" ညီေလး ေဒါက္တာလီတို႔က ဘယ္မွာေနတာလဲ " ဟန္ခ်င္းရႈက တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာသၫ့္ ဇြန္ဘီမ်ားကို ၾကၫ့္ကာ တံေတြးမ်ိဳခ်ရင္း ေမးလိုက္သည္။
ယြဲ႔ေလာ္က ျပန္ေျဖရန္ပင္ စိတ္မဝင္စားဘဲ ေရ႔ွဆံုးမွ ဦးေဆာင္သြားေနသည္။ သူက လမ္းတြင္ေတြ့ေသာ ရိုးရိုးဇြန္ဘီမ်ားအား သူ႔ကို ရန္လာမစမခ်င္း အဖက္မလုပ္ေသာ္လည္း မ်ိဳးခြဲဇြန္ဘီမ်ားကို တစ္ေကာင္မွ အလႊတ္မေပးေခ်။ ဇြန္ဘီမ်ားမွ က်လာေသာ သလင္းေက်ာက္ မ်ိဳးစံုတြင္ သူက ခရမ္းေရာင္မွ လြဲ၍ က်န္သည္မ်ားကို အမိႈက္လို လြင့္ပစ္ထားခဲ့သည္။ သူမလိုခ်င္သၫ့္ သလင္းေက်ာက္မ်ားက ဟန္ခ်င္းရႈတို႔ အိတ္ထဲေရာက္သြားေတာ့သည္။
ေရ႔ွသို႔ဆက္သြားေလ ဇြန္ဘီမ်ား ပို၍ ပိုမ်ားလာေလပင္။ သူတို႔က ယြဲ႔ေလာ္အား စိုးရိမ္စြာ ၾကၫ့္လိုက္ေသာ္လည္း ဂရုမစိုက္သၫ့္ အၾကၫ့္တခ်က္သာ ျပန္ရခဲ့သည္။ အတန္ၾကာလမ္းေလ်ွာက္ၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႔တစ္ၿမိဳ႔ကို ေရာက္လာသည္။ ၎မျို့သည့္ အရင္က ခံတပ္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ဟန္ တူသည္။ ႀကီးမားသၫ့္ သံတံတိုင္းခပ္ထားသည္။
" ခမ်ားတို႔ တံတိုင္းအေပၚကိုေတာ့ တက္ႏိုင္တယ္မလား... တံခါးကို ရွာမေနနဲ႔ မရိွဘူး " ယြဲ႔ေလာ္က ေျပာရင္း သူတို႔အား မေစာင့္ဘဲ စတီးႀကိဳးျဖင့္ တြယ္တက္သြားသည္။
သူတို႔ ၿမိဳ႔ထဲေရာက္သည္နဲ႔ မတူညီသၫ့္ ကမ႓ာတစ္ခုကို ေရာက္သြားသၫ့္ အလား ခံစားလိုက္ရသည္။ ၿမိဳ႔ထဲတြင္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ပ်က္စီးေနေသာ္လည္း အပင္မ်ားနဲ႔ က စိမ္းလန္စိုေျပစြာ ရိွေနသည္။
" ဒီအပင္ေတြက အဆိပ္မရိွဘူး " အပင္စြမ္းအားရွင္က အပင္တစ္ပင္ကို ႏူတ္လိုက္ကာ အံ့အားသင့္စြာ ေျပာလိုက္သည္။
ယြဲ႔ေလာ္က သံတံခါးတစ္ခုေရ႔ွတြင္ ရပ္လိုက္ကာ " ခမ်ားတို႔အျပင္မွာအရင္ေနခဲ့ "
ဟန္ခ်င္းရႈတို႔က ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ သူတို႔က ယခုကဲ့သို႔ အႏၲာရယ္ကင္းေသာ ေနရာတြင္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ႏိုင္ေပသည္။
____________
" သူ႔ကို ေလ့က်င့္ေရး အခန္းထဲ ထၫ့္ထားလိုက္ .. ႏွစ္ရက္အတြင္း ခ်င္းရြယ္ ကို မေတြ့ရဘူး.." လီခ်န္က ယြဲ႔ေလာ္အား ေအးစက္စက္ၾကၫ့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
