Love Me Back (Back Series 1)

Chapter 32

Gwen's Pov:

Gabi-gabi nalang akong umiiyak. Iwan pero late ko ng naramdaman ang sakit. Not just sakit but sobrang sakit!

Palagi nalang namumugto itong aking mga mata sa kakaiyak. Umiiyak ako hindi dahil sa nagsisisi ako sa ginawa ko sa gagong si Hasher kundi dahil sa nanatili parin ang sakit. Sakit na dulot ng kaniyang surpresa. Hindi ko inaasahang 'yun 'yung maging surpresa niya sa akin, ang may kahalikang ibang babae.

Let's just say hindi niya gusto ang paghalik ng malandi at gagang si Shavia pero bakit siya pumayag na dun talaga sa rest room? Bakit ganun kadali ang pumayag siya sa alok ng gaga? Is it because my lips isn't enough the reason why he look for another lips to kiss? Or maybe isn't my lips and it's me who's not enough.

Mahirap pero kailangan gawin. Masakit pero kailangang tanggapin. Marahil ay pinaglapit lang ang aming tahanan para maging kami at hindi maging sa hanggang dulo. Everything will come to an end ika nga.

Now I remember how I cried before in too much jealous. Crying for him and asking him to love me back and now turns into crying because of trenchant.

Mahal ko siya pero kailangan ko ng bumitaw bago pa mangyaring muli sa akin ang tulad sa nangyari nung mga nakaraang kami pa ng ex boyfriend kong si Chad. Same scene din kase ang nangyari ngayon sa dati. I caught my boyfriend kissing with someone else and it's kinda grievous. At isa pa ay ayaw kong malaman na in the end, he's using me too. Kaya habang maaga pa ay kailangan ko ng bumitaw bago pa mapuna ng isipan ko ang posibleng mangyaring salita, ang salitang 'panggagamit'.

Ayaw ko ng maulit pa ang nakaraan ko kaya ayaw ko na. I'll surrender in loving him and beg for myself not to love him back again. Balang araw ay makaka-move on at recover din ako sa sakit. Not now and I'm praying for it to wave on me.

"I heard what's happened!" Napalingon ako kay Laureen na may lungkot sa mukha.

Naka-upo kami ngayon dito sa Shed Park. Wala pa namang klase for next subject kaya dito na muna kami. Ayos na ding malayo ako sa mga kaklase ko dahil para bang gusto nilang usisa-in ako. Ayos na ding nandito kami para maiwasan ko ang makapal na pagmumukha ng lalaking akala ko ay para sa akin. Siguro nga ay para talaga siya kay Shavia.

"Edi may tainga nga." Matagal bago ako nakabawi sa sinabi ni Laureen.

Natawa ako sa sariling pambabara. I know this laugh still has twin of pain. Even me know too that my words for Laureen sounds so derisive and insulting but I know as well how understanding she was. Naiintindihan niya ako bakit ganto ako kung makaasta. Marahil ay naging Pilosopo ako sapagkat hindi pa ako fully recovered. The vain still in me.

"Gwen, Hasher still love you... still you for him!" Bakas sa tono ni Laureen ang pangungumbinsi.

"Maybe my heart says I love him but my mind taught me to surrender being with him, and it was what I won't to happen, that mind is being ruled by heart." Sabi ko sa kaibigan. "Kaya nga nasa taas ang utak kesa sa puso kase minsan sa buhay ay kailangan nating sundin ang kung ano ang nasa taas which is the mind." Pilit akong ngumiti. "And my mind no longer connected to my heart even if it was still shouting for love, because my mind is right. Letting my self go away from him is the best solution to avoid what happened before."

Napabuntong hininga si Laureen sa kawalan. Para bang sayang na sayang sa kaniya ang relasyon namin ng gago. Sayang nga naman, pero kakapit ka parin ba kahit na sinaktan kana? Kase minsan din ay natatakot tayo sa mga bagay na naranasan na natin, natatakot tayong maulit ito kaya habang maaga pa ay kailangan na nating umiwas lalo na at alam natin na dun din hahantong.

We should learn how to avoid the achy past and try to look forward. Maybe it marks pain but moving on and letting go could heal it out.

Hapon na at heto ako ngayon sa labas ng campus. Naghihintay ng taxi. Gumagabi na at wala man lang kahit na isang bakante.