Κυνηγός ονείρων

Κεφάλαιο 24 - Οι εικόνες μιλάνε

"Μια ήρεμη λίμνη, μοναχική, χλωμή. Σαν την αγάπη στην καρδιά σου. Δεν χρειάζεται φωνές και αντάρα για να αποδείξει την υπαρξή της. Έτσι είναι η αγάπη, απαλή σαν μετάξι, διακριτική. Και το καλό. Είναι ήσυχο, δεν διεκδικεί την προσοχή σου, υπάρχει εκεί για σένα, για μένα, για την κοπέλα με τα τσακισμένα φτερά. Δεν θα έρθει να σε τραβήξει, δεν θα σε διεκδικήσει. Σε περιμένει ήσυχα, να σε τυλίξει προστατευτικά στην αγκαλιά του μόλις το βρεις, μόλις του δώσεις την ευκαιρία.

Στην άλλη άκρη μια καλύβα. Άδεια και έρημη, ετοιμόρροπη, εγκαταλειμμένη. Δεν θες να μπεις μέσα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα παρά σκόνη και εγκατάλειψη. Και κάτι που σε τρομάζει. Ένα κάδρο, κλεισμένο στο σκοτεινό δωμάτιο. Δεν θέλεις να δεις. Μήτε αυτό, μήτε εκείνον τον πίνακα. Κρύβει μέσα του πόνο, φόβο, απόγνωση, σπαράγματα ψυχών. Όμως πλησιάζεις. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, σου μιλάει, σε διεκδικεί, σε ρουφάει μέσα του. Ρουφάει την ψυχή σου, νιώθεις στραγγιγμένη από ενέργεια, ευάλωτη, μια κούκλα από διάφανη πορσελάνη. Φίνα, όμορφη, αλλά εύθραυστη σαν τα φτερά της πεταλούδας. Δεν μπορείς να αντιδράσεις, μόνο στέκεσαι έρημη, τρομοκρατημένη.

Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω. Η ζωή είναι ευάλωτη. Την προστάτεψες με την αδυναμία σου και κατ' αυτόν τον τρόπο, έκανες την αδυναμία ταυτόχρονα και δύναμή σου. Ναι! Αυτό έκανες! Την αδυναμία σου την έκανες δύναμη. Πίστεψέ το. Πιάσε το χέρι μου. Βγες έξω από το κάδρο και κλείσε την πόρτα πίσω σου. Υπάρχει ακόμα το καλό εκεί έξω και σε περιμένει. Η ήρεμη λίμνη, η αγάπη..."

Ο ήχος από ένα διακριτικό μπιπ ακούγεται και η μαγνητοφωνημένