Rainy Season in Manila

Chapter 4

Chapter 4

Naka-pwesto ako ngayon sa cashier at inaabangan ko ang bawat pagpasok ng mga tao sa store. Para na nga akong body guard dahil bantay na bantay ko kung sino mga papasok at lalabas.

Hindi ko na lanng ipinahalata sa mga kasamahan ko ang pagiging balisa ko. Hindi ko nga naabutan si Rodolfo na siyang dahilan kung bakit ganito ako kabalisa sa shift ko ngayon. Kung nakapagpaalam sana ako na nilalagnat ako today sa manager ko, hindi ko sana 'to mararanasan ngayon.

But here I stood behind the cashier counter hoping that guy named Bennett won't show up.

Alas y tres na naman ng hapon, there's a high chance na hindi na siya pumunta pa rito. And I'm crossing my fingers so much na hindi nga siya sumulpot. I have no idea what his intention could be, but if it's something bad, I need to save myself before it gets worst.

"Good afternoon, sir! May I take your order?" pagbati ko sa customer. Kahit lutang ako minsan, hindi rin naman nawawala ang pagiging attentive ko. Minsan, napagsasabay ko lang talaga.

After the customer listed all his orders ay sinimulan ko naman ang pagkuha ng mga pagkain at inilagay sa tray. After putting everything he ordered, I just noticed someone who was standing behind him. Napalunok ako ng laway ng ma-realize kong totoo ngang nandito9 siya ngayon.

When the guy took his tray and walk out of the line, he came in full sight for me. Dahang-dahang umangat ang tingin ko sa kanya. I think he stood six-feet-tall and he's very casual this time. Nakasuot lamang siya ng jacket from his university and base from it, he's probably part of some team—could be basketball dahil sa tangkad niya.

Wala naman siyang reaksyong binigay kung hindi nakatitig lamang siya sa akin. Lumapit siya sa counter at humalukipkip saka huminga ng malalim.

"Ah—ay—good afternoon, sir! What's your order?"

"Give me a second," he said then look at the menu board on the display above.

Tumango naman ako. "Yes po, sir."

Ramdam ko naman ang panginginig ng binti ko. Pakiramdam ko ay naiihi ako na ewan. Hindi ko maintindihan. Isama pa ang malakas na kabog ng dibdib ko. I shouldn't be acting this way pero bakit ganito ang tama ko sa lalaking ito? I mean... gwapo siya pero hindi ko naman siya crush—maybe a little pero dahil iyon sa kabutihan ng loob niya.

The question that keeps swimming on the surface, why he was looking for me? At ngayong magkaharap na kami, what will happen next?

And the line keeps going and this guy doesn't know what he should have.

"Sir?" pagtawag ko muli sa kanyang atensyon.

"Ah," he uttered and lose his arms and pressed it against the counter. Mas lumapit pa siya lalo sa akin. And I couldn't move away from the monitor or he'll notice that I'm keeping my distance away from him. And why should I in the first place? "I would like to take you out."

"Ah, sir..." Sandalian akong natahimik. Hindi ko alam kung anong isasagot sa kanya. His stares are like drilling me to the core. Hindi siya kumukurap. Mas napansin ko rin kung gaano kanipis ang kanyang mga pilikmata at may pagka-brown ang kanyang mga mata. Bumalik din agad ako sa wisyo at umiling. "Sir, I'm not a meal."

"Oh..." Namilog ang bibig niya sa sagot ko. Kumunot ang kanyang noo at may pagkurap-kurap pa itong nalalaman. "And so, how can I take you out?"

Napalunok naman ako ng laway ko pero kung makipagbibiruan lang 'tong lalaking 'to, I wouldn't tolerate him. Ano akala niya, close kami? Like duh? Hinatid niya lang ako sa bahay, ano akala niya, girlfriend niya ako? Assuming masyado.