B.base ရဲ့ ေတာင္ဘက္ၿမိဳ႔တစ္ခုတြင္ တိုက္ပြဲတစ္ခု ျဖစ္ပြားေနသည္ ။ ထိုထဲက လူတစ္ေယာက္က လူမ်ားအား ေရခဲစြမ္းအားကို အသံုးျပဳကာ ကာကြယ္ေပးထားသည္။ အျခားတစ္ေယာက္က သစ္ပင္မွ ႏြယ္ပင္မ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ကာ ဇြန္ဘီမ်ားကို ရစ္ပတ္ထားသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္၏ လက္ထဲမွ သံခြၽန္မ်ားထြက္လာကာ ခ်ဳပ္ေနွာင္ထားသၫ့္ ဇြန္ဘီမ်ားကို အဆံုးသတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုလူမ်ားက တိုက္ခိုက္ေရး အေတြ့အႀကံဳႂကြယ္ဝကာ အဖြဲ႔လိုက္လႈပ္ရွားမႈမွာ အေတာ္ေလး ေကာင္းၾကသည္။
သူတို႔က ဇြန္ဘီတစ္အုပ္ကို ရွင္းလင္းၿပီးေသာ္လည္း စိတ္မေအးႏိုင္ၾကေသးေပ။ အေၾကာင္းမွာ သူတို႔ေနာက္တြင္ ပိုႀကီးမားသၫ့္ အႏၲရယ္ရိွေနေသာေၾကာင့္ ။ သူတို႔နဲ႔ ဆယ္ေပအကြာတြင္ ဇြန္ဘီတစ္အုပ္ထပ္ရိွေနသည္။ ထိုဇြန္ဘီမ်ားက ခုနကထက္အရြယ္အစားပိုေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုဇြန္ဘီမ်ားကို ျမင္သည္ႏွင့္ ထိုလူအုပ္ထဲရိွ လူမ်ား၏ မ်က္ႏွာသည္ ေသြးမရိွေတာ့သေယာင္ ျဖဴေဖ်ာ့သြားသည္။
" မ်ိဳးခြဲဇြန္ဘီေတြ ... ဒီေလာက္မ်ိဳးခြဲဇြန္ဘီ အမ်ားႀကီး!!! B.base က ေကာင္ေတြက ရူးေနတာလား .. သူတို႔က ဒီလို မေကာင္းဆိုးဝါးေတြကို ဖန္တီးလိုက္တယ္ .. " ေရခဲစြမ္းအားရွင္က ျဖဴေဖ်ာ့သၫ့္ မ်က္ႏွာျဖင့္ တုန္ယင္စြာေျပာလိုက္တယ္။
" ကမ႓ာႀကီးရဲ့ အဆံုးသတ္က လူေတြရဲ့ေလာဘေၾကာင့္ ျဖစ္လာတာဘဲ .. အဲ့ B.base က ေကာင္ေတြက မ်ိဳးခြဲဇံန္ဘီေတြ သံုးၿပီး ဇြန္ဘီေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ႀကံစည္ရဲတယ္..ငါတို႔ေတာ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မရိွေတာ့ဘူး "
အဖြဲ႔ထဲရိွ ေျမစြမ္းအားရွင္ တစ္ေယာက္က ယံုၾကည္မႈ အျပၫ့္ျဖင့္ ေရ႔ွထြက္လာကာ " ေဒါက္တာယြဲ႔ နဲ႔ ေဒါက္တာလီ က ေသခ်ာေပါက္ ကုသေဆးကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္... ဒါေပမဲ့ ကမ႓ာႀကီး မူလအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားတာကို ငါမျမင္ႏိုင္ေတာ့တာ ႏွေမ်ာစရာဘဲ "
လူတိုင္း ဟန္ခ်င္းရႈ ကို ၾကၫ့္ကာ ေခါင္းခါလိုက္သည္။ သူတို႔လဲ သူ႔ရဲ့ စကားကို ယံုၾကည္ခ်င္သည္။ ကုေရွာင္းကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ထားသည္။ ဒီပ်က္ကပ္ႀကီး စတာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရိွၿပီ။ လူတိုင္းနီးပါး စြမ္းရည္ ႏိုးထလာၾကသည္။ စြမ္းရည္မရိွသၫ့္ လူေတြက ေစာေစာ ေသသြားၾကသည္ ။ စျဖစ္တုန္းက လူတိုင္းက တစ္ခ်ိန္က ေအးခ်မ္းသၫ့္ ဘဝကို ျပန္ရႏိုင္ရန္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်ား အျပၫ့္ရိွခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ရဲ့ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ထားေသာ လူႏွစ္ေယာက္သည္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ 7 ႏွစ္ေလာက္ရိွသြားေပသည္။
