Το Ημερολόγιο ενός Γελωτοποιού

Ημέρα της Κρίσεως

Ησυχία επικρατούσε, περιέργως.

Όλοι κοιτιόντουσαν με σίγουρα, αποφασισμένα βλέμματα. Βαστώντας τα όπλα τους, ακόμα στην ασφάλεια, ζωσμένοι με τα πυρομαχικά τους στο ένα φορτηγάκι, και μέσα στο άλλο, τα υπόλοιπα συντρόφια με σακούλες γεμάτες από δεμένα με στουπί μπουκάλια, και ξύλινα καφάσια με ΤΝΤ. Τα πρόσωπά τους ήταν ακάλυπτα για τώρα, κάποιοι φορώντας την κουκούλα τους στα μισά του κεφαλιού, άλλοι έχοντας επιλέξει να μην τα καλύψουν καθόλου. Το τράνταγμα του φορτηγού τους τίναζε μερικά εκατοστά κάθε τόσα δευτερόλεπτα, και ο βρυχηθμός της μηχανής και το τίναγμα των χαλικιών του χωματόδρομου ήταν σχεδόν ρυθμικά.

Συνήθως από την δικιά τους πλευρά, η φασαρία ήταν το συνηθισμένο σε κάθε τέτοια πράξη τους. Αλλά δεν ήταν μια κανονική μέρα. Δεν ήταν μια οποιαδήποτε παρέμβαση, ή μια απλή προπαγανδιστική πράξη. Ήταν η Ώρα της Κρίσεως όπως το είχαν ονομάσει απ' την πρώτη συνέλευση. 

Γυναίκες, άντρες, άφυλα, όλοι ήταν έτοιμοι για το ό,τι θα ακολουθούσε. Όσο βάρβαρο και να ήταν, όση αιματοχυσία κι αν αντικρίσουν και όση κι αν προκαλέσουν, τα μυαλά και οι καρδιές τους ήταν έτοιμα. Διότι η ελευθερία είναι το ύψιστο επίτευγμα της ζωής. Είναι ότι ο κάθε αναρχικός αναζητά όλο του το χρόνο πάνω στη Γη. Είναι αυτό που κάθε μια και καθένας, κυνηγά και παλεύει από πάντοτε. Όμως, από κάποιους συντρόφους κλάπηκε, και τώρα, ήταν η ώρα να αρπαχθεί μέσα από τα χέρια αυτών που την πήραν, και να δωθεί πίσω. Η ελευθερία εκείνη την ημέρα, και άλλες τόσες, ήταν το τέλος του φόβου. Κυριολεκτικά, ήταν να σπάσουν τους φράχτες και τα τείχη.

Ήταν δέκα παρά πέντε το πρωί, και ο πρωινός ήλιος έψηνε το μεταλλικό φορτηγάκι των συντρόφων που κρατούσαν το πυροβολικό. Οι υπόλοιποι σύντροφοι στα άλλα οχήματα, στεκόντουσαν ψύχραιμοι, στεκόντουσαν αμίλητοι. Κάποιες περαστικές ματιές σιγουριάς και αποφασιστικότητας ανταλλασσόντουσαν. 

"Συντρόφια μου, σήμερα κρινόμαστε εμείς, ενώπιον των καταπιεστών μας. Σήμερα κρινόμαστε εμείς ενώπιον των εαυτών μας, και το πόσα μπορούμε να κάνουμε και να καταφέρουμε. Μπροστά στην διχόνοια και στον πόνο, στην καταπίεση και στην σκλαβιά ερχόμαστε αντιμέτωπα, και επιλέξαμε γενναία να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, και να επιλέξουμε την αντεπίθεση και την αντιβία. Αυτή η κυβέρνηση μας έκλεψε άπειρα πράγματα, και σε πολλά από εμάς, μας έκλεψε τους ανθρώπους μας και τους φυλάκισε, τους βασάνισε, τους σκότωσε!" Φώναξε ο Αποστόλης και η φωνή του έσπασε, καθώς ο λαιμός του σφίχτηκε από τον πόνο και δάκρυα πλημύρισαν τα μάτια του. "Έτσι λοιπόν, εγώ σας ευχαριστώ, κάθε ένα από εσάς προσωπικά που επέλεξε τον δρόμο της μάχης. Σας ευχαριστώ που σήμερα θα παλέψετε πλάι μου, ακόμα κι αν σήμερα δεν γυρίσουμε όλα πίσω. Όπως λέει το αντάρτικο τραγούδι, Ντροπή για τον νέο στην μάχη αν δεν ριχτεί, στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή.
Ζήτω η αναρχία, συντρόφια." Είπε και σήκωσε την γαντοφορεμένη γροθιά του. Όλα τα υπόλοιπα άτομα μέσα στο φορτηγάκι χαμογέλασαν με συγκίνηση, και έσφιξαν το χέρι του Αποστόλη. 

