Mutsuz Oluruz Biz Seninle

4.Bölüm

Yüzünü bile henüz göremediğim kahramanıma hala sarılı bir şekilde duruyordum.Çok korktum çünkü ilk defa başıma böyle kötü bir olay geliyordu.Boyu benden uzundu.Kafam kalbinin üstüne denk geliyordu.Sorduğu soru aklıma geldi ve kafamı kaldırıp yüzüne baktım.Sokak lambası fazla ışık vermiyordu.Bu yüzden yüzüne baksam da göz rengini ve saç rengini anlayamadım.Ama çok merak ediyordum bu gizli kahramanı.Yüzüne bakmaya devam ederken:
-Çok korktun sanırım iyi misin bir şey olmadı demi?
-Yok iyiyim tam zamanında geldin.
-Sevindim buna. İstersen gel su alayım sana sakinleşirsin.
Tamam anlamında kafamı salladım.
O lanet çıkmaz sokaktan çıkıp yürümeye başladık.Hava çok soğuktu.Titremeye başladım nerdeyse.Adını bilmediğim kahramanım da üşüdüğümü farkedip üstündeki deri ceketi bana verdi.Açık bir market bulduk ve içeri girdik.O su alırken Bende yüzüne bakmaya başladım.Gözleri yeşil,saçları ise siyahtı.Benim saçlarım gibi.Çok yakışıklıydı.Gördüğüm diğer erkeklere hiç benzemiyordu.Gözleri hüzünlü,korkusuz bakıyordu.Sonra birden omzumu bir elinin dürttüğünü farkettim.Kahramanımdı.Ne kadar süre onu izlediysem o çoktan suyu almıştı bile.
-İyi misin? hadi gidiyoruz
-İyiyim dalmışım öyle kusura bakma
Yerin dibine sokmayı becerdim kendimi yine.
Bir parka geldik ve banklardan birine oturduk.Su içtiğim için biraz daha rahatladım.
Sonra bana bakıp:
-Evin mi yok senin yoksa evden falan mı kaçtın?
-Evim var kaçtım demeyelim de hava almak için dışarı çıktım sonra da kayboldum.
-Hadi ya.Telefonun yanında değil heralde.
-Yok evde unuttum.
-Anladım.Evinin adresini biliyorsundur herhalde.
-Biliyorum
-Tamam eve bırakayım o zaman seni.
-Çok teşekkür ederim beni kurtardığın için ve su için.
-Rica ederim.Kim olsa kurtarırdı.
-Kurtarmazdı.Herkes senin gibi iyi biri değil.
Bir şey demeden telefonuyla birini aradı.
-Anıl arabayı getirsene.Güneş sokağındaki parktayım.
-Olum sorma işte işim var hadi hızlı.
Olduğumuz sokağın adını bile onun sayesinde öğrendim.Hiç tanımadığım yerlerdi burası.
Beş dakika sonra Anıl dediği çocuk arabayı getirdi.Yanına gidip bir şeyler konuşmaya başladı.
-Ooo hatun iyiymiş yalnız kim bu?
-Bir tane kız olum işte uzun hikaye anlatırım sonra.
-Anlatcan ama bak
-Kes Anıl hadi ver şu anahtarı gidelim.Sen burdan taksiyle dönersin.
-Tamamdır kanka hadi iyi eğlenceler sana bu güzel hatunla
-Düzgün konuş lan kırmiyim burnunu.
-Tamam tamam
Aralarındaki konuşmayı dinlerken hafif güldüm.Elçin gibi komik birine benziyordu Anıl.
Sonra arabaya binmem için kapıyı açtı gizemli kahraman.Adresi verdim ve gözlerim istem dışı kapanmaya başlıyordu her ne kadar istemesem de.Ne kadar uyudum bilmiyorum ama bir elin yüzümü okşadığını farkedip uyandım.Annemdi.Ben de yatağımdaydım.O gizemli kahraman nerdeydi?Adını bile öğrenememiştim.Ya gördüğüm her şey bir rüyaysa diye düşünüp üzülmeye başladım.
-Çok korkuttun bizi Defne nerdeydin kızım sen?
-Nasıl geldim ben buraya?
-Bir çocuk getirdi adını da sormayı unuttum o anda.Teşekkür ettim seni yatağa yatırıp geldiğimde çoktan gitmişti.
Rüya değildi ilk defa bir şeyin rüya olmadığına sevindim.
-Özür dilerim anne bir daha olmaz diyerek anneme sarıldım.
Yaşadıklarımdan bahsedince annem çok kızsa da bana bir şey olmadığı için sevindi.Bir daha ne zaman görürüm ya da görebilecek miyim o gizemli kahramanı diye düşündüm.Bu hayat bir kez daha bizi bir araya getirir miydi?