"Her insanın ait olduğu bir yer vardır." Dedi profesör.
İşte o an bakışlarım dalgınlaştı, anılarım canlandı. Benim ait olduğum yer, seninle seviştikten sonra sigara içtiğim o balkondu Yangyang. Başka hiçbir yere ait hissedemedim, başka hiçbir yerde...
"Gönülçelen, Gönülçelen Aynı anda utanmadan Hem kırıcı hem kırılgan Yordun beni Gönülçelen..."
Saçlarını okşarken mırıldandığım dizeler göğsümde yatan bedenin tatlı bir kızgınlık yaşamasına, ardından eliyle omzumu hafifçe itmesine neden olmuş, Gönülçelen'imin kıkırtısı kulaklarımı şen sesiyle doldurmuştu.
"Asıl sen beni yordun..."
Kıkırtısı oflamaya dönüşürken başımı yavaşça eğip saçlarını çekip açtığım alnına hafif bir öpücük kondurdum. Yangyang ise gözlerini kapatmış, biraz daha sokulmuştu göğsüme. İçine boşalıp onu da rahatlattıktan sonra hızlıca giyinip anılarımızla yoğrulan evine gelmiş, önceden temizletip hazırlattığı evin yatak odasında benden minik kalan bedenle sarmaş dolaş bir şekilde büyük yatakta yatarken bulmuştum kendimi. Yangyang ise göğsüme kedi gibi sokulup ağrıyan kalçasına rağmen neşeyle gülümsüyordu.
"Yangyang, uyu artık. Yol yorgunusun zaten."
"Bir yere mi gideceksin?"
"Sence?"
Tek kaşımı kaldırıp gülerek dediklerimle gözlerini devirip benden ayrılan Gönülçelen çarşafı başına kadar çekmiş, sadece saçları açıkta kalacak şekilde trip atarcasına hıhlamıştı. Onun bu haline gülüp mutfağa geçtim hızla, çekmeceleri biraz karıştırınca bulduğum çakmakla yeniden yatak odasına dönerken içimde anlam veremediğim bir sabırsızlık vardı.
Sanırım eski alışkanlığımı yeniden hayata geçiriyor olmak beni fazlasıyla heyecanlandırmıştı.
"Kapıyı kapat, sigara kokusunun evimin içine sinmesini istemiyorum."
Çarşafın altından homurdanan Yangyang ile son anda durup yatağın ucuna oturdum. Hissettiği ağırlıkla hafifçe başını çıkaran bedenin tatlılığına dayanamayıp gülümserken hızlıca alnına yeniden öpücük kondurup balkona doğru yol aldım. Yangyang ise arkamdan sinirle bağırmıştı.
"Beni mi özledin yoksa balkonumu mu be adam?!"
Cevap basitti aslında.
Ama yine de bir şey demeyip balkonun kapısını usulca kapattım ve sigaramı yakıp ilk dumanı dışarı verir vermez gözlerimden akan yaşla gülümsedim.
Ben buraya aitim.
İkinci duman da gökyüzüyle buluştuğunda yeniden aktı gözümden yaşlar. Korkuyordum aitlik hissimi kaybetmekten, Yangyang'ın elimden kayıp gitmesinden ve bir daha bu balkonda sigara içememekten.
"Gönülçelen, Gönülçelen..."
Sigarayı parmaklarım arasında tutarken pencereye döndüm ve beni yataktan izleyen bedene gülümsedim yavaşça. Daha çok bir sırıtmayı andıran bu gülümsemem Yangyang'ın gözlerini kaçırmasına neden olmuş, yeniden çarşafın altına saklanmıştı.
Yine gülümsedim.
"Aynı anda utanmadan,"
Ağzımdan çıkan dumanlar görüş açımı kapatırken gözlerim hafifçe kısıldı. Arkamı dönüp balkondan dışarısını izledim biraz. Uçan kuşlarla selam yolladım aileme, yoldaki çocuklara laf attım ve sigaramı neredeyse ucuna kadar içtikten sonra izmariti balkondaki saksının dibine bastırdım.
"Hem kırıcı hem kırılgan,"
Derin bir nefes verip üzerime sinen sigara kokusu ile gülümsedim ve kapıya yöneldim. Yangyang kesinlikle beni yatağa almayacaktı.
"Aitlik hissi budur, sizin en rahat ve en mutlu olduğunuz yerdir. Siz nerede mutluysanız oraya ait hissedersiniz."
Ufak bir kahkaha çıktı dudaklarımdan. Sanki aitlik hissi kanımda dolaşıp vücudumun dört bir yanına dağılıyor, sürekli gülümseme isteği uyandırıyordu içimde.
Ben buraya aitim profesör, çünkü tam da burada mutluyum.
"Yordun beni Gönülçelen."
===
Başımın yanında bir ağırlık hissettim gözlerimi açmadan önce. Sonraysa tam gözüme vuran güneş ışığı yüzünden yüzümü buruşturmuş, elimi alnıma koyup siper etmiştim.
Sabah sabah çekilmeyecek dertti bu, hoş da değildi yani.
"Hmm!"
Göğsüme sokulan beden mızmızlanarak inleyince başımı ona çevirdim hızla. Yangyang'ı da rahatsız ediyordu güneş ışığı, çatılmıştı Gönülçelen'imin kaşları.
Kıkırdayıp biraz kenera çekildim, bu sayede daha fazla güneş ışığı rahatsız etmeye başlamıştı Yangyang'ı.
"Yaaa, Kunhang!"
Yangyang gözlerini yarım yamalak açıp söylenmeye başlarken kahkahalarım odayı doldurmuştu bile.
"Uyanmalısın güzelim."
Yeniden ona yaklaşıp yüzünü kapatan saçlarını geriye yatırırken Yangyang kocaman açtığı gözleriyle bana baktı ilk başta, dudaklarını usulca saran gülümseme daha da büyürken aklındaki soruyu fısıldayarak sordu hızlıca.
"Güzelin miyim gerçekten?"
Dedikleriyle bastırmaya çalıştım ilk başta kahkahamı, ama uzun süre dayanamayıp sonunda patladığımda Yangyang somurtuyor, bense katıla katıla gülüyordum.
"Özür dilerim Yangyang ama-"
Cümlemin devamını getiremeden gülmeye devam ederken Yangyang dudaklarını büzerek bana bakıyordu. Ama hafifçe kıvrılan dudaklarının farkına vardığımda her şey yavaş yavaş anlam kazanmış, bir anda kesilmişti kahkahalarım.
"Kunhang?"
"Yine mi gideceksin?"
Yangyang sorumla donup kalırken ben cevabımı çoktan almıştım. Buraya kalıcı olarak gelmemişti Gönülçelen.
Beni yine yormaya gelmişti.
===
"Gece ayazı dostumdur, yanında bir de sigara."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
