Κυνηγός ονείρων

Κεφάλαιο 9 - Το μικρό σπίτι με το μεγάλο μυστικό.

Οι δύο άνδρες προχώρησαν κάμποσο μέσα στο δάσος, αφήνοντας πίσω τους την τεράστια έπαυλη. Η ηρεμία του δάσους, λες και λεκιαζόταν από τις σκέψεις του Ντάνιελ. Σκέψεις τόσο δυνατές που θαρρείς και ακούγονταν προς τα έξω. Ένα βούισμα, ένα αδιάκοπο μουρμουρητό, που έκαναν το κεφάλι του να πονάει.

-Κλάους, πρέπει να μού εξηγήσεις. Τι εννοούσες όταν είπες πως εσύ ο ίδιος αφαίρεσες κάθε ίχνος από τη νοσηρή ζωή του δωματίου της Έμμα; Νοσηρή ζωή; Τι εννοείς με αυτό; Ακούγεται τρομακτικό!

-Κάνε υπομονή Ντάνιελ, δεν είμαστε μακριά. Θα καταλάβεις αμέσως τι εννοώ, μόλις φτάσουμε στο σπίτι μου.

-Στο σπίτι σου είπες; Εκεί πάμε τώρα; Δηλαδή, δεν μένεις στην έπαυλη;

-Ναι, έχω το δωμάτιό μου στην έπαυλη και εκεί μένω τις καθημερινές, αλλά έχω το δικό μου σπίτι, το ησυχαστήριό μου μέσα στο δάσος, για να απομακρύνομαι λίγο από το χώρο εργασίας μου που είναι η έπαυλη. Ένα μικρό σπιτάκι που παραχώρησε στους γονείς μου πριν χρόνια ο πατέρας της κυρίας Μισέλ. Ούτε οι γονείς μου, ούτε ο κύριος Πιερ ζούνε πια, αλλά το σπιτάκι παρέμεινε και πέρασε σε μένα.

-Δουλεύεις δηλαδή για την οικογένεια από μικρό παιδί;

-Από... πάντα! Όλη μου η ζωή είναι εδώ, δίπλα σε αυτή την οικογένεια. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα, εδώ δουλεύω, εδώ θα πεθάνω.  Έχω ζήσει την οικογένεια όταν ακόμα βρισκόταν στην φωτεινή της πλευρά, πριν το δυστύχημα. Και μετά το δυστύχημα, τον αγώνα της κυρίας Μισέλ να ξανασταθεί στα πόδια της, το νέο της γάμο και το χειρότερο απ' όλα, την κατάρρευση σταγόνα-σταγόνα της Έμμα. Έχω πολλά να σου πω, όμως να, φτάσαμε. Έβγαλε ένα χοντρό, σιδερένιο και ελαφρώς οξειδωμένο κλειδί από την τσέπη της στολής του και άνοιξε την ξύλινη πόρτα. 

Το δωμάτιο που τους υποδέχτηκε, ήταν ένα μικρός ενιαίος χώρος, με ένα μικρό δώμα σαν μπαλκόνι εσωτερικού χώρου από πάνω. Ένα απλό ξύλινο τραπέζι με δυο καρέκλες, μια ελαφρώς φθαρμένη πολυθρόνα σε χρώμα μπορντό με ένα μικρό τραπεζάκι δίπλα της, μπροστά σε ένα σβηστό τζάκι και μια υποτυπώδης μικρή κουζινούλα στο βάθος, όλα απλώνονταν μαζεμένα μπροστά τους. Μια ξύλινη σκάλα στο πλάι, ανέβαινε στο μικρό δώμα πάνω από το κουζινάκι, όπου μπορούσες να δεις ένα μονό, λιτό κρεβάτι και ένα κομοδίνο. Παρόλο που έδειχνε φτωχικό και μόνο με τα απολύτως απαραίτητα, ανέδυε μια ζεστασιά και μια οικειότητα, που σε καλούσε να μπεις στην αγκαλιά του και να απολαύσεις τη θαλπωρή του.