Κυνηγός ονείρων

Κεφάλαιο 1 - Το ξεχασμένο μονοπάτι

Η ανηφορική κλήση του εδάφους σε συνδυασμό με το λιθόστρωτο μονοπάτι, κάνουν το βάδισμά της όλο και πιο δύσκολο. Νιώθει τα πέλματά της να καίνε, τη σάρκα τους να ξεσκίζεται από τις προεξοχές της σκληρής πέτρας. Ο αέρας πηχτός, βαρύς, καίει τα πνευμόνια της.

Και ακόμα δεν ξεκίνησε το δύσκολο κομμάτι.

Το πιο δύσκολο σε αυτή την ολέθρια διαδρομή δεν είναι ο πόνος στα πέλματα. Δεν είναι τα ξεσκισμένα πόδια της, το πνίξιμο της ανάσας, ή τα ίχνη από αίμα που θα αφήνει πίσω της πάνω στις σκληρές, άπονες πέτρες. Είναι τα τρομακτικά επικριτικά τους μάτια, μάτια μαύρα και βαθουλωμένα στις εσοχές τους, που προσπαθούν να βρούνε τα δικά της. Τα σιχαμένα γλιστερά χέρια τους, που αναζητούν να πιάσουν το γυμνό κορμί της.  

'Ένα βήμα ακόμα και θα ξεκινήσουν. Θα αρχίσει ο χλευασμός και τα κοροϊδευτικά τους γέλια. Τα χέρια τους να απλώνονται, να βυθίζουν τα νύχια τους, να αφήνουν μοβ κηλίδες και ξεθωριασμένους μπλε λεκέδες, πάνω στο λευκό κορμί της.

Παίρνει βαθιά ανάσα και προχωράει. Θα το διασχίσει το ξεχασμένο μονοπάτι, θα τα καταφέρει αυτή τη φορά και δεν θα τους κάνει τη χάρη να σκύψει το κεφάλι. Θα περάσει περήφανα δίπλα τους και θα χαθεί μέσα στα ομιχλώδη τείχη.

"Γελάτε, με χλευάζετε, απλώνετε τα σιχαμένα χέρια σας να αρπάξετε κομμάτια από τη σάρκα μου, αλλά εγώ γελάω από μέσα μου μαζί σας. Σας αγνοώ, γιατί θα τα καταφέρω. Κοιτάζω πέρα βαθιά στον ορίζοντα, εκεί που η ομίχλη έχει καλύψει τα πάντα. Το ξέρω. Το νιώθω. Εκεί πρέπει να φτάσω. Εκεί, πίσω από την πηχτή ομίχλη έχουν κρύψει τα φτερά μου."