Το Ημερολόγιο ενός Γελωτοποιού

Απώλεια

Θα μπορούσες να είσαι εδώ τώρα. Να με κοιτάς με ένα βλέμμα δήθεν σοβαρό, να είσαι δίπλα μου και να σε ακούω να μιλάς, θα είχα τόσα να σου πώ. Να δείς πόσο σκατά τα έχω κάνει, πόσο έχω μεγάλωσει τόσα χρόνια μετά, πόσο μαλακία είναι που δίνω το σώμα μου για χρήματα, το πόσο η καρδιά μου πονά για εσένα κάθε μέρα. Πω πω, θα ήσουν τόσο όμορφος. Με το χαμόγελό σου το γυαλιστερό και τα μεγάλα σου μαύρα μάτια. Τα σκούρα σου χέρια θα με κρατούσαν ασφαλή και στον ύπνο και στον ξύπνιο και θα ήσουν τόσο ψηλός και όμορφος. Θα σου χαίδευα τα κατσαρά σου μαλλιά και εσύ τα δικά μου και θα καθόμουν αγκαλιά σου τα βράδια. 

Θα ήθελα να ήμασταν εξεγερμένοι μαζί, να με προστατεύεις και εγώ εσένα, να μην ήσουν μόνο μια θυσία για τον κόσμο να ξυπνήσει. Να ήσουν και εσύ μέλος της εξέγερσής μας και να ήσουν παρών στην Αθήνα να τυλίγεται στις φλόγες και να ακούω τη φωνή σου να λέμε τα ίδια συνθήματα. 

Θα ήθελα να ήμασταν μαζί τώρα, να μην συναντιόμασταν μόνο στα όνειρά μου. Δόξα το Θεό, δεν μπορώ να ξεχάσω τη φωνή σου. Τα τελευταία σου λόγια ήταν "Περίμενε. Έρχομαι." Πρώτου πας καταπάνω του.

Θα περιμένω. Για πάντα. 

Στο ορκίζομαι πως δεν θα ξαναγαπήσω ποτέ και μόνο θα ονειρέυομαι εσένα. Θα σε αγαπώ και θα σε αγαπώ μέχρι να πεθάνω. Ακούω τη φωνή σου να μου λέει πως όλα είναι καλά και πως θα πρέπει να προχωρήσω γιατί είμαστε μικροί ακόμα, μα στο ορκίζομαι δεν θα προχωρήσω ποτέ, θα μείνω στάσιμη μέσα στον χρόνο για να είμαι όσο πιο κοντά σου γίνεται. Δεν είσαι εδώ μαζί μου τώρα, δεν μπορώ να σε αγγίξω, μα μπορώ να σε νιώσω να με οδηγείς πίσω στο σπίτι μου, πίσω στους ανθρώπους και στα μέρη που αγαπάμε. Δεν θέλω να σε ξεχάσω ποτέ. Δεν φοβάμαι τίποτε παραπάνω, από το αν θα έρθει μια μέρα που θα ξυπνήσω το πρωί και θα σε ξεχάσω. Είσαι παντού, οχι όμως δίπλα μου.

Όταν έφυγες, η ζωή μου έγινε μαρτύριο. Τα έκανα όλα χάλια και τη γλίτωνα γιατί είμαι άρρωστη. Όταν έφυγες το μυαλό μου αρρώστησε. Η ψυχή μου μαύρισε για πάντα και τώρα η καρδιά μου είναι γεμάτη πόνο. Πόσες φορές ήθελα να φύγω απο αυτή την ύπαρξη και να σε βρώ σε μια άλλη μορφή ύπαρξης, να χορέυω μαζί σου μέσα στα αστέρια, έτη φωτός μακριά απο την γή. Πάρα πολύ μακριά απο αυτό τον άμοιρο κόσμο που είναι γεμάτος μονάχα με μίσος, καταπίεση, εκμετάλλευση και θλίψη.

Κοίτα Στέφανε πως είναι τα πάντα. Ο κόσμος τρέχει να κρυφτεί από τον στρατό μέσα στα σπίτια του και κρύβει το γιό του γιατί θα του το πάρουν για το πόλεμο και δίνουν ο ένας τον άλλον για ένα καρβέλι ψωμί. Βγαίνουν παγανιά στο δρόμο να βρούν κοπελίτσες να αρπάξουν και να τις χρησιμοποιήσουν, έχει αίματα έξω στο δρόμο. Έχει το στρατό παντού να κοιτάει κάθε κίνηση μας και μας απαγορεύουν να τραγουδάμε.