Το Ημερολόγιο ενός Γελωτοποιού

Απογοήτευση

Ήταν όπως τον φανταζόμουν. Είχε τα μαλλιά του σε κοντές πλεξούδες που έπεφταν μέχρι το σβέρκο του, και τα γένια του είχαν μικρά κενά που και που. Ήταν ψηλός και πραγματικά πανέμορφος. Ήταν ο Στέφανος μου, μπροστά μου, αληθινός. Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και του ξέφυγε ένα καλοσυνάτο γέλιο.

"Τα έχεις κάνει σκατά, Κατρινάκι μου. Τι ουλές είναι αυτές;" Μου είπε και άγγιξε τα μάγουλά μου. Πήγε να τραβήξει το χέρι του μακριά μα το άρπαξα και το κράτησα μέσα στα δικά μου χέρια.

"Μη με αφήσεις. Συνέχισε να με αγγίζεις." Είπα με δάκρυα στα μάτια μου. Τον έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα, να χορτάσω το άγγιγμα του. Είχα να τον αγγίξω δέκα ολόκληρα χρόνια και γνώριζα καλά πως ήταν μονάχα μια παραίσθηση, μα δεν ήθελα να φύγει. Δεν ήθελα να τον αποχαιρετήσω, δεν ήθελα να με αφήσει ξανά. "Παρακαλάω να σε βλέπω στα όνειρα μου μα δεν μπορώ να το κατάφερω. Το ξέρω πως είσαι ψευδαίσθηση, το ξέρω πως δεν είσαι πράγματι εδώ. Αλλά θέλω να συνεχίσεις να με αγγίζεις, γιατί μπορώ να σε νιώσω."

Με κοίταξε με απογοήτευση.

"Γιατί ρε Κατρίνα; Γιατί επέτρεψες στον εαυτό σου να γίνει έτσι;" Είπε και ήθελα να κλείσω τα αυτιά μου, να μην ακούω άλλο. Αλλά η σκληρή αλήθεια που θα άκουγα από τα χείλη του ήταν σημαντική. Γιατί είχα κουραστεί να ακούω μόνο ψέματα. Να σκέφτομαι μονάχα πως όλα θα πάνε τέλεια, χωρίς να κοιτώ τη πραγματικότητα. Να πιστέυω πως έχω τα πάντα υπό έλεγχο, το οποίο ήταν ένα μεγάλο ψέμα. Τα πράγματα ήταν παρά πολύ περίπλοκα και ακόμα πιο δύσκολα από ότι τα άφησα.

"Δεν ξέρω Στέφανε. Δεν ξέρω. Όταν έφυγες αρρώστησα και δεν μπόρεσα να ξαναβρώ τον εαυτό μου."

"Αυτό δεν είναι δικαιολογία." Είπε αυστηρά και με ξάφνιασε. "Να πουλάς το σώμα σου; Να είσαι δολοφόνος; Να παρατάς τους φίλους σου; Γιατί; Για μια εκδίκηση που δεν θα αλλάξει τίποτα, παρά μόνο να σε κάνει να κοιμάσαι πιο δύσκολα τα βράδια; Το ξέρεις πολύ καλά, καλύτερα από οποιονδήποτε πως δεν είσαι εσύ αυτό που έχεις γίνει σήμερα. Σε καταντήσανε έτσι. Εσύ είσαι ένα ευαίσθητο αλητάκι, που είναι ερωτευμένο. Που θα παραμείνει ερωτευμένο από ότι φαίνεται." Μου είπε και χαμογέλασε.

Χάθηκα μέσα στην αγκαλιά του, πριν καταλάβω καν ότι κουνήθηκα. Με αγκάλιασε και αυτός, με έσφειξε, και ακούμπησε το πιγούνι του στο κεφάλι μου. Μου χάιδεψε τη πλάτη και δεν αντιστάθηκα στο να αρχίσω να κλαίω, γοερά.

Καμιά φορά, μπορούσα να κλείσω λίγο τα μάτια μου και να τον φανταστώ ανάμεσα στον ήλιο και τον ουρανό, να πλανάται άυλα. Από ότι φαίνεται, παρά ήταν φωτεινός για αυτό τον κόσμο. Με βρήκε, και μετά με άφησε, αν και άθελά του. Έτσι και εγώ πλανάμαι ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, μπας και μπορέσω να τον νιώσω και να τον πλησιάσω.

Ήταν ο ήλιος και το φεγγάρι, ήταν όλα αυτά που φώτιζαν τον κόσμο μου, και όταν έφυγε, όταν τον σκότωσαν, ήρθε η νύχτα, και αυτή η νύχτα κρατούσε δέκα χρόνια. Είχε μια ζωή που έζησε όπως έπρεπε, όπως μπορούσε. Ωστόσο, ακόμα και να ήθελα, δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω το φώς να τρυπά τα καφέ του μάτια, που κρατούσαν μέσα τους την ελπίδα για ένα καλύτερο άυριο.

"Μου λείπεις. Μου λείπεις όσο τίποτα. Έλα πάρε με μακριά από εδώ. Πάμε να φύγουμε από αυτό τον άμοιρο γαμημένο κόσμο που μόνο κακό μου έχει κάνει. Σε αγαπώ παρά πολύ. Θα συνεχίσω να σε αγαπάω."

"Και εγώ εσένα Κατρίνα. Και εγώ εσένα. Θα είμαστε ξανά μια μέρα μαζί, και αυτή η μέρα ζυγώνει. Αλλά τώρα γύρνα πίσω σε αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν, και πάρε την εκδίκηση μας."

Και με αυτά τα λόγια, εξαφάνιστηκε.