Το Ημερολόγιο ενός Γελωτοποιού

Αναγέννησης

Τα τέσσερα χρόνια περνούν γρήγορα όταν γλύφεις εκεί που φτύνεις. Όταν είσαι αυτά που μισείς. Όταν οι μέρες σου περνούν είτε ναρκωμένη και κατάκοιτη, είτε κοιτώντας τις φίλες σου να πεθαίνουν, με τον χειρότερο τρόπο, τον αργό τρόπο. Απο αρρώστιες και από καταχρήσεις, ή ξαφνικά να τις βλέπεις νεκρές κάτω από το μπαλκόνι με ένα στεφάνι αίματος γύρω από το κεφάλι τους όταν βουτάνε στο θάνατο τους, σαν τις Σουλιώτισες που προτίμησαν το θάνατο από τη σκλαβιά.

Παραλίγο να χάσω τη Τία, που τη στείλανε στην Αθήνα να κάνει ότι έκανε και εδώ μερικούς μήνες πριν, αλλά τη περασμένη Παρασκευή, με ξύπνησε με ένα χαμόγελο πονηρό και ειλικρινές. Μου είπε τα καλύτερα νέα όσο πιο χαμηλόφωνα γινόταν. Οι άμυνες των ναζί πέφτανε, γινόντουσαν τσαπατσούληδες με τους ελέγχους τους και με τις επιθέσεις τους σε αντάρτες. Έτσι εμείς είχαμε λάβει θετικά ποσοστά πληροφοριών και εδάφους, που σιγά σιγά προσπαθούσαν λιγότερο να μας απωθήσουν.

Κυρίως όμως, τα καλύτερα νέα ήταν πως βρήκε κάποιον που θα με πήγαινε πίσω στην Αθήνα με ένα αντάλλαγμα: να τον βοηθήσω να μεταφέρει κάποια κιλά κοκαΐνης και ένα χρηματικό ποσό.

Γέλασα όταν το άκουσα, και δεν γελούσα συχνά. Τόσο μικρό τίμημα; Αλλά η Τία μου εξήγησε πως το άτομο αυτό ήταν κάνεις άλλος από τον Σπύρο. Το άτομο που μου σημάδεψε το πρόσωπο αυτά τα χρόνια πριν, εκτός από ότι τώρα είχε το ψευδώνυμο "Φόξ".

Ο κόσμος είναι μικρός, και η Ελλάδα ακόμα μικρότερη, και αυτό ώρες ώρες μπορεί να γίνει πολύ σπαστικό. Είχα να διαλέξω μεταξύ να βοηθήσω τον άνθρωπο που με χάραξε και μου ευχήθηκε να ψοφήσω στη βίζιτα, ή να δω ξανά τους ανθρώπους που αγαπώ. Μικρό τίμημα.

Δεν νομίζω να συγχωρώ εύκολα, αλλά το να κάνω πράγματα που δεν έκανα, στο όνομα της γαμημένης της επιβίωσης, ήταν το μόνο πράγμα που έκανα αυτά τα τέσσερα χρόνια. Είμαι εικοσί πέντε τώρα, και γιόρτασα τα γενέθλια μου εδώ. Ο Κάρολος μου έφερε τούρτα, το αρχίδι. Είναι αρχίδι επειδή είναι απο πιο άριστους στη χειριστικότητα ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Μπορεί να σε κάνει να νιώσεις και να πιστέψεις ότι θέλει και αυτός ήταν ο λόγος που ήταν τόσο χαρισματικός αρχηγός. Κυβερνούσε με σιδερένια γροθιά και υπήρχαν δρακόντια μέτρα στο σπίτι -αν εξαιρέσουμε τα ναρκωτικά, το αχαλίνωτο σέξ, και τη βρωμία που υπήρχε μέχρι τις Τετάρτες που ερχόταν η καθαρίστρια- και δεν έκαναν όλοι ό,τι θέλανε. Αν έλεγε κάτι ο Κάρολος θα γινόταν σε θέμα λεπτών.