Κυνηγός ονείρων

Κεφάλαιο 27 - Η απολογία του μπάτλερ.

Στημένοι μπροστά στην εικόνα που προβαλλόταν στον τοίχο, αμίλητοι και σχεδόν κρατώντας την ανάσα τους, ο Ντάνιελ, η κυρία Μισέλ, η Έλενα και πιο πίσω ο Αρσέν, παρακολουθούσαν την ομολογία του Κλάους στον αστυνομικό.

-Με είχε ακολουθήσει, τα βράδια που σχολούσα και έφευγα για την πόλη.

-Και γιατί έφευγες και πήγαινες τα βράδια στην πόλη; Εμείς γνωρίζουμε ότι έμενες στην έπαυλη.

-Στην έπαυλη μένω... έμενα θέλω να πω. Αλλά πνιγόμουν, είχα ανάγκη να φύγω...

-Τι ήταν αυτό που σε έπνιγε δηλαδή;

-Πρέπει να καταλάβετε κύριε αστυνόμε. Ζω μέσα στην έπαυλη από μικρό παιδί, ένας υπηρέτης. Μια ζωή απόλυτα πειθαρχημένη και απόλυτα υποταγμένη. Είχα ανάγκη να κάνω κάτι διαφορετικό, να αποκτήσω μια δική μου ταυτότητα, να αναπνεύσω. Οι γονείς μου, με είχαν μεγαλώσει όπως έζησαν κι αυτοί. Δηλαδή όλη τους τη ζωή να υπηρετούν την έπαυλη και τους ανθρώπους της.

-Κάτι που δεν το άντεχες και αποφάσισες να καταστρέψεις τους ανθρώπους, που σου πρόσφεραν δουλειά και στέγη.

-Όχι προς Θεού! Ποτέ δεν πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό μου. Πώς θα μπορούσα; Την αγαπώ την οικογένεια Πιερ, είμαι κι εγώ κομμάτι της. Ειδικά τη δεσποινίδα Έμμα. Όταν ήμαστε μικροί παίζαμε μαζί στους κήπους της έπαυλης. Έχουμε οκτώ χρόνια διαφορά όλα κι όλα και πρακτικά μεγαλώσαμε μαζί. Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου γύρω στα δέκα μου, να την πιάνω από το χεράκι, ένα μικρό κοριτσάκι δύο χρονών και να περπατάμε στον κήπο. Το κελαριστό γέλιο της, τα παιχνίδια και τα χαχανητά μας. Δεν θα της έκανα ποτέ κακό. Την ένιωθα σαν τη μικρή μου αδελφή τότε. Μεγαλώνοντας ακολούθησα το δρόμο των γονιών μου, με ευλάβεια και συνέπεια μπορώ να πω. Η "μικρή αδελφή μου", έγινε η δεσποινίς Έμμα και οι ρόλοι άλλαξαν, αλλά δεν σταμάτησα ποτέ να νιώθω αγνή αγάπη γι' αυτό το κορίτσι.  Όταν πέθαναν οι γονείς μου, ανέλαβα τη θέση του μπάτλερ στην έπαυλη. Πιεστική δουλειά, με πολλές ευθύνες και αυστηρή πειθαρχία. Αλλά τα βράδια όταν τελείωνε η δουλειά μου, έκανα όνειρα να μπορούσα να είχα μια διαφορετική ζωή.

-Δηλαδή; Τι είδους διαφορετική ζωή;

-Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, αναζητούσα κάτι διαφορετικό, να ξεφύγω. Άρχισα να φεύγω τα βράδια, όταν τελείωνα τη δουλειά μου και να κατεβαίνω στο Μοντρέ. Μού έπαιρνε κάτι λιγότερο από μισή ώρα να φτάσω σε αυτή την πανέμορφη πόλη, στις όχθες της λίμνης της Γενεύης. Στην αρχή το έκανα μόνο και μόνο για να κάτσω σε μια παμπ και να παραγγείλω ένα ποτό, που θα μου το σέρβιρε κάποιος άλλος και θα με περιποιόταν αυτός εμένα, έτσι για αλλαγή. Για να νιώσω κι εγώ πως κάποιος ασχολείται και προσφέρει σε μένα, απέναντι σε αυτό που έκανα σε όλη μου η ζωή και με καθόριζε σαν άνθρωπο.