ခ်င္းေပက space ကို ျပန္ေရာက္သည္နဲ႔ ေငးေမာကာ ထိုင္ေနသည္။ တစ္ခါတေလ ပံုမ်ားထိုင္ဆြဲေနတတ္သည္။ ပန္းခ်ီကားထဲတြင္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အဝတ္အစားမ်ိဳးစံုျဖစ္ေနေသာ္လည္း လူတစ္ေယာက္ထဲ၏ ပံုပင္။ တစ္ေန့တြင္ သူမေရ႔ွတြင္ အလင္းတစ္ခ်က္လက္သြားကာ အလင္းဝိညာဉ္က ေပၚလာသည္။ အရင္တစ္ေခါက္ထက္စာရင္ ယခုတစ္ေခါက္က ပိုအားနည္းဟန္ရသည္။ ႏြီရွန္းေျပာသလို သူမ အျပစ္ေပးခံထားခံရပံုေပၚသည္။
ခ်င္းေပက ေမာ့မၾကၫ့္ဘဲ ေမးလိုက္သည္။ " ဘာကိစၥလဲ "
အလင္းဝိညာဉ္က အျပစ္ရိွသၫ့္ ေလသံျဖင့္ " စိတ္မေကာင္းပါဘူး "
ပံုဆြဲေနသၫ့္ ခ်င္းေပ၏ လက္မ်ားက ခနရပ္တန႔္သြားသည္။ သူမက စုတ္တံကို ခ်ကာ ဆြဲလက္စ စာရြက္ကို သိမ္းလိုက္သည္။ " မလိုပါဘူး .. ဒါေပမဲ့ ငါ့အေရွ့မွာ ေပၚမလာေတာ့ရင္ ေကာင္းမယ္ " သူမက အလင္းဝိညာဉ္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေက်းဇူးတင္ေနေသးသည္။ အခုလည္း သူမက သူ႔ကို ဆံုးရႈံးခဲ့ရတာ ဆိုေပမဲ့ အသက္ရိွေနေသးတယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အဆင္ေျပေသးသည္။
အလင္းဝိညာဉ္က တိတ္ဆိတ္သြားကာ စကားလမ္းေၾကာင္းလြဲလိုက္သည္။ " ဘာဆက္လုပ္ဖို႔ အစီအစဉ္ရိွလည္း "
ခ်င္းေပက ခနမ်ွ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး " မေသခ်ာေသးဘူး "
ဒါေပမဲ့ သူမက ဒီမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ေတြးမိတိုင္း လြမ္းလြန္းလို႔ ေသလုေအာင္ နာက်င္ရတယ္ ။
အလင္းဝိညာဉ္က ေခါင္းညိတ္လိုက္ကာ " ဒီအလုပ္က မလုပ္ခ်င္လည္း ရၿပီဆိုေပမဲ့ ... မင္းဆက္လုပ္မယ္ဆိုရင္ .. မင္းရဲ့ ဝိညာဉ္က သန္မာလာၿပီး မင္းအတြက္ အက်ိဳးရိွတယ္ .. မင္းတို႔ေနာက္ကို အရင္က လိုက္ေနတဲ့ အဆင့္နိမ့္ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးေတြကို ငါေျဖရွင္းၿပီးၿပီ .. မင္းထြက္ေျပးေနစရာမလိုေတာ့ဘူး "
ခ်င္းေပက အမႈအရာမဲ့စြာ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ အလင္းဝိညာဉ္က ခ်င္းေပအား ၾကၫ့္ကာ " မင္းမွာ ေတာင္းဆိုစရာမရိွဘူးလား .."
စုတ္တံကို ထပ္ကိုင္ရန္ ျပင္ေနသၫ့္ လက္က တန႔္သြားကာ " အဲ့ဒါဆို ငါသူ႔ကို ေတြ့လို႔ရမလား "
