Το Ημερολόγιο ενός Γελωτοποιού

Εφιάλτες

Η ταφόπλακά του. Κρότοι λάμψης. Μυρωδιά χημικού. Το σώμα του Λουκά κρεμασμένο απο το λαιμό. Ο Γιόχαν να γίνεται κομματάκια κάτω απο μια βόμβα. Οι εφιάλτες είναι συχνός μου επισκέπτης. Να μου θυμίζει κάθε βράδυ τον πόνο που κουβαλάω. Και μετά το πόδι του Μάνου που με κλωτσά για να με ξυπνήσει.

"Έβλεπες εφιάλτη;" Ρώτησε με περιφρόνηση. Τον κλώτσησα με όλη μου τη δύναμη στο καλάμι και με τα λυμμένα χέρια μου τον χτύπησα πολλές φορές στο πρόσωπο προτού με αρπάξουν δυό στρατιώτες και με κολλήσουν στο πάτωμα για να με δέσουν πάλι.

"Έξω απο εδώ, είναι οι χειρότεροί σου εφιάλτες. Και εγώ χωρίς χειροπέδες είμαι ό,τι χειρότερο έχεις δεί. Θα δείς. Μόλις βγώ απο εδώ θα τρέχεις πάλι κατοστάρι." Είπα.

"Το ξέρεις πως έχω βαρεθεί τις κούφιες απειλές σου." Είπε ο Μάνος καθώς σηκώθηκε. "Ήρθα να σου πώ πως επισήμως έχουμε συλλάβει κάθε μέλος της ομαδούλας σου. Και ο Γκάλης είναι νεκρός." Είπε ο Μάνος και εγώ κοίταξα το πάτωμα, κενή απο συναισθήματα.

Οι φρουροί είχαν απομακρυνθεί αρκετά απο εμένα ώστε να μπορώ να χιμήξω πάνω στον Μάνο και να αρχίζω να τον γδέρνω και να τον δαγκώνω τόσο δυνατά στο μπράτσο που ένιωθα τα δόντια μου να διαπερνάνε σάρκα. Οι φρουροί πέσανε πάνω μου προσπαθώντας να με τραβήξουν, μα εγώ είχα πειστέι τόσο πολύ που δεν ξεκόλλαγα απο τον Μάνο. Ηλεκτρικό ρέυμα διαπέρασε το σώμα μου και έπεσα πίσω.

Το τείζερ ξεκόλλησε απο τη πλάτη μου και το σώμα μου έκανε άλλον ένα σπασμό πρίν επανέλθω πλήρως.

"Πηγαίντε τη στους χειρότερους μας. Πείτε τους πως μπορούν να την κάνουν ότι θέλουν αρκεί να την αποτελειώσουν. Σπάστε την. Πλύντε τη πρώτα, βρωμάει." Διέταξε ο Μάνος. "Μη την πάτε έτσι χαλαρά, βλέπω πως έχει όρεξη σήμερα." Πρόσθεσε. Μου έδεσαν τις χειροπέδες με μια αλυσίδα στη μέση μου, που με έκανε να μη μπορώ να σηκώσω τα χέρια μου, και χειροπέδες στους αστραγάλους.

Με πέταξαν στη γωνία του δωματίου και άνοιξαν το τηλέφωνο του ντους και με έλουσαν με νερό. Από πάνω μου έφυγε ένα ρυάκι ξεραμένου αίματος και πολύς ιδρώτας και βρώμα. Οι φρουροί με σήκωσαν όρθια και με έσπρωξαν έξω από την ανοιχτή πόρτα. Είχα μια τεράστια ακολουθία από φρουρούς οπλισμένους ως τα νύχια πίσω και μπροστά μου. Φοβήθηκα πως θα περπατούσα για τελευταία φορά στη ζωή μου.

Ο Μάνος ήταν δίπλα μου κρατώντας πάγο στο μάγουλο του που είχα μελανιάσει. Όλο το υπόλοιπο πρόσωπο του ήταν γδαρμένο από τα νύχια μου και στο βλέμμα του διάβαζα τι ιδέες περνούσαν από το μυαλό του για το τι θα μου κάνει, εξασφαλίζοντας μάλλον, τον θάνατο μου.