Mahal kita pero Mahal mo ay Iba ( Completed)

Mahal kita pero Mahal mo ay Iba by Angel White Chapter 14

Chapter 14

BAKIT kaya siya umiyak? Ano kaya ang problema niya? Ito ang mga katanongan nasa utak nalang ni Jake ayaw niya’ng mag tanong kay Camille. Wala siya’ng karapatan at takot siya’ng maki alam sa personal na buhay ng dalaga.

“Camille, ano ang kasunod na hakbang na gagawin natin?” mahinang tanong ni Jake.

‘Di pala namalayan ni Camille na umiyak na siya, may naalala lang siya sa bawat ngiti ni Jake, bawat salita at lahat ng kilos nito. Nag paala-la sa kanya ng huling nobyo, minahal niya ito pero ng dahil sa mayaman at matapobre ‘di siya tinanggap ng magulang ng lalaki.

(Flash Back)

“Ma, meet Camille my gf po,” pakilala ni Raul sa ina nito sabay halik sa pisngi.

“Magandang araw po Ma’am!” masayang bati ni Camille pero ‘di maiwasan na kinabahan sa bawat bigkas na salita.

“Magandang araw naman sayo ,” taas kilay ang ina ni Raul habang ang mga mata nito ay kinilatis ang pagkatao ni Camille. She’s staring at Camille face. Walang katapusang tingin sa kanya mula ulo hanggang paa.

Doon naramdaman ni Camille na hindi siya gusto sa ina ni Raul, kahit ganon ang pinakita sa ina ni Raul nakisama pa rin siya kahit na parang matutulis na parang kutsilyo ang mata nito sa bawat tingin sa kanya.

Lagi nalang nakayoko si Camille at ipinangako niya sa sarili hiwalayan niya si Raul kong kailangan. Ayaw niya sa ina nito at mas lalo’ng ayaw niya’ng maki pag plastikan ang pakikitungo sa kanya.

“So, ikaw pala si Camille. Ang babaing kinabaliwan ng anak ko! Ano ang lahi ng angkan niyo ?kastila ba? Maganda ka at makinis ang balat, mayaman ba ang lahi niyo? Ano ang negosyo meron kayo? ilang negosyo meron kayo dito sa pilipinas at ilang negosyo meron kayo sa abroad?” tanong nito kay Camille na ang mata ay ‘di man lang kumurap.

“Po! Mahirap lang po ako at ulilang lubos. Hindi ko nakita ang magulang ko at hindi ko alam kung saan ako ng mula. Lumaki po ako sa bahay ampunan.” Tapat na tugon ni Camille sa ina ni Raul.

“Whattt?” sigaw na tanong sa ina ni Raul.

“ ’Yon po ang totoo at hindi po ako ng sinungaling. Kung nakikita niyo sa hitsura ko na maganda ako at para’ng anak na mayaman ng kakamali po kayo, mahirap lang po ako sa katunayan sa isang bahay kubo po ako nakatira at ang trabaho ko po ay ng titinda ng isda. Dependi sa rocket na pweding pagkakitaan. Basta hindi labag sa batas,”bukal sa puso’ng pagtatapat na sagot ni Camille.

Camille, babaing prangka. Sinasabi kung ano ang totoo at hindi. Siya ‘yong tipo na babaing palaban kahit masaktan siya basta ng sabi siya ng totoo. Hindi siya mapili sa kaibigan at matulongin na dalaga.

Natutunan niya ang mga ito noong nasa bahay ampunan siya, lagi kasi sinasabi ng ate Mhay niya na huwag mag sinungaling at huwag mag tanim ng galit sa kapwa. Ipagpasa Dios nalang ang bawat dumaan na pagsubok sa buhay.

“May masama po ba sa sinabi ko?” tanong sa isip ni Camille

“Wala. Hindi ikaw ang babaing pinangarap kung maging manugang balang araw, walang pinag aralan, laking mahirap at kaya ka nakikipag boyfriend sa anak ko kasi gusto mong umahon sa hirap at ginamit mo lang ang anak ko.!” Sigaw at panlalait nito kay Camille habang ang mga mata nito ay lumalaki sa pag sasalita.

Sa narinig ni Camille parang malaking kampana ng bell sa tenga at parang binuhusan siya ng malamig na tubig na parang galing sa freezer tumayo ito at ng salita.

“Kahit mahirap lang po ako, wala akong plano’ng makapag asawa ng mayaman. ‘Di ko minahal ang anak mo para makaahon sa hirap. Hindi ko siya minahal para tawagin akong mayaman. Wala akong balak ipagsiksikan ang sarili ko sa tao’ng matapobre at lalo ng wala akong plano maging manugang mo.” Kalmadong sagot ni Camille kahit na nilait siya pero never siya’ng nawalan ng pag-galang sa kausap.

“Mabuti naman at nagkaintindihan tayo Camille, pwedi ka ng umalis sa pamamahay ko ngayon din,” kalmado na ang pagkasabi sa ina ni Raul

Ang pamilya ni Raul mayaman, may malawak na bukirin , palayan at sariling companya sa pilipinas at sa ibang lugar.

Tumingin si Camille kay Raul pero nakayoko lang ito at naramdaman niya’ng walang planong ipaglaban o ipagtanggol siya sa ina.

“Ngayon alam ko na kung ano’ng ibig sabihin ng pananahimik mo Raul, huwad ang pag-mamahal na inaalay mo sa akin. Ng papasalamat ako kahit sa kaunting panahon nakilala kita at minahal. Hindi ko makalimutan may isang ikaw dumaan sa buhay ko kahit panandalian lamang. Break na TAYO!” sambit ni Camille kay Raul.

“Ma’am o Donya, pasenya na sa inasal ko binalik ko lang kung paano niyo ako tinatrato. And if you think i'am not good enough to your son. Will as I walk out in this house I can assure you that there’s no turning back. Have a Pleasant day!” sabay lakad takbo ni Camille.

Gusto na niya’ng umalis na agad sa bahay na iyon para pakawalan ang mga luha’ng kanina pa niya pinigilan.

“Camille, let me explain!” habol na pakiusap ni Raul

Huminto naman si Camille para pakinggan ang sasabihin ni Raul.

Nakatalikod si Camille habang si Raul papalapit naman ng lakad papunta sa kanya.

“Stop right there!” pigil ni Camille ayaw niya’ng lumapit pa si Raul sa kanya.

“Camille, please let me explain,” disperado’ng pakiusap ni Raul

“No more explanations Raul, I get it. Alam ko na na ‘di mo ako kaya’ng ipaglaban sa ina mo ng harap-harapan. Its better this way at least alam ko na ang lahat. Hindi ako umasa na magi’ng tayo at malaya na ako sayo pati sa ina mo’ng matapobre. GOODBYE!” sabay takbo ni Camille papalabas ng bahay nila Raul.

Hindi rin siya pinag laban ng lalaki kahit gaano nila ka mahal ang isa’t-isa.

"Sorry Camille, hindi man lang kita nagawang ipaglaban sa magulang ko, hindi pa kita kayang ipaglaban kasi umaasa pa ako sa kanila. Hayaan mo pag ako may trabaho na, babalikan kita sa lugar na iyon. Mahal na mahal kita Camille.” Ito ang katagang salita ni Raul habang tinitignan niya si Camille palabas ng Gate nila.

(End of Flashback)

Itutuloy