"Ben, senin bu ışık saçan gülümsemene karşın fazla karanlığım deniz kızı."
"Ben de gülmeyiveririm? Böylece hiç bir sorun kalmaz."
"Hayır. Sen hep gül. Yoksa benim bu kötü dünyaya tutunacak başka bir dalım kalmaz. Sen hep gül."
~
Beklemek... Bir anı...
Artık yediğim yemeğin tadı eskisi gibi olmadığındandı yemek yemek istemeyişimin nedeni ✨
~
Alarmımın sesi ile yataktan kalkıp hızlıca alarmı kapattım. Kimsenin uyanmasını istemezdim. Dün yaşananlardan sonra dayımı orada bırakıp yanımıza eşyalarımızı da alıp bir otele yerleşmiştik. Dün yengemle de konuşmuştuk. Dayımı sevmiyordu ama Rüya için katlanıyordu. Yengem söylemese de şiddet olduğu zaten ortadaydı. Çocuğu için katlanıyordu ama çocuğu da istemezdi ki böyle bir ortamda büyümek. Ben olsam istemezdim. Böyle bir babam olacağına, olmasın daha iyi derdim. Ama Rüya daha çok küçük. Yaşına göre olgun davranıyor ama böyle bir şeye nasıl tepki verirdi bilmiyordum. Ama dayımla olacak iş değildi.
Ayağa kalktım ve bavulumu açıp bir kaç kıyafetimi çıkarıp yatağımın üstüne koydum. Banyoya geçip elimi yüzümü yıkadım ve dişlerimi fırçalayıp yataktaki elbiselerimi alıp banyoya geçerek üstümü değiştirdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üstümü değiştirdikten sonra saçımı güzel bir at kuyruğu yapıp çantamı hazırladım. Aynadan kendime bakarken elim istemsizce boynuma uzandı. Dün dayım elindeki cam parçası ile boynumu çizdiği için kocaman bir yara vardı boynumda. Kolumda da hafif bir morarma vardı. Üzgün gözlerle kendime baktıktan sonra bavuluma yönelip koyu mavi fularımı aldım ve yaranın görünmemesi için boynuma bağladım. Yara kapandığında koluma baktım. Başka fularım yoktu ama dikkatli bakılmadığı sürece belli olmayacağını tahmin ediyordum. Kolumdaki morarmanın gözükmesine ne yazık ki engel olamayacaktım.
Çantamı koluma geçirdim ve kapıya yöneldim. Yengemin sesini duymamla duraksadım. "Selin?"
Arkama dönüp bir adım attığımda yengem devam etti. "Kızım bugün eve mi dönsek?"
Gülümsedim. "Bugün eve değil, karakola gitmeliyiz bence. Son kararı sana bırakacağım yine de ama ben o adamın olduğu bir yere adımımı atmam. Siz dönseniz de dönmem ben. Ama sizin de dönmenizi istemiyorum. İyice düşünün sakin kafayla." Gözümle yemgemin elindeki kızarıklığı işaret ettim. "Eline bak. Sen bunu hak etmiyorsun. Kimse sana böyle davranamaz. Rüya da böyle bir baba istemez. Her gün annesine etrafındakilere şiddet uygulayan birini bence Rüya da istemez. Küçük tabii ama onun ne düşündüğünü sordun mu hiç?
Yengem başını sağa sola salladığında gülümsedim ve ellerimle yengemin omuzlarından tuttum. "En doğru kararı vereceğine güveniyorum."
Yengem dolan gözlerle bana baktıktan sonra aniden sarıldığında başta şaşırsam da sonra ben de sarılmıştım. Yengem gülümseyerek benden ayrıldıktan sonra başını aşağı yukarı sallamıştı. Ben de gülümsedikten sonra devam ettim. "O zaman ben gidiyorum. Okuldan sonra direk yanınıza geleceğim. O sırada otelde eğlenin. Havuza gidin, yemeğe inin, bahçeye inin, yogaya gidin... Akşam konuşuruz. Sen demeden söyleyeyim, param var gerek yok."
