Το Ημερολόγιο ενός Γελωτοποιού

Επίθεση

"Λέω να μην ενδώσω στο φόβο, αγαπητοί μου ακροατές. Να μην αφήσω τον φόβο να με πιάσει αφοπλισμένο και ανήμπορο. Επιλέγω να αγαπήσω μέσα στο αίμα. Γιατί ο άντρας μου που τώρα είναι μάλλον σκοπιά αν δεν έχει σκοτωθεί, του αφιερώνω αυτούς τους στίχους του μεγάλου Λειβαδίτη. Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα, σαν δυο νύχτες έρωτα, μες τον εμφύλιο πόλεμο. Α! Ναί, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά και απέρνατα, γιατί σ'αγαπώ. Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα. Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων. Σε όποιο μέρος της γής, σ' όποια ώρα, εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο... Εκεί θα σε περιμένω αγάπη μου! Καληνύχτα Ελλάδα. Καληνύχτα ερωτευμένοι..."

Έκλεισαν το ραδιόφωνο και το άφησαν δίπλα κοιτώντας γύρω από την ταράτσα. Ήταν μακριά από την Αττική μα στο τοπίο της επαρχιακής πόλης που εξαπλωνόταν για χιλιόμετρα ήταν λες και έβλεπαν τις φωτιές που άναβαν σε όλη την Αθήνα.

"Ξέρεις, σε έβλεπα πάντοτε στις συνελεύσεις να μιλάς και να συμμετάσχεις με τόσο πάθος. Και κανείς δεν τολμούσε να σε αντιλέξει. Ήταν λες και σε φοβόντουσαν. Το έβρισκα άσχημο στην αρχή το οτί ήσουν τόσο θυμωμένη. Μα όλοι σε σέβονται πολύ." Είπε ο Άρης κοιτώντας την, καθώς το βλέμμα της είχε χαθεί στον ορίζοντα.

"Ξέρανε πια είμαι. Μόνο για αυτό δεν μου έλεγε κανείς τίποτα. Απλά προσπαθούσα ότι πρότεινα να κάνουμε να ήταν πιθανό για όλους να συμμετάσχουν. Με το μόνο κριτήριο το να μη φοβούνται. Ο φόβος είναι συναίσθημα που επανέρχεται σε εμένα σπάνια. Το έχασα όταν πέθανε."

"Όταν πέθανε ποιός;" Ρώτησε ο Άρης, μα απάντησε μόνος του. "Σόρρυ που σου το θύμισα."

"Δεν πειράζει." Είπε η Κατρίνα προσπαθώντας να μη ξεκίνησει την φλυαρία της.

"Εγώ απο την άλλη ήμουν παθιασμένος με τον αγώνα αλλά όχι για πολύ. Ξενέρωσα με όλους τους. Ήταν πολύ κακοί άνθρωποι καταβάθως. Δεν ήθελα να είμαι φίλος κανενός που το μόνο κοινό ήταν η ιδεολογία, ενώ ήταν καθάρματα καταβάθως."

"Χαχ. Όλοι το έχουμε νιώσει αυτό σε κάποια φάση." Απάντησε η Κατρίνα .

"Εγώ δεν άντεξα για πολύ. Δυστυχώς ένιωθα πολύ άχρηστος." Είπε ο Άρης. Η Κατρίνα σηκώσε τους ώμους της δείχνοντας απογοήτευση.

"Γίνονται αυτά. Αλλά οι στιγμές που ζούμε είναι ένας τρόπος να καθαρίσουμε από δειλούς. Τώρα, στην δεκαετία του θανάτου, σε εποχές πραγματικού πολέμου οι δειλοί δεν χωράνε ανάμεσα μας. Όσοι συμμετάσχουν πια, παίζουν με τη ζωή τους. Πόσοι πέθαναν στην εξέγερση δεν θα μάθουμε..." Είπε η Κατρίνα λυπημένη.