အသံလာရာဆီသူတို့အားလုံးကြည့်လိုက်မိကြတဲ့အခါလူရည်ခပ်သန့်သန့်ကောင်လေးတစ်ယောက်က Table ဝိုင်းတစ်ခုရဲ့ဘေးမှာခါးထောက်ပြီးမတ်တပ်ရပ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ကောင်လေးရဲ့ပုံစံကတစ်ခုခုကိုအလိုမကျဖြစ်နေဟန်...။ထိုကောင်လေးရဲ့အနားမှာတော့ဝန်ထမ်းကောင်မလေးတစ်ယောက်ကမျက်နှာမသာမယာနဲ့မတ်တပ်ရပ်လို့နေလေသည်။ဒီအဖြစ်အပျက်ကိုသူတို့နည်းတူအခြား Table ဝိုင်းက Customer တွေသည်လည်းစိတ်ဝင်တစားကြည့်နေကြ၏။
ရုတ်တရက်ဆန်ဆန်ဖြစ်ပျက်သွားတဲ့အခြေအနေကြောင့်ပြုံးဝေကကောင်လေးရဲ့အနားကိုချက်ခြင်းလျှောက်သွားလိုက်သည်။အနားရောက်တဲ့အခါမျက်နှာကိုအချိုသာဆုံးပြုံးလိုက်ပြီးလက်နှစ်ဖက်ကိုယှက်ကာ...
" မင်္ဂလာပါခင်ဗျာ...ကျွန်တော်ကဒီ Cafe ဆိုင်ရဲ့မန်နေဂျာပါ...ဒီကလူကြီးမင်းဘာများအဆင်မပြေဖြစ်လို့ပါသလဲခင်ဗျာ..."
" မင်းကဒီဆိုင်ရဲ့မန်နေဂျာလား...ဒီမှာတွေ့လား...ငါမှာတဲ့ pizza ထဲမှာဆံပင်မွှေးပါလာတယ်..."
" ဒါပေမယ့်...ဒီကိစ္စကိုမင်းနဲ့မဖြေရှင်းချင်ဘူး...မင်းအထက်ကမန်နေဂျာယောဆိုတဲ့တစ်ယောက်နဲ့ပဲငါဖြေရှင်းချင်တယ်...သူ့ကိုခုချက်ခြင်းခေါ်ပေး..."
ကောင်လေးရဲ့အသံကဒေါသကြောင့်လိုတာထက်ကိုပိုကျယ်လို့နေသည်။အားလုံးကဒီအဖြစ်ပျက်ကိုစိတ်ဝင်တစားကြည့်ရှုနေကြတာမို့ Cafe ဆိုင်လေးကပုံမှန်ထက်ကိုပိုပြီးတိတ်ဆိတ်လွန်းနေ၏။ထို့ကြောင့်ကောင်လေးရဲ့အသံကတစ်ဆိုင်လုံးကိုစိုးမိုးထားလေတော့သည်။
" ဒီကိစ္စကိုကျွန်တော်ဖြေရှင်းပေးပါ့မယ်ခင်ဗျာ... ပြီးတော့...ကိုယောကဒီနေ့အလုပ်မလာဘူးခင်ဗျ..."
" အဲ့ဒါတွေငါစိတ်မဝင်စားဘူး...ငါလိုချင်တာဒီကိစ္စကိုသူကိုယ်တိုင်လာဖြေရှင်းစေချင်တာ..."
ကျစ်...ဒုက္ခပဲ...။
တကယ်ဆိုသူလည်းမန်နေဂျာတစ်ယောက်သာပင်...။ဒီကိစ္စလောက်ကိုသူအနေနဲ့ဖြေရှင်းပေးနိုင်ပါသည်။ကိုယောကိုခေါ်ဖို့လောက်ထိတော့ပြသနာကကြီးမနေပေ...။ဒီ Customer ကိုကတမင်သက်သက်ရစ်နေတာဖြစ်၏။ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တော့တစ်ဆိုင်လုံးမှာရှိတဲ့ Customer အားလုံးရဲ့အကြည့်တွေကသူတို့နှစ်ယောက်အပေါ်မှာသာစုပြုံရောက်ရှိလို့နေကြသည်။
BẠN ĐANG ĐỌC
ကိုယ့်ရင်ထဲမှာအလွမ်းမိုးတွေစွေ{ Completed }
Lãng mạnဤဇာတ်လမ်းသည် Real Life နဲ့ကိုက်ညီမှုမရှိတဲ့စာရေးသူ၏စိတ်ကူးယဥ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ဖြစ်ပါသည်။
