Bir kalemin yere düşmesiyle başlayan maceraları, camlarda kendi yüzlerinin yansıması yerine birbirlerini görmeleriyle mucizeye dönüştü.
İlk önce gözleri buluştu, çok geçmeden de hisleri.
İki farklı ülke, onları birbirinden ayıran gündüz ve gece gibi...
Merhabalar :') Nasılsınız? Umarım iyisinizdir. 4K olduk :)))))) 23'ün de üçüncü ayımız dolacak. O gün bölüm gelemeyeceği için şimdiden kutlayalım. :)))).):):):)):)) Bölüm sonunda görüşelim.
Bölüm şarkıları;
Perdenin Ardındakiler- Derdime
Demi Lovato- Heart By Heart
Musmutlu okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13.BÖLÜM: GÜVEN KAPILARI
05.29
Telefonumun ekranında bulanık bakışlarımın seçebildiği saat buydu. Dakikalardır fotoğrafa bakıyordum ve gördüklerim değişmiyordu. Ezrak uyumaya devam ederken bir kutunun içinde kalbi atıyor gibi hissediyordum.
Parmaklarımı dokundursam hissedeceğim teninin varlığının aksine o benden aslında çok uzaktaymış karamsarlığından kurtulamıyordum. Ezrak Evren'in mavi dalgalarının arkasında sakladıklarının açık bir halde bana doğru dönük duran kutunun içinde olabileceği duygusundan kaçamıyordum.
"Bu hissin ağırlığı," diye fısıldadığımda uyumaya devam ediyordu. "İçimi yakıyor." Kısık sesimi duyabilirdi ama o uyuyordu. Birkaç saat sonra gitmek için uyanacaktı. Kutunun kapağı tekrar örtülecek ve bir köşeye bırakılacaktı. Telefonunun ekranındaki kız ise onun yanında olmaya devam edecekti.
O kızın fotoğrafını ilk kez gördüğümde kim olduğunun ihtimalleri içimde bir yarışa tutuştuğu halde onun hayatına karışmazdım. Fakat benimle dans etmişti, dans ederken benim bir yolda yürümek istediği şarkı sözleriyle bileklerimize sarıp onların üstüne sözler vermişti.
"Camın üstündesin," dediğimde sakallarının terk ettiği yanağına dokunmak isteyen parmak uçlarıma kanmadım. "Bana yakınken, kalbin aslında uzak mıydı?"
Bacaklarıma sardığım kollarımın gücü çekilir gibi olduğunda geceliğimin paçalarını avuçlarıma sardım. Zamanın peşini kovalamayı bıraktığımda onun uyanmasına çok az kalmıştı. Yerden katlım, uyuşmuş bacaklarıma rağmen boş yatağa uzandım. Sırtımı cama döndüğümde bilmek istediklerime dönememiştim.
Kanımda dolaşan uykusuzluk etkisini yavaşça kaybederken üniversiteye gitmem gereken zamana kadar uyumaya çalışacaktım. Gözlerimi kapattım, karanlık gözlerime siper oldu. Uykuya sarılarak zihnimin oyunlarına ayak uydurmak için ilk karanlıkta durdum ve oyunun ortasına doğru kendimi bıraktım.
Bacağıma doğru gelen yumuşak darbeyi önemsememeye çalıştım. Ayağımın altında ince bir şey gezdirilince huylanarak kendime doğru çekme çabalarım bir el tarafından engellendi. "Küçük Gök," diye söylenen Destan'ın sesini duyuyordum ama tam net algılayacak bir halde değildim. "Uyansana, hadi kalk."
