ဟီးဟီးဟီးဟီးဟီး... ရွက္စရာႀကီး!
*****
ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္ဘုံနဲ႔ ကမာၻေျမၾကားက အရာရာဟာ ေ႐ႊအဆင္းေနေရာင္ျခည္နဲ႔ ေဆးေၾကာခံရၿပီး အံ့ဖြယ္ေရာင္လွ်ံစက္ဝန္းနဲ႔ ေတာက္ပဝင္းလက္ေနေလတယ္။
ပန္းၿခံမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ စုခ်န္က သူ႔မ်က္လုံးေတြကို ပြတ္လိုက္မိတယ္။
ငါ သူ႔ကို ခ်စ္တယ္၊ ငါ သူ႔ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ႏွလုံးသားေတာင္ နည္းနည္းနာက်င္လာတယ္...။
ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ...။
......... ဒါေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ကိုယ္သူ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီေရပန္းက တကယ္ပဲ အရမ္းစြမ္းတာလား...။
....................
ဒီအထိျပန္ေတြးမိၿပီး စုခ်န္ရဲ႕အသံက အနည္းငယ္ ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတယ္။
"....... တကယ္ေတာ့ ငါလည္း ဆုေတာင္းခဲ့တယ္... တျမန္ေန႔က။"
....................
တျမန္ေန႔က သူ ညစာစားၿပီးေနာက္ ပန္းၿခံမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အိုင္ဒီယာအသစ္အဆန္းေတြ ရွာေဖြေနခဲ့တယ္။ ဆုေတာင္းျပည့္ေရပန္းေဘးမွာ ခဏထိုင္ခဲ့ေသးတယ္။ ဆုေတာင္းေနတဲ့ လင္ရႈရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ျပန္လည္အမွတ္ရရင္းနဲ႔ပဲ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲက တစ္ခုတည္းေသာ အေႂကြေစ့ကို ထုတ္ၿပီး 'တစ္ခါေလာက္ စမ္းၾကည့္ရတာေပါ့' ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ပစ္ထည့္လိုက္ေတာ့တယ္...
....................
"မင္း ဘာဆုေတာင္းခဲ့တာလဲ။"
စုခ်န္ရဲ႕ ခါးထက္မွာရွိတဲ့ လင္ရႈရဲ႕ ရွည္သြယ္သြယ္လက္ေခ်ာင္းေတြက တျဖည္းျဖည္း တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လာတယ္။
"ငါ......"
စုခ်န္က စကၠန္႔အနည္းငယ္ေလာက္ တုံ႔ဆိုင္းေနၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ႐ုတ္တရက္ သူ႔ေခါင္းကို ေခါင္းအုံးထဲ ႏွစ္ခ်လိုက္ေလတယ္။
"ငါ မင္းကို မေျပာျပဘူး အာာာာာားးးးးး!"
အရမ္းကို! ရွက္ဖို႔! ေကာင္းလြန္းတယ္!
"ေျပာပါ။"
လင္ရႈက ရယ္တယ္။
YOU ARE READING
ဝုတ်!? {မြန်မာဘာသာပြန်}
Short Story汪汪汪!? >> 吕天逸 Status - 15 chapters This is just a pure fan-translation.
