KARADAĞ |+18| (HÜKÜMDAR SERİSİ 1)

•24•

Bana instagram adresinden ulaşabilirsiniz. 'Sadecegece000'

•••••••••••••••••

| 5 GÜN SONRA |

Önüm de uçsuz bucaksız maviliğe biraz daha bakarken içimde ki duygu karmaşası beni oldukça yoruyordu.

Bir yanım son 5 gün kalan düğünüm için mutlu olurken diğer yanım giderek huzursuzlaşıyordu.

Yüreğim de bir burukluk vardı. Adlandırmadığım ama dün geceden beri bana kendine hissettiriyordu.

Kaç gün geçti. Ne o Nikol'dan ne de Ecmel'den bir haber vardı. Hepsi sanki susarak kendi yerine çekilmiş ve yaklaşan o büyük fırtınadan kendini geriye çekmişti.

Derin bir nefes alarak içime o deniz kokusunu biraz daha çekerken artık her şey bitmişti.

Düğün telaşı son bulmuş ve geriye sadece saatleri saymak kalmıştı.

Gelinliğim şuan evdeydi , davetiyeler dünyanın bir çok etrafına giderek büyük yer altın da yankı bulmuştu.

Şimdi ise buradayım. Tek başıma saatlerdir sahil de ki bir bankta önümde ki manzarayı izlemekle yetiniyordum.

Yalnız kalmak istemiştim. Geceden beri içimi yiyen o nedensiz duyguya karşı gelmek istemiştim.

Önüm de giderek batan güneş ve saatlerin anlamsız kaldığı yerdeydim. Dört bir yanım da insanlar gelip geçerken hayat için telâşlarını izliyordum.

Mirali şuan sinirden delirmişti. Farkındaydım. Nedeni ise yanımda ki telefonu kapatmış ve silahımı almamıştım.

Çünkü şu an burada olan eski mehirdi. Asi , atarlı ve sürekli başını belaya sokan mehir vardı.

Bir anda kendimi bulduğum o karmaşalı günler omzuma sanki tonlarca yük bindirmiş gibiydi.

Titrek bir nefes vererek elimle gözümü ovarken öğlene doğru geldiğim bu yer artık güneşin yerine ay'ı bırakıyordu.

Denizin üzerin de duran bir kaç küçük balıkçı teknesi , az önce ailesi ile önümden geçen o küçük çocuklar bana az da olsa eski hissiyatını veriyordu.

Ama artık böyle devam edemeyecektim. Karadağ soy adını aldığım an özgürlüğümü korumak zorunda kalacaktım.

Bundan asla pişman değildim. Aksine her şey sevdiğim adam içindi. Mirali...koca dünya önüm de dursa yine de vazgeçmeyeceğim tek kişiydi.

O aile sandığım kanı bozuklardan daha çok bana yakın olmuştu. Yıllardır o köhne evde verdiğim savaşı onun sayesinde kazanmıştım.

Şimdi ise hayatımız birleşecekti. Hatta belki ileride çocuklarımız olacak ve büyük bir aile ile kaderime devam edecektim.

"Abla"

Aniden önüm de dikilen küçük oğlan çocuğu ile dikkatimi ona verdiğim de elinde ki mendili bana uzatıyordu.

"Mendil alır mısın?"

Dudağımı birbirine bastırırken çocuk elinde ki siyah naylon poşeti sıkı sıkıya kavramıştı.

"Bana ne kadara verirsin?"

"Tanesi 2 tl ama içinde 30 tane var"

Gülerek ceketimin cebinden parayı çıkararak eline verdiğim de gözleri şaşkınlıkla açılmıştı.

"Ama bu bir mendil için fazla değil mi?"

"Değil, mendil de sende kalsın"

Elinde ki 200 lirayı sanki ilk defa görüyor gibiydi. Bu hâline gülerek sarıya dönük saçlarını okşarken küçük çocuk utanarak yanımdan koşar adım gitmişti.