Κυνηγός ονείρων

Κεφάλαιο 12 - Προσδοκίες και ενοχές

Η μέρα συνάντησης με την κυρία Μισέλ έφτασε. Ο Ντάνιελ, απόλυτα ακριβής στο ραντεβού του, στάθηκε μπροστά στη μεγάλη πύλη της έπαυλης. Τον υποδέχτηκε στην πόρτα ο Αρσέν. Αναζήτησε τον Κλάους ρίχνοντας μια ματιά στον περίγυρο, αλλά δεν τον είδε πουθενά.  Ο Αρσέν τον συνόδευσε μέχρι το δωμάτιο της κυρίας Μισέλ, τού είπε να περάσει μέσα και μετά απομακρύνθηκε.

Έπιασε το πόμολο και το μυαλό του ήδη σχημάτισε την εικόνα που θα αντίκριζε μόλις άνοιγε την πόρτα. Την κυρία Μισέλ καθισμένη στο αναπηρικό της αμαξίδιο, στραμμένη προς το παράθυρο, να κοιτάζει το γαλήνιο τοπίο μπροστά της. Όμως μόλις άνοιξε την πόρτα, η ματιά του ενώθηκε κατευθείαν μαζί της. Πρώτη φορά δεν είχε στραμμένη την πλάτη της προς αυτόν, αλλά τον περίμενε με ένα βλέμμα γεμάτο προσμονή και ελπίδα. Πλησίασε, την χαιρέτησε και κάθισε στη δερμάτινη μπεζέρα δίπλα της. Η κυρία Μισέλ άπλωσε τα χέρια της και έπιασε σφιχτά τα δικά του.

-Λέγε Ντάνιελ, μη με κρατάς σε αγωνία. Τη συνάντησες;

-Κυρία Μισέλ, ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Προσπάθησε να καταλαγιάσει την λαχτάρα της, όμως ήταν σχεδόν αδύνατον. Η κυρία Μισέλ συνέχισε να τον ρωτάει πιεστικά.

-Πες μου πως την συνάντησες, πως κατάφερες να κάνεις επαφή μαζί της. Πες μου Ντάνιελ σε παρακαλώ.

-Ναι, την συνάντησα, της είπε απλά και αμέσως την είδε να παίρνει ανάσα. Άφησε τα χέρια του και ακούμπησε την πλάτη της πίσω. Τα μάτια της γυάλισαν. Η ένταση στο πρόσωπό της γαλήνεψε. 

-Το ήξερα. Το έλεγα συνέχεια, πως το κοριτσάκι μου δεν έχει χαθεί για πάντα και όλοι με αντιμετώπιζαν σαν τρελή. Πες τα μου όλα, με κάθε λεπτομέρεια.

Ξεροκατάπιε. Πήρε βαθιά ανάσα και ξεκίνησε. Της διηγήθηκε την πρώτη του επαφή στον ονειρικό κόσμο της Έμμα, την συνάντησή του με τη Σμέτι. Της περιέγραψε τον ονειρικό κόσμο στον οποίο βρέθηκε, με τα όμορφα τοπία που άφηναν το χρώμα τους πάνω του με κάθε απότομη κίνησή του. Της είπε για την πρώτη του επαφή με την Έμμα και πώς, ενώ προσπάθησε να την προσεγγίσει με μεγάλη προσοχή, αυτή πανικοβλήθηκε διαλύοντας το περιβάλλον γύρω της. Της μίλησε για όλα όσα βίωσε σε αυτές τις περίεργες συνδέσεις. Όλο αυτό το διάστημα η κυρία Μισέλ τον παρακολουθούσε, λες και κρεμόταν από τα χείλη του. Λες και η κάθε του νέα περιγραφή, της έδινε την επόμενη ανάσα της. Αφού της διηγήθηκε κάθε λεπτομέρεια, ήρθε η ώρα των εξηγήσεων. Το σημείο που θα έπρεπε να ξαναγκρεμίσει την ελπίδα, που έβλεπε να χτίζεται με κάθε λέξη του, στο πρόσωπο αυτής της πονεμένης γυναίκας. Προσπάθησε να συνοψίσει όσα της είχε περιγράψει μέχρι τώρα, προσγειώνοντάς την στην πραγματικότητα.