Birkaç hafta önce koltuğumda oturmuş işsiz kaldığım gerçeğiyle yanaktan öpüşmeli bir selamlaşma gerçekleştirdiğim zaman sevgili kardeşimin hemen karşımdaki koltukta oturmuş bana murphy kanunlarından bahsettiğini hatırlıyordum. Murphy hakkında bulduğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yapmayı sevdiğim şeylerden birinin tavanı izlemek olduğunu biliyorsunuz. Bomboş bir şekilde tavanı izlemek ve hiç alakası olmayan şeyler düşünmek bir hobi benim için. Özellikle o an asla yapmak istemediğim bir şey varsa hemen yatar gözlerimi tavana çeviririm ve insanlar yeryüzünde değil de su altında yaşasaydı nasıl olurdu gibi saçma şeyler düşünürüm.
İşte şimdi de o meçhul anlardan birindeyiz sevgili okur arkadaşım. Aile evimizde salon halısının üzerinde öylece yatıp tavanı izlemekte ve saçmalıkta çığır açmış şeyler düşünmekteyim. Bu sefer ki bu varoluşsal sorgulamaların yaşandığı kendimi soyutlama seansımın sebebi ise bir gün sonra hatta resmen saatler sonra düşündüğümde bile karnıma kramplar sokan toplantım.
Hayatımda hiç toplantıya katılmamış, toplantıda sunum yapmamış değilim elbette. Ancak herkesin sahi bildiği çakma sevgilimin arkadaşının şirketinde çoğunluğunu benim yürüteceğim bir projenin sunumunu yapmak bambaşka bir şey. Oradaki insanların pamuk gibi insanlar olduğunu ve beni sevgili torpiliyle işe alındığımı düşünüp yargılamadıklarını biliyor olmam içimden bu hissi söküp atmıyordu ne yazık ki. Kendimi kanıtlamak için gecemi gündüzüme kattığım tek bir sandalye çizimi için bile günlerimi harcadığım ilk projemiz çok beğenilmişti. Bunun üzerine patronum Ozan Bey ve Selen Hanımın beni övmeleri sonucu yeni projenin başında benim olmamı istemişti. Elbette tek başıma bir projeyi yönetmeyecektim. Selen Hanım ile birlikte çalışacaktık ama kendisi yetkinin çoğunun bende olmasını istiyordu. Bana bu kadar çok güvenmesi ise omuzlarıma daha çok yük bindiriyordu.
Bütün bir hafta boyunca saatler sonra yapacağım sunuma hazırlanmıştım. Sunumun çok güzel olmuştu. Elimde afili bir konuşma vardı ve başlı başına projemiz zaten harikaydı. Bunlara rağmen bana bu kadar güvenen insanların önünde proje sunumu yapacak olmak olduğum yerde kıvranmama engel olmuyordu.
"Abla! Lütfen biraz sakin olmayı dener misin?" diyor saçma sapan hareketler yaptığımı fark eden biricik kardeşim. Onu çok fazla başıboş bıraktığımı düşündüğüm için fırsat buldukça yanında olmaya çalışıyorum. Ancak son zamanlarda hayatım o kadar yoğun ki yanındayken bile yanında olamıyorum bazen. Tıpkı şimdi onun yanında olmak için gelmeme rağmen yaşadığım bu saçma hislerle kıvranıp durduğum gibi.
"Senin için söylemesi kolay tabi. Yarın sunum yapacak olan sen değilsin." Saçma bir pozisyonda tavanı izlemeye devam ediyorum. Ona bakmasam bile bu söylediğim üzerine göz devirdiğini tahmin edebiliyorum. "Hayatında yaptığın ilk sunummuş gibi davranmayı keser misin artık." diyor Defne bıkkınlığı sesinden anlaşılıyorken.
"Hayatımda yaptığım ilk profesyonel projemin sunumunu yapacağım." Sola doğru yatmaktan kolum uyuşmaya başladığı için aynı saçma yatış pozisyonumu sağa dönerek yapıyorum. "Orada olan insanların hepsi benden çok umutlular Defne. İlk defa profesyonel bir projenin başındayım. Onlara kendimi kanıtlamam lazım."
