Make A Wish (On going)

Prologue

I’m here in the park near our house. I thought of coming here to meditate. I sat on the swing and looked around. Honestly, I don't have to go here because we have a swing in the garden and it's relaxing there but with what's happening to me right now I feel like I won't be okay until I get out of that house.

I used to be with my sister here. We always come here to play even if we can play at home.

Noong mga bata pa kami ay hindi kami mapaghiwalay. Ayaw na ayaw namin na magkaiba kami ng ginagawa. Parati ay nagkakasundo kami sa lahat ng bagay. Pareho kami ng suot na damit, slippers, pareho kami ng ipit sa buhok at sa marami pang bagay. Kung anong mayroon ako ay mayroon din siya. Hindi namin ugaling mainggit sa isa't-isa. Kagaya pa rin kami ng ibang magkakapatid na nag-aaway. Nagkakaroon din kami ng tampuhan noong mga bata pa kami pero madalas ay hindi ko siya matiis kahit pa kasalanan niya ay humihingi na ako ng tawad. Ganoon naman dapat 'di ba? Mahal mo siya kaya kailangan intindihin mo ito. Ganun ang palagi kong ginagawa. Ang pag-unawa. Because after all the fights we have, at the end of the day she still my sister. My twin sister.

"Tara na punta tayo sa park. Gusto ko na maglaro" Sabi ng kakambal ko.

"Magpaalam muna tayo kay mama at papa"  sabi ko at hinatak siya papuntang office room ng parents namin.

"Huwag na, rie. Busy sila. Magagalit yun sa atin"  bulong pa ni lie sa akin.

"Kahit na ba busy sila ay kailangan pa rin natin magpaalam at saka magagalit sila kapag umalis tayo nang walang paalam baka hindi na tayo palabasin sa susunod."  Aniya ko.

"Hindi naman siguro basta matulog tayo sa hapon papayagan tayong lumabas ni mama at papa" daldal pa ni lie kaya hinarap ko siya ng makarating na kami sa tapat ng office room"

"Hindi pwede. Kahit nakakatakot si mama ay kailangan pa rin natin sabihin na pupunta tayo ng park para alam nila kung saan tayo pupuntahan kung sakali man"  matigas na sabi ko.

"Sige. Oh nandito na tayo. Ako na kakatok, ikaw magsabi kina mama at papa"  parang maamong tupa na sabi niya habang nakanguso ang mapupulang labi nito.

I open my eyes and stomped my feet on the ground to stop the swing I was sitting on.

What was that? I am reminiscing my past again.

I can see to my peripheral vision the playground we used to play with. The slide. I remember the good old days with her. I want to play right now like we used to because i'm sad and when i'm sad she's always there for me, comforting me, eating with me, watching funny movies, and she always kiss and hug me.

I miss her.

When i have a problem she always say that "Don't cry. I'm here. I'll help you as much as i can. I won't leave you. I won't hurt you, i promise. I love you" and then she will embrace me tightly.

But where are you now, lie? I thought you wouldn't let me down? I trust you because you promised, you are my twin sister and I know you love me. I have a problem so where are you?

It's really hard when you have a problem and it seems like no one will help you but it's harder when you're my problem.

Ikaw pa ang problema ko, lie. Ang hirap. Bakit ganito?

Hindi ko namalayan na basang basa na pala ng luha ang pisngi ko kaya dali-dali ko itong pinunasan gamit ang mga daliri ko. Para akong lobo na puputok ngayon na kung pipilitin ko pang itago yung totoong nararamdaman ko ay talagang mawawala na ako sa katinuan.

Lalo pa akong yumuko at diniinan ang hawak sa chain ng swing na inuupuan ko nang biglang may umupo sa harap ko.

Hindi ko man lang narinig at naramdaman na may papalapit na pala sa akin. Nawala na ba talaga ako sa katinuan?

"I've been looking at you for an hour. I'm watching you. There is no one here so you can do whatever you want to do. You can cry as long as you want." Sabi ng lalaki sa harap ko pero pilit ko pa ring iniiwas ang tingin ko sa kanya at pinipilit ko pa rin na huwag humagulgol sa harap niya.

"You can only cry when you are with me, hmm? It's okay to cry, especially when that's what really makes you feel better. I'm here so don't be afraid to show how you really feel. I don't want to see you crying but I know you need it to lessen the pain you are experiencing now. You can lean on me to have strength." Napakasarap sa pandinig ng kanyang boses para bang nang-uudyok ito na ilabas lalo ang nararamdaman ko. Napaka sweet ng boses niya na parang inaalo ako kaya naman hindi ko na napigilan mapahagulgol sa harap niya. Nawala ang hiya na nararamdaman ko dahil ang gusto ko lang mangyari ay tulad ng kanyang sinabi. Na ilabas ang totoong nararamdaman ko.

Pilit niya akong itinatayo sa inuupuan kong swing. Nanghihina na ako kaya hindi ko na nagawang magprotesta. Niyakap niya ako ng mahigpit. Ipinulupot niya ang isang kamay niya sa bewang ko at ang isang kamay niya nakahawak sa ulo ko.

Lalo akong napahagulgol ng maramdaman ko ang kamay niyang malalambot sa akin. Isiniksik ko pa lalo ang mukha ko sa kanyang dibdib at iniyakap ko rin ang dalawang kamay ko sa katawan niya.

Para akong bata na humahagulgol sa kanyang magulang ngunit iba ito dahil isang gwapong lalaki ang kayakap ko ngayon. Ang lalaking hindi ko aakalain na magiging sandalan ko pala. Ang lalaking akala ko ay may nararamdamang galit sa akin.

"Not all the promise are meant to be broken. So here I am now promising you that I won't leave you. I will stay by your side even you don't need me. I will be your strength. I promise.