voor Rowan neer. 'Wacht je op iemand anders?' vroeg Rowan die mevrouw Davis haast zag. 'Ja.' zei mevrouw Davis zacht. Rowan keek snel het dossier door. 'Uw zoon heeft geen zelfmoord gepleegd, hij heeft niemand gedood.' zei Rowan. 'Wat?' vroeg mevrouw Davis verbaasd. 'Iemand heeft hem gebruikt als wapen.' vervolgde Rowan. 'Jij bent niet de persoon die me gebeld heeft?' vroeg mevrouw Davis en Rowan wist niet wat ze bedoelde. 'Dat was ik.' zei de vrouw en Rowan zag meteen dat het de vrouw was die ze buiten perrongeluk had aangestoten.