Chapter 8

556 43 0
                                    

Chapter 8


"Crisel, bantayan mo 'yang niluluto mo. Mapagsabihan ka na naman diyan, bet mo ba?" panunudyo ng kasamahan ko sa trabaho.

"Ayoko, syempre," sagot ko.

Tinuon ko naman ang atensyon ko sa ginagawa ko. I could still remember what happened last night and I felt so embarrassed after I punch him in the face. Pagkauwi ko sa dorm kagabi, I've received multiple calls and messages from them at hindi ko naman pinagsasagot. Pinatayan ko na lang ng phone para hindi na sila mangulit.

Pagkauwi rin ni Tessa kagabi ay nagtulog-tulogan na ako para hindi na niya ako tanunginn sa nangyari kagabi. I know Bennett only wanted to talk and that would go on a different way kung hindi lang siya nag-astang siga sa harapan ko kagabi. I know what u did wasn't right, but I won't apologize for it, but I'll take the credit for punching his pretty-monkey face.

Over the time, nakalimutan ko nang isipin 'yong mukha ni Bennett. Hindi ko alam kung ano nang hitsura niya ngayon matapos ko siyang suntukin. Nagkaroon kaya ng pasa o blackeye? Kinakabahan ako baka mamaya abangan na lang niya ako. He knew where I live at pwede niyang gawing hostage ang buo kong pamilya and he would ask for ransom and I don't have money to pay him.

Nakaiinis! Bakit kasi kailangan pang lumanding ng kamao ko sa mukha no'n?

An hour before my shift ends today, tinawag ako ng manager ko to serve the meals. Na-short staff kami today kaya all-around din lahat ng karamihan sa mga staff. Paikot-ikot lang din ako sa mga areas ngayon and that's fine for me, at least naililibang ko ang sarili ko at hindi kailangan mag-isip pa ng ibang bagay.

I prepared the meals for the customer with number twenty-three as their waiting number. Medyo marami ng kaunti ang in-order ng customer na ito, but most likely they both have the same meal orders.

Nang binuhat ko na ang order at sinimulang hanapin ang number ng customer. It didn't take me too long to find the waiting number. I quickly headed to his table and was about to serve the tray on his table.

"Good afternoon, sir! Here's your or—" I wasn't able to finish what I was saying when he raise his head up and look straight into mine. I didn't recognize him at first as he was wearing sunglasses—inside the premises. He only gaze at me and I had to shake my head to continue serving him his food. "Anything you want, sir?"

He then put his sunglass down and look at me. It was him. It's really him. The Monkey-Bennett.

Tinanggal niya ang suot na sunglass at sinuksok sa bulsa ng kanyang hoodie jacket. Namuo ang ngisi sa kanyang labi. Nakatitig lamang ako sa kanya habang yakap-yakap ang tray.

He shook his head. "It's all good, miss."

I smiled and nodded, just trying to be nice dahil customer siya. But I guess, 'yong pagsuntok ko sa kanya kagabi didn't really affect him at all. Walang galos o pasa na nakikita sa mukha niya. Siguro makapal ang mukha niya. Ako talaga 'yong nasaktan kagabi. I know that was a hard punch, but he's now here again, ano ba talagang kailangan ng lalaking 'to sa akin?

I only had a ride with him no'n dahil nagkamali ako nang sinakyan, but does he make me feel like na ako talaga ang dahilan kung bakit siya naaksidente that time?

I cleared my throat and nodded. "Okay, sir. Thank you and enjoy your me—" I wasn't able to finish my sentence—again, when someone came over to our table and when I look at her, I figured out who she is. Hindi ako nagkakamali if my friends kept on talking about her.

It's his girlfriend. That could be Cinema.

"Good thing at na-serve na rin, we could've been taken drive-thru, but this is fine, this is nice," aniya. Nakatitig lamang ako sa kanya. Binalingan naman niya ako ng tingin. "Thank you, miss."

Rainy Season in ManilaTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon