Bir kalemin yere düşmesiyle başlayan maceraları, camlarda kendi yüzlerinin yansıması yerine birbirlerini görmeleriyle mucizeye dönüştü.
İlk önce gözleri buluştu, çok geçmeden de hisleri.
İki farklı ülke, onları birbirinden ayıran gündüz ve gece gibi...
Biz geldik eyyyy ahaliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!
Çok heyecanlı geliyorum çünkü son kısmı yeni yazdım ve hızlı bir düzenleme ile yüklüyorum. Hatalar varsa affınıza sığınıyorum, 13 bini geçen kelime sayısı ile telafi ettiğimi düşünün. :))))))
Oy ve yorum atmayı unutmazsanız sevinirim.
Hemen geçin bölüme hemen, sonunda görüşürüz.
Bölüm şarkıları;
Redd- Beni Sevdi Benden Çok
Faouiza& JOhn Legend- Minefields
Musmutlu okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
32.BÖLÜM: KAN BAĞI
İçimdeki coşku tüm bedenime sıçrayarak tenimi sarstı. Ellerimin hareketlerini, zihnimin içindeki çığlık atan düşlerimi, kalbimin sızlayan yaralarını kontrol edemeyeceğim bir sarsıntıydı, kalakaldım.
Ayağa kalkmam, ayağa kalkarak o camın yüzeyini okşamam lazımdı.
Yapamadım.
Bedenimin kasılarak titremesini kollarımı tutan eller önledi, öylece göğe benzeyen gözlerine baktım.
"Çiçeğim, korkutuyorsun." Behiç'e dönerek kocaman sarılmak ve ağlamak arasında kaldığımda yüzümü tutan ellere karşı çıkamadım.
"Küçük Gök, kafayı yememizden zevk alıyorsun biliyorum ama gülmek ile ağlamak arasında giden yüzüne bakarken korkmaya başladık." Destan'ın yüzüne bakarken dudağımın kendiliğinde titremesini şaşkınlıkla izleyen üçlüye gülümsemek için çabaladım.
"Kafasına vursak sistemi tekrar çalışır mı?" Ferit'in dediğini ona yapan Behiç oldu. Avucuyla ittiği Ferit'in üstünden eğilerek hareketlerime odaklandı.
Ben ise şaşkındım.
Öyle bir şaşkınlıktı ki birisi acılarımı tutup çıkarmıştı. Bedenim aniden acıların yokluğuyla sarsılmıştı. Ne yapacağımı bilemeyen hallerimin en büyük sebebi de, o mavilerin bilinçsizce bana bakıyor olmasıydı.
Beni görüyor muydu?
Görseydi böyle sakin bakabilir miydi, sanmıyordum. Ben onu görürken o öylece dışarıyı izliyordu.
Yorgundu.
Yorgunluğun hatırasını yansıtan yüzündeki çizgiler uykusuzluğunda hediyesiydi. Üç kafanın birbirine ardından da sürekli benim yüzüme dönmesinin komikliğine bile takılamıyordum.
