Κυνηγός ονείρων

Κεφάλαιο 8 - Δωμάτιο χωρίς ψυχή

-Νομίζω ότι ήμουν ξεκάθαρος γιατρέ. Η κυρία Πιερ δεν είναι σε θέση να σας δει απρογραμμάτιστα. Οφείλετε να ακολουθήσετε το πρόγραμμα. Το ραντεβού μας έχει κλειστεί για την ερχόμενη Τρίτη, σε συγκεκριμένη ώρα. Ο γραμματέας της κυρίας Μισέλ ήρθε να τον συναντήσει στο μεγάλο χολ της επιβλητικής έπαυλης. Στον χώρο που πριν από μερικά λεπτά, τον άφησε να περιμένει ο μπάτλερ που του άνοιξε την πόρτα.

-Δεν πρόκειται να την κουράσω, μόνο για λίγα λεπτά. Είναι κάτι που πρέπει να της πω...

-Δόκτορ Τριξ, με φέρνετε στην πολύ άβολη θέση να σας αρνηθώ. Σας εξήγησα από την πρώτη στιγμή πώς έχουν τα πράγματα με τις επισκέψεις σας εδώ. Θα σας παρακαλέσω να μην συνεχίσετε να επιμένετε και να φύγετε αμέσως. 

-"ΑΡΣΕΝ!" Η φωνή της κυρίας Μισέλ, ήρθε έντονη και επιτακτική από τον πάνω όροφο, κάνοντας τους δύο άντρες, το γιατρό και το γραμματέα, να αναπηδήσουν. 

-Δώστε μου ένα λεπτό παρακαλώ, γιατρέ. Περάστε στο σαλόνι και περιμένετε. Θα επιστρέψω όσο πιο σύντομα μπορώ. Έκανε στροφή και έφυγε βιαστικός, ανεβαίνοντας δυο-δυο τα σκαλιά της επιβλητικής ξύλινης σκάλας, που οδηγεί στα επάνω δωμάτια. 

Δεν μπήκε στο σαλόνι, παρά έμεινε εκεί, στη μέση του δωματίου υποδοχής, τεντώνοντας όσο μπορούσε τα αφτιά του. Άραγε θα της πει ο γραμματέας πως είναι εδώ και περιμένει να την συναντήσει; Κατάφερε να πιάσει τον ήχο της φωνής της. Μπορούσε να αισθανθεί την ένταση, αλλά δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι έλεγε. Η ηχομόνωση αυτού του σπιτιού είναι εκπληκτική, σκέφτηκε αόριστα. Ήταν φανερό ότι η κυρία Μισέλ επέπληττε τον γραμματέα της, αλλά δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ούτε μία λέξη, πέρα από ένα συνεχές έντονο μουρμουρητό. Άκουσε μια πόρτα να κλείνει και είδε το γραμματέα να κατεβαίνει ξανά τη σκάλα και να τον πλησιάζει.

-Παρακαλώ, ακολουθήστε με. Η κυρία Πιερ θα σας δεχτεί για λίγο, του είπε ευγενικά, αλλά μπορούσε να διακρίνει στο βλέμμα του την ενόχληση. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν οφειλόταν στο ότι αναγκαζόταν να υποχωρήσει από την αρχική του θέση, ή στο κατσάδιασμα που μόλις είχε δεχτεί, αλλά δεν τον ένοιαζε καθόλου. Αυτό που τον ένοιαζε, ήταν να συγκεντρώσει στοιχεία για την Έμμα, να κατανοήσει τον κόσμο μέσα στον οποίο καλούνταν να βυθιστεί. Ήταν μεγάλη ανάγκη να το κάνει.  Ακολούθησε τον γραμματέα στη σκάλα και στον εντυπωσιακό διάδρομο, διακοσμημένο με κέρατα ελαφιών και τάρανδων. Του άνοιξε την πόρτα και βρέθηκε ξανά να αντικρίζει την ίδια ακριβώς σκηνή, που είχε αντικρίσει στην πρώτη τους συνάντηση. Το αναπηρικό αμαξίδιο στραμμένο στο παράθυρο και το ξανθό κεφάλι της κυρίας Μισέλ να κοιτάζει έξω.