အရမ္းအရမ္းကို ခိုက္
*****
စိတ္သက္သာရာရသြားတဲ့ စုခ်န္က အပိုင္းသစ္ဆက္ေရးဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ အိပ္ခန္းတံခါးဆီ ျပန္ေလွ်ာက္လာတယ္။
နတ္ဘုရားက တကယ္ကို ၾကင္နာၿပီး အမ်ိဳးေကာင္းသားပီသတဲ့လူတစ္ေယာက္ပဲ... စုခ်န္ ေတြးမိတယ္။ ရွက္႐ြံ႕မႈနည္းနည္းေလး ရွိေနေသးေပမဲ့လည္း သူ႔ရဲ႕ ကႏြဲ႕ကလ်ႏွလုံးသားေလးက ထိန္းခ်ဳပ္မရႏိုင္ေအာင္ တဒုတ္ဒုတ္ျဖစ္ေနၿပီ။
သူ ေတြးေနခ်ိန္မွာပဲ အိပ္ခန္းထဲကေန လြန္လြန္ကဲကဲကို ရယ္ေနတဲ့ ရယ္သံႀကီးကို မသဲမကြဲၾကားလာရတယ္။
လင္ရႈ : "ဟားဟားဟားဟားဟားဟားဟား!"
စုခ်န္ : ......
Fxxk! ဒီေကာင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လွည့္ထြက္သြားတာက အိပ္ခန္းထဲမွာ ပုန္းေရွာင္ၿပီး ရယ္မလို႔ေပါ့ေလ!
"ဝုတ္ ဝုတ္ ဝုတ္!"
စုခ်န္ ေဒါသတႀကီးေဟာင္လိုက္ၿပီး တံခါးကို သူ႔လက္နဲ႔ ကုတ္ျခစ္ပစ္လိုက္တယ္။ အိပ္ခန္းထဲက ရယ္သံကလည္း ႐ုတ္ျခည္းရပ္တန္႔သြားေတာ့တယ္။
တံခါးပြင့္လာတယ္။ လင္ရႈက တံခါးေနာက္မွာ ရပ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာက အမူအရာမရွိဘဲ စုခ်န္ကို ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ သြားျပန္ထိုင္ေတာ့တယ္။ webpage ကို လွန္ေလွာၾကည့္ေနရင္း တည္ၾကည္တဲ့ေလသံနဲ႔ ေျပာလာျပန္တယ္။
"မင္းရဲ႕အေျခအေနနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အင္တာနက္ေပၚမွာ ဘယ္အသုံးဝင္တဲ့အကိုးအကားကိုမွ ရွာမေတြ႕ေသးဘူး... မင္းမွာ သဲလြန္စေလးဘာေလးမ်ား ရွိလား။"
စုခ်န္ : ......
ေစာနတုန္းကေတာ့ မင္း တေပ်ာ္တပါးႀကီးကို ရယ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား အယုတ္တမာေကာင္ရဲ႕!
ဟန္ေဆာင္ေနတာ ရပ္လိုက္၊ မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာအစစ္ကို ငါ ျမင္ၿပီးသြားၿပီကြ!
လင္ရႈက သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္လာၿပီး လုံးဝေလးေလးနက္နက္ ေမးလာတယ္။
"ရွိလား။"
စုခ်န္ သြားၿဖဲျပၿပီး ေခါင္းခါလိုက္တယ္။
"ဝုတ္!"
ငါ့ဖင္ႀကီးပဲရွိ!
YOU ARE READING
ဝုတ်!? {မြန်မာဘာသာပြန်}
Short Story汪汪汪!? >> 吕天逸 Status - 15 chapters This is just a pure fan-translation.
