𝐊𝐔𝐂𝐔𝐊 𝐁𝐄𝐘𝐀𝐙 𝐘𝐀𝐋𝐀𝐍𝐋𝐀𝐑 「Jᴀᴍᴇꜱ ᴘᴏᴛᴛᴇʀ 」

62 - ❝Voldemort'un zaferi.❞

HAZİRAN 1997

Dumbledore ne kadar sakinse Valeria o kadar sinirliydi.

"Hayır." dedi belki bininci kez. "Harry o mağaraya gitmeyecek!"

"Harry, on altı yaşında, isteklerini belirleyebilecek bir çocuk Valeria."

"Ayrıca gördüğü her tehlikeye atılmak isteyen bir ahmak." diye söylendi kadın. "Tıpkı babası." 

Dumbledore hafifçe gülümsedi. Harry'nin annesine ve babasına benzerliği yadsınamazdı. Her hareketinde onlardan bir iz vardı.

Quidditch yeteneği, dış görünüşü, arkadaşlarına verdiği önem ve belaya karşı çekilmesi kuşkusuz James'ten gelen özelliklerdi.

Öfkelenince sinirinden tüm vücudunun titremesi, yeşil gözlerindeki ifadeler, sevdiklerini korumak için elinden gelen her şeyi yapması, kendi benliğine karşı çıkarak kendi kaderini yazması, alaycılığı ise tamamen Valeria'ydı.

Harry mükemmel bir karışımıydı onların ve bunu Potterları tanıyan herkes rahatlıkla söyleyebilirdi. 

"Sana tehlikeli olmayacak gibisinden bir yalan söylemeyeceğim Valeria," dedi Dumbledore. "Ama ne kadar izin vermesen de Harry benimle gelmek isteyecek ve ben onu durdurmayacağım. Bir gün daha büyük tehlikelere atılmak zorunda kalacak ve-"

"Ve yanında biz olacağız!" İşte, Harry'nin öfkelenince gözlerinde beliren ifadenin aynısı Valeria'nın gözlerindeydi.

"Her daim yanında olamazsınız." Dumbledore'un sakince söyledikleriyle Valeria içinin ezildiğini hissetti çünkü ne kadar kabul etmek istemese de adam haklıydı. Harry'nin yanında ne kadar istese de daima olamayacaktı, Harry işleri kendisi halletmek isteyecekti.

Kadın arkasına yaslanıp ofladı. "Tamam." dedi. "Ama hortkuluklar konusunda ben de bilgi almak istiyorum. Nasıl yok etmeyi düşündüğünüze kadar."

"İki tanesi yok oldu zaten." dedi Dumbledore. "Kaldı geriye dört." 

Sıkıntıyla Dumbledore'a baktı Valeria. "Bana çok yardımcı oldun Dumbledore." dedi sakince. "Bu güne kadar hayatta kalabildiysem senin sayende."

Yalan söyleyemezdi, Valeria İtalya'ya Dumbledore olmasaydı kaçamazdı. Babasının onun adına açtığı banka hesabını denetlediğini düşünüyordu Valeria ve oradan bir ev için yüklü miktarda galleon alırsa babasına haber gidecek, kaçmaya çalıştığını fark eden Voldemort da onu öldürecekti.

Dumbledore nasıl yapmıştı bilmiyordu ama güvenli evi o ayarlamıştı, Sihirsel Yaptırım Dairesi'nde çalışması için kendisine o kefil olmuştu. Dumbledore onun hayatını kurtarmıştı ve Valeria buna minnettardı.

Dumbledore gülümsedi karşısındaki kadına. Valeria yalvarırcasına onun gözlerine bakarak "Beni hayatta tuttuğun gibi onu da tut." dedi, sesi korku dolu çıkmıştı. "Lütfen Dumbledore." 

"Elimden geleni yapacağımı biliyorsun."

Valeria başını salladı. Biliyordu elbette ama bu endişelenmemesi için bir neden değildi. Çünkü o Harry'di, düz yolda yürürken bile hayatını tehlikeye atabilirdi.

✧

James'in kolları her daim Valeria için en huzur dolu yer olmuştu. Onun bir yanı vardı, yıllardır çözemiyordu ama başka kimse Valeria'yı böyle özgür ve mutlu hissettiremiyordu.

"Hala haber yok." dedi Valeria sıkıntıyla.

James kucağında yan bir şekilde kıvrılarak küçücük kalan bedeni sımsıkı sardı. Burnu siyah saçların arasına dalmış, güzel kokuyu içine çekiyordu.