Bir kalemin yere düşmesiyle başlayan maceraları, camlarda kendi yüzlerinin yansıması yerine birbirlerini görmeleriyle mucizeye dönüştü.
İlk önce gözleri buluştu, çok geçmeden de hisleri.
İki farklı ülke, onları birbirinden ayıran gündüz ve gece gibi...
Biz biraz heyecanlı ve enerjik geldik. Bölüm aralarının uzadığının farkındayım ama sona yaklaştıkça kurgu kendini bir yavaşlattı.
Merak etmeyin, güzel ve aksiyonu dolu bölümlerle geleceğiz. Sizi daha fazla oyalamayayım, hadi bölüme geçin.
Bölüm şarkısı; Madrigal- Kelebekler
Musmutlu okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
35.BÖLÜM: ANLAŞMA
Mavi gözlü adamın kolların arasında olmayı hayal etmek, zihnimin kendiyle çelişeceği kadar zor görünüyordu. Birkaç santim yanımda duran bedeni, günlerdir canımı avuçlarında tuttuğunu unutturacak kadar sarsıcıydı.
Ona gelmiştim, ona gelirken kalbimdeki acılarla yüzleşeceğimi biliyordum. Sadece kalbimin, aklım ile ortaklık kurarak dizlerimin bağını çözeceğini düşünememiştim.
Benden uzakta duran ellerine kaçamak bakışlar atmaktan da bu yüzden kendimi alamıyordum.
O buradaydı, kilometreler ötemdeyken de buradaydı. Parmak uçlarımın değdiği camlardaydı. O yine buradaydı, teninin sıcaklığıyla yanacağım kadar yakınımdaydı.
Boğazıma baskı yapan yumruğu yutarak üstümdeki gözlerinden kaçmak yerine tenimin, ona olan susuzluğunu gidermesini istedim.
Dakikalardır, gözlerini benden çekmiyordu. Gözlerine rağmen bana dokunmak veya tekrar sarılmak için girişimde bulunmamıştı, aslında bulunacak ortamı da bulamamıştı.
"Eğer iç seslerinizi duyabiliyor ve öyle iletişim kuruyorsanız söyleyin," dedi Cansel Çınar. "Sizi anlayamadığım için muhabbete katılamıyorum da."
Gülmek ile olduğumuz durumun içindeki gerginlikle yüzümü buruşturmak arasında kaldım. Benim aksime yanındaki esmer adam güldü. Bu gülüş sevinmekten ziyade benim gerginliğimi aratmayan bir kasıntılık vardı.
"Hala duyamıyorum." Bu sefer Cansel Çınar'ın ses tonu yükselmişti. Karşısında oturan Ezrak ve bana bakarken her an kalkıp gidecek izlenimi veriyordu. "Susmaya devam etmeyi düşünüyorsanız, ben gidiyorum."
Leylan Evren'in kapının önündeki hali gözümün önünde canlandı. Cansel Çınar her kimse, Leylan Hanım ona karşı tüm şeffaflığıyla bakmıştı.
Birbirini gören iki kadın, elektrik çarpmış gibi birbirlerinden uzaklaşmak için her yolu deneyecek güçle dolmuşlardı.
Beni misafir olarak gördüğünü söylerken tüm zarifliğinin altındaki imaları savuran Leylan Hanım, başka birine yenik düşmüştü. Ve bu yenilgiyi Ezrak da bilmiyordum.
