Eylül'de Aşk (Kitap Oldu...) -18

Kesit 9

Sabah uyandığımda Nisan çoktan kahvaltıyı hazırlamış beni bekliyordu. Önce banyoya gidip buz gibi suyu yüzüme çarptım uyanmamakta direnen gözlerimi açabilmek için. Sonra sararan dişlerimi fırçaladım. Genellikle yemekten önce fırçalamayı tercih ederdim. Saçlarımı atkuyruğu toplayıp aynada kendime son bir bakış attıktan sonra mutfağa geçtim. Nisan hemen hemen her şeyi taşımıştı, ben de son olarak şekerliği götürdüm.

"Dün bütün gün neredeydin abla?" dedi daha masaya oturmadan. Beni sorgulayan gözleri üzerimdeydi.

"Neler oldu bir bilsen!" diyerek yerime oturdum. Babamı bulma çabam hariç geri kalan her şeyi anlattım ona kahvaltımızı ederken. Cem'in burada olduğunu duyunca, çok şaşırdı. Sonra Ömer'in bana nasıl soğuk davrandığını anlattım.

"Abla, bence Ömer abi sana âşık." derken gözleri parladı Nisan'ın ve yarım bir şeytani gülümseme yerleşti yüzüne.

"Aman saçmalama Nisan! Aşk falan yok. Ne aşkı? Muhtemelen ben yine iç sesimin ayarını kaçırmışımdır. O yüzden kırılmıştır."

"Tabi, canım. Kesin öyledir. Yoksa kim sana neden âşık olsun ki? Böyle çirkin, aklı havada, dünyadan bir haber kızı kim ne yapsın, değil mi ama?"

"Nasıl?"

"Aman abla! Bu söylediklerine kendin inanıyor musun Allah aşkına?"

"Neden inanmayayım?"

"Tamam abla. Ben hiçbir şey demiyorum sana daha. Sen git o Cem olacak haysiyetsizle görüş. Ömer abiye de haber ver hatta. Birlikte gidin. Hani arkadaşsınız ya!"

"Saçmalama Nisan!"

"Neden? Sen demiyor muydun aşk yok diye? Madem öyle, ne sakıncası var ki seninle gelmesinin? Oturur sohbet edersiniz hep beraber. Hem sonra bakarsın ikisi kanka oluverir."

"Nisan!"

"Ne var?"

"Yemeğini ye!"

"Yiyorum zaten. Ama bak, demedi deme! Yakında patlar bu olay, benden demesi."

"Hem sen ne ara Ömer fanatiği oldun bakayım başıma? Daha adamı kaç kere gördün ki? Edepsiz."

"Aman abla ya! Onun iyi biri olduğunu anlamak için yıllanmasını beklemeye gerek yok. Üstelik yıllananları da gördük! Boş versene. Ömer abi öyle mi? Hem gözlerinden okunuyor zaten her şey. Âlim olmaya gerek yok." dedi bilmiş bilmiş.

"Ne okunuyormuş bakayım gözlerinden?"

"Sana aşk dolu bakışlarını görmemek için kör olmak lazım." dedi kıkırdayarak. O an utandığımdan mı yoksa kızdığımdan mı bilmiyorum, önümdeki kaşığı Nisan'a doğru fırlattım.

"Anlaşıldı sen yine sapıttın. Hadi, benim çok işim var. Daha Cem ile buluşacağım." demiştim ama bir yandan da Nisan'ın Ömer hakkında söylediklerini düşünüyordum. Haklı mıydı, âşık mıydı bana Ömer?

"Ya abla,  şaka yapıyorsun, değil mi? Sahiden Cem'le mi buluşacaksın? Abla, sen iyi misin? Ne işin var o..." dedi ve sustu. Muhtemelen küfredecekti ama benden çekinirdi bu konuda. Argo ve küfre karşı olduğumu bilirdi.

"Neyse ne, hadi kalk masayı topla ben de annemin kıyafetlerini toplayayım. Sonra da çıkarım." dedim oturduğum yerden kalkarken ve son bir lokma helvayı da ağzıma attım.

"Ben onları topladım dün gece."

"Sahi mi?"

"Evet. Seni beklerken halledeyim dedim."

"Ellerine sağlık madem... O zaman sen onları bugün götür, sokağın başındaki gecekonduda oturan yaşlı kadına ver."

"Tamam abla."

"Ben de eşyaları toplayayım yavaştan. Hadi sen de doğru mutfağa... Daha çok işimiz var."

"Ya evet! Daha Cem Bey ile buluşulacak!"

"Nisan!"

Nisan lafı ortaya bıraktı, ardından uzaktan bir öpücük gönderip masadan bardakları topladığı gibi mutfağa kaçtı. Zaten onunla uğraşacak havamda da değildim. O bulaşıklarla ilgilenirken ben de salonda koliye girecek olan eşyaları toparlamaya karar verdim. İlk olarak verileceklerle saklayacaklarımızı ayırmam gerekiyordu. Bir yandan onlarla uğraşırken bir yandan da zihnimde Ömer geziniyordu. Nisan'ın söylediklerini düşünüyordum ve gece olanları. Onu kırdığımdan emindim ama sebebi konusunda kesin bir karara varamıyordum. Belki de haklıydı Nisan. Ama nasıl emin olabilirdim ki? Yine de bildiğim bir şey vardı ki o da, bir şekilde gönlünü almam gerektiğiydi ama nasıl yapacaktım, bilmiyordum. Cem'le de buluşacaktım aynı zamanda. Söyleyeceği şeyler neydi, merak etmiştim. Kafam allak bullak olmuştu.