Κυνηγός ονείρων

Κεφάλαιο 7 - Το παράδοξο περιβόλι

Φωτογραφία κεφαλαίου : Claude Monet - Path at Giverny

Η μέρα κύλησε χωρίς να το καταλάβει, με την όλο και πιο γνώριμη ρουτίνα της, μέσα στο δωμάτιο της Έμμα.

Η Λορέν ακολούθησε με επιμέλεια το πρόγραμμά της. Καθάρισε, χτένισε και έντυσε την Έμμα, με όμορφα ρούχα σε φωτεινά χρώματα. Της έκανε μασάζ και γυμναστικές ασκήσεις και την τάισε με προσοχή και με μελετημένες και πειθαρχημένες κινήσεις.

Είχε φτάσει η ώρα για τη σύνδεση. Αποχαιρέτησε την κατευχαριστημένη Λορέν, που το πρόγραμμα του νέου γιατρού, της επέτρεπε για δεύτερη στη σειρά μέρα να φύγει νωρίτερα για το σπίτι της και ξεκίνησε. Όλα μπήκαν με τάξη. Ηλεκτρόδια, αισθητήρες και καλώδια, τοποθετήθηκαν επιμελώς στη θέση τους. Αυτή τη φορά ενεργοποίησε και την κάμερα. Πήρε τη θέση του δίπλα στο κοιμώμενο κορίτσι, πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια του. Κάμποση ώρα πέρασε και το μόνο που άκουγε, ήταν το βουητό των μηχανημάτων, το ρυθμικό μπιπ του ηλεκτροκαρδιογράφου της Έμμα και τους χτύπους της δικής του καρδιάς, να πάλονται μέσα στα αφτιά του. Άνοιξε τα μάτια του. Ακούμπησε τρυφερά το χέρι του πάνω στο χλωμό πρόσωπο του κοριτσιού. Πλησίασε κοντά στο αφτί της και της ψιθύρισε:

-Έμμα γλυκιά μου, τέσσερα χρόνια απομόνωσης είναι πάρα πολλά. Άσε με να γίνω γεφύρι, να διαβώ στη σκέψη σου, στα όνειρά σου. 'Αφησέ με να σε συναντήσω.

Αναστέναξε ξανά βαθιά και σφάλισε τα μάτια του. Αυτή τη φορά αποφάσισε να χαλαρώσει. Σταμάτησε να μετράει τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα νοερά μέσα στο μυαλό του. Δεν είχε νόημα άλλωστε. Ίσως τελικά αυτό που συνέβη χθες, να ήταν όντως ένας άσχημος εφιάλτης. Δικός του εφιάλτης και όχι κάποιος μηχανισμός από τα βάθη του μυαλού της Έμμα, για να τον κρατήσει μακριά, όπως πίστεψε προς στιγμήν. Αφέθηκε στο ρυθμικό χτύπο των μηχανημάτων και της καρδιάς του, που λες και πάλευε να εναρμονιστεί με την καρδιά της Έμμα. Τέσσερα χρόνια μοναξιά σκέφτηκε και μια θλίψη ήρθε να συνοδεύσει την αλλόκοτη σιωπή. Μια επαφή είναι αναγκαία, έστω και αν αυτή η επαφή είναι μόνο οι χτύποι της καρδιάς μας που θα συντονιστούν, αναλογίστηκε. Κάποια λεπτά πέρασαν, ίσως και ώρες ποιος να ξέρει. Ο ύπνος ήρθε νυχοπατώντας, κοίταξε τα σφαλισμένα μάτια του και έσκυψε απαλά να τον γλυκοφιλήσει.   

.

 Φως εκτυφλωτικό, γεμάτο χρώματα, λες και ένα ουράνιο τόξο εξερράγη και λέκιασε το περιβάλλον, χτύπησε τα μάτια του. Ανασήκωσε το χέρι του δημιουργώντας μια προστατευτική σκιά και κοίταξε γύρω του. Μια αλλόκοτη ομορφιά, χωρίς συνοχή, χωρίς λογική, απλωνόταν γύρω του. Πού βρίσκεται; Τι είναι αυτό το περίεργο μέρος; Είναι σαν λιβάδι ζωγραφισμένο από το χέρι ενός Ιμπρεσιονιστή ζωγράφου. Ζωντανά, έντονα χρώματα, αντανακλούν το δυνατό φως,  με δυναμικές πινελιές και ανάγλυφα σχήματα. Τού δίνουν την εντύπωση ότι βούτηξε σε ένα περιβόλι, ζωγραφισμένο από το μαγικό χέρι του Κλοντ Μονέ.