Rainy Season in Manila

Chapter 9

Chapter 9

I was quiet along the ride. I never look at his way again and he never talked, but we only listen to the song he played on the stereo and it keeps us accompanied until we finally reached our destination. Nakapanghihina. Kung pwede lang lumabas ng sasakyan at iwanan siya, I would do that kaso delikado at baka mapahamak pa ako.

Hindi ko alam kung anong intensyon niya kung bakit kailangan niya rin akong ihatid sa bahay. Bakit sa tuwing umuulan sumesentro ang ganitong sitwasyon? Wala namang problema pero I thought that would be the last time. Hindi ko naman inaasahan na magiging parte—for thinking about that gross me out. Bahala na kung anong mangyari.

But I wouldn't let him do bad things. Magkamatayan na kapag nagkataon.

Pagkarating namin sa bahay, good thing ay tumigil na ang pagbuhos ng ulan. Kabang-kaba pa ako nang makarating kaning dalawa. But, I thought he'll left as soon as he dropped me off pero ang lakas nang pakiramdam ko na mag-stay pa siya rito. Hindi ko sure, baka guni-guni ko lang din 'yon.

As soon as he unlocked the car, I was ready to unleash myself and never let myself see him again. But, I didn't do that. I stayed and wait for his signal.

"Bababa na ba tayo?" tanong ko.

He smiled and nodded. "Yes, we are—" And he wasn't able to finish his words when he was cut by a phone call. "One second—uhm... I think you should go first. I have to answer this for a quick moment. Is that okay?"

Tumango naman ako bilang pagsang-ayon. "Sige, I'll wait you inside."

And when I was about turn around, pahapyawan kong sinilip ang screen ng phone niya kung sino 'yong tumatawag. It was his girlfriend and I don't wanna be so nosy so I hopped out of his car and headed inside the house.

Sinalubong naman ako ng kapatid ko pagkapasok sa loob ng bahay. Hindi ko naman siya pinansin at nanatili akong nakatayo sa pintuan.

He pulled the hem of my shirt so my attention shifted back to him.

"Ate, anong meron?" takang tanong si Silford.

Umiling naman ako. "Wala naman..."

At dahil panay ang tingin ko sa labas, sinilip niya rin ang direksyon kung saan ako nakatingin. Agad din naman niyang binalik sa akin ang tingin nang ma-realize niya kung anong meron. 8 years old pa lamang siya pero mukhang lalaking chismoso 'tong kapatid ko.

"Uy ate, 'di ba, 'yan 'yong sasakyan na naghatid sa 'yo no'n?" tanong nito sa akin.

"Ha? Ano? Hindi," sagot ko. Obvious naman na hindi ako mapakali.

"O baka iba na 'yan?" Naging palaisipan din sa kanya 'yong tinanong niya sa akin. "Baka nga iba 'yan. Magkaiba ng kulay, e. O, hindi ko lang sure kasi madilim na no'n."

"Ang dami mong alam, Silford, pumaosk ka na nga ro'n!" utos ko sa kanya.

Kumusot naman ang mukha nito. "Saan ba ako pupunta, ate? Nasa loob naman ako ng bahay?"

I grunted and rolled my eyes. "Ewan ko sa 'yo! Do'n ka na. 'Wag ka magulo." Pagtataboy ko pa sa kanya pero kahit anong gawin kong pagtulak sa kanya palayo ay namimilit pa rin siya kaya in the end, wala akong nagawa kung hindi hayaan siyang makichismis sa tabi ko.

Mga ilang minuto rin ang lumipas nang lumabas na si Bennett sa sasakyan. As he can see from where I'm standing, sinunod lamang niya ang direksyon na tinahak ko kanina at ilang pulgada na lamang ang layo niya hangga't sa tuluyang tumapak sa tapat ng pinto namin. I tried to ignore Silford kasi pansin ko naman na titig na titig din ito kay Bennett. I'm not looking at Bennett—hindi talaga.