Mutsuz Oluruz Biz Seninle

3.Bölüm

Kapı hala hızla vurulmaya devam ediyordu.Annem ışıkları yakıp kapıyı açtı.Ben gibi herkes şaşkınlıkla kapıdaki kişiye bakıyordu.İşte gelmişti.Günler sonra o adam gelmişti.Ayakta bile zar zor duruyordu.Hep olduğu gibi sarhoştu.
-Niye açmıyorsunuz ulan iki saatten beri şu kapıyı?
İçeriye doğru girip etrafı gözleriyle süzmeye başladı.Ayakta duramadığı için annem koluna girdi.
-Ooo eğlence var herhalde merhaba herkese.
O pis elleriyle masadaki yiyeceklerden yemeye başladı.Annem:
-Defne'nin doğum günü 18 yaşına girdi bugün.
-Defne sen o kadar büyüdün mü ya?
Diyerek sırıttı.Bana doğru yürümeye başladı.Son bir adımı atıcaktı ki takılıp pastanın üstüne düştü.Rezil olmuştum.Beni hiçbir zaman mutlu etmedi ama her defasında rezil etmeyi başarıyordu.Annem o adamı alıp üstünü temizlemek için banyoya götürdü.Öylece duruyordum.Misafirler yavaş yavaş gitmeye bile başladı.Gözlerim dolmuştu.Bu kadarı fazla geliyordu.Elçin ve Gamze yanıma gelip sarıldılar.
-Üzülme güzelim biz kendi aramızda daha güzel bir şekilde kutlarız.
-Gerek yok.
Hızlıca evden koşarak çıktım.Arkamdan seslenmelerini duymamazlıktan geldim.Öylece o zifiri karanlıkta önüme bile bakmadan koşuyordum.Sadece burdan uzaklaşmak nefes almak istiyordum.Yanıma telefonumu bile almamıştım.Hiçbir şey umrumda değildi.Ne kadar koştum bilmiyorum dizlerim ağrımaya başladı.Etrafa baktığımda ise tanımadığım bir mahallede olduğumu farkettim.Az ötede bir park olduğunu görüp parktaki banklardan birine oturdum.Bana hiçbir zaman babalık yapamamıştı.Ben hiçbir zaman kızı olamamıştım onun.Hep bir kere bile sevsin halimi,hatrımı sorsun,başımı okşasın isterdim.Ama artık yüzünü bile görmek istemiyorum.Bana zarar vermekten başka hiçbir şey yapmıyordu.Ben diğer kızlar gibi babasının prensesi değildim.
Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım.Üşüyordum.Annem çoktan merak etmeye başlamıştır bile.Ayağa kalktım.Ne tarafa gideceğimi bilmiyordum.Öylece yürümeye başladım belki bir market açıktır ya da birini görüp telefonunu kullanıp annemi arardım.Yürümeye devam ederken önüme bir köpek çıktı.Köpeklerden küçüklüğümden beri korkuyordum.O korkuyla tam koşmaya başlayacaktım ki biri kolumdan tuttu.Yaşı benden büyük bir erkekti.
-Nereye böyle güzellik?
Kolumu bırakmıyordu.Fazlaca sıkıyordu, acımaya başladı.
-Bıraksana beni bırakk
-Eğlenelim biraz yavrum rahat dur.
Kurtulmaya çalışıyordum ama olmuyordu.
Ayağına tekme attım ve yere düştü.
Kaçmaya başladım.Önüme bir sokak çıktı oraya doğru koşmaya başladım.Peşimden geliyordu.Önüme bir duvar çıktı.Kahretsin çıkmaz sokaktı.Kurtulamıcaktım ondan biliyordum.Yere oturup ayaklarımı karnıma çektim.Gözlerimi kapattım.Bitti işte bitmiştim ben.
-Yolun sonu çıkmaz sokak be yavrum.
Pis elleriyle saçıma dokundu.Kendimi ona teslim edemezdim.Tam elini çekiyordum ki arkasından biri kafasına vurdu ve yere düştü, bayıldı.
-İyi misin?
Çok korkmuştum cevap bile veremeden yüzüne bile bakamadan direk sarıldım.Sarıldığım an içimi huzur kapladı.Kolları anneme sarıldığımda aldığım güven duygusunu vermişti.O artık benim kahramanım olmuştu.Henüz sarılmaktan yüzünü göremediğim Kahramanım...