Κυνηγός ονείρων

Κεφάλαιο 4 - Ο διάδρομος της ματαιότητας

Η πτέρυγα της Έμμα, είναι μια τελείως ανεξάρτητη κλινική, μέσα στην μεγάλη κλινική. Ο διάδρομος που οδηγεί στο δωμάτιο που βρίσκεται το κορίτσι, έχει αυτόματες συρόμενες πόρτες ασφαλείας, που χρειάζεται να πληκτρολογήσεις κάποιον κωδικό εισόδου για να σου επιτρέψουν να τους διαβείς.

Η Δάφνη πληκτρολογεί τον κωδικό και σκανάρει την κάρτα της στην μικρή οριζόντια οθονίτσα του ηλεκτρονικού καντράν. Αμέσως ένας ήχος ξεκλειδώματος ακούγεται και οι δύο μεγάλες γυάλινες πόρτες ανοίγουν προς το πλάι.

Περνάμε στην πτέρυγα, ενώ ακούω έναν απαλό ήχο συρσίματος από τις πόρτες που ξανα-ασφαλίζουν πίσω μας.

-Εδώ, σε αυτόν τον χώρο περνάει μόνο συγκεκριμένο προσωπικό με ειδική εξουσιοδότηση, ελάχιστοι άνθρωποι δηλαδή, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, με ενημερώνει η Δάφνη και προχωράει μπροστά με ζωηρό βήμα.

Αυτό που μου τραβάει αμέσως την προσοχή, είναι το παχύ χαλί, με το οποίο είναι στρωμένο το δάπεδο. Κάτι τελείως ξένο και παράταιρο για διάδρομο κλινικής. Βέβαια σε αυτή την πτέρυγα δεν μετακινούνται φορεία, ή καρέκλες μεταφοράς, αλλά και πάλι... Χαμηλώνω το βλέμμα μου και κοιτάζω τριγύρω εντυπωσιασμένος, παρατηρώντας τις σόλες από τις μπότες μου να αφήνουν τα ίχνη τους βυθίζοντας το παχύ πέλος του χαλιού από κάτω τους. Μικρά πέταλλα σχηματίζονται πάνω στο παχύ πέλος, που σε ελάχιστα δευτερόλεπτα επανέρχεται στην αρχική αφράτη μορφή του.

Το δεύτερο πράγμα που μου τραβάει την προσοχή είναι ένα λεπτό και διακριτικό άρωμα λουλουδιών, που δίνει μια φρεσκάδα στην ατμόσφαιρα και είναι διάχυτο σε όλο το χώρο. Αμέσως εντοπίζω την πηγή του. Όπως προχωράμε στο διάδρομο σε κάθε γωνία και εσοχή, υπάρχουν στημένες ανθοστήλες από μαύρο μάρμαρο, με μεγάλα βάζα γεμάτα φρέσκα λουλούδια σε όλα τα χρώματα.

Η Δάφνη σπεύδει αμέσως να δώσει εξηγήσεις στο βλέμμα απορίας μου.

-Τελείως ξένη εικόνα για νοσοκομείο, δεν βρίσκεις; Θα το συνηθίσεις. Σου είπα, η κυρία Μισέλ έχει την τάση να υπερβάλλει σε όλα. Μου χαμογελάει και ανοίγει μια πόρτα μπροστά της, κάνοντάς μου χώρο να περάσω.

Το δωμάτιο μπροστά μου, είναι ένα κατάλευκο δωμάτιο, χωρίς καθόλου παράθυρα. Εδώ ο χώρος μυρίζει διαφορετικά. Μυρίζει αποστείρωση.

Η Δάφνη αρχίζει να σαπουνίζει τα χέρια της σχολαστικά στο λευκό μαρμάρινο νυπτήρα και με καλεί να την ακολουθήσω. Στη συνέχεια μου δείχνει τον τοίχο που είναι γεμάτος ντουλάπια και συρτάρια.