"Μην ξεχάσετε να ελέγξετε τις ασφάλειες των όπλων σας και τις σφαίρες σας, έ;" Είπε η Ιωάννα και έκανε το ίδιο στο δικό της καλάσνικοφ που είχε ανάμεσα στα πόδια της.

"Και όσα έχουν εκρηκτικά να μην βιαστούν καθόλου. Τα μάτια μας εκατόν-τέσσερα, εντάξει;"

Η περισσότερη αναταραχή λόγο του δαπέδου κάτω από το όχημα έδωσε το σινιάλο πως φτάνουν στο σημείο της εφόδου. Σιγά σιγά, κατέβηκαν ένας ένας με φιλικά χτυπήματα στη πλάτη του διπλανού τους και αμυδρά μα σίγουρα χαμόγελα. 

Οι σύντροφοι με τα εκρηκτικά, έβγαλαν προσεκτικά τους μουσαμάδες πάνω από τα καφάσια με τη νιτρογλυκερίνη, και σήκωσαν απαλά τα κουτιά. Η νιτρογλυκερίνη ήταν επικίνδυνο και ασταθές εκρηκτικό, μα οι χειριστές τους ήταν αρκετά έμπειροι ώστε να την χρησιμοποιήσουν σωστά. Την είχαν δέσει με δυναμίτη, και σκόπευαν να την βάλουν στην είσοδο του στρατοπέδου. Το σχέδιο πήγαινε έτσι:

Η φρουρά θα άλλαζε στις δέκα το πρωί ακριβώς, και με πολύ γρήγορες κινήσεις θα τοποθετούσαν το εκρηκτικό στην είσοδο, και θα την πυροδοτούσαν στον φράχτη ώστε να τον καταστρέψουν και να μπουν μέσα, φτιάχνοντας ταυτόχρονα ένα τρόπο διαφυγής για τους συντρόφους που βρισκόντουσαν μέσα στο στρατόπεδο. Κάποιοι θα πίεζαν για να εισχωρήσουν στο πεδίο, μπαίνοντας και μέσα στο κτήριο, με στόχο όσοι σύντροφοι είναι σε κράτηση να απελευθερωθούν. Υπήρχαν επίσης άτομα υπό μεταμφίεση σε στρατιώτες που είχαν στόχο να σκοτώσουν τον στρατηγό, οι οποίοι βρίσκονταν ήδη κρυμμένοι μέσα στο χτίσμα. 

Η Αλίκη, ο Πέτρος, η Ιωάννα και ο Γιάννης ήταν τα τέσσερα άτομα υπεύθυνα για τα εκρηκτικά και κατέβηκαν με χαμηλό το σώμα τους κρατώντας τις κούτες και έφτασαν στην είσοδο, που ήταν ένα μεγάλο τείχος που κρατούσε τον πύργο της σκοπιάς, και δίπλα φράχτες με συρματοπλέγματα. 

Η Ιωάννα είχε διαλέξει να ακολουθήσει τον παραδοσιακό τρόπο του να πυροδοτήσει τον δυναμίτη και την νιτρογλυκερίνη, με καλώδιο. Ένωσε το καλώδιο με περίτεχνη σβελτάδα και περίσσια αυτοπεποίθηση. Γνώριζε καλά, πως εάν η νιτρογλυκερίνη το αποφάσιζε, θα εξερράγη εκείνη τη στιγμή χωρίς προειδοποίηση. Αλλά όπως έλεγε συνεχώς και η ίδια σε οποιοδήποτε μάθαινε την πυροτεχνική, τα εκρηκτικά δεν συγχωρούν. 

Κοίταξε τον περίγυρο και την σκοπιά από πάνω της μια τελευταία φορά, οπού ο στρατιώτης ακουγόταν να βγαίνει από το κουβούκλιο και έτρεξε, χωρίς να πει λέξη, έκανε νόημα σε όλη την ομάδα να απομακρυνθεί καθώς πάτησε το κουμπί της εκπυρσοκρότησης. Με αυτοπεποίθηση και πάθος δεν κοίταξε πίσω.

Μόλις ο στρατιώτης γούρλωσε τα μάτια του και έκανε να σηκώσει το όπλο, ο τεράστιος κρότος της έκρηξης κούφανε όσους βρισκόντουσαν στον περίγυρο. Η έκρηξη τίναξε όλο το μπροστινό μέρος του φράχτη και του τείχους, και δημιούργησε μικρές πυρκαγιές τριγύρω. Ο πύργος της σκοπιάς δεν επιβίωσε την καταστροφή.

Αυτός ο ήχος, σήμανε το ξεκίνημα. Εδώ, κρίνονται όλα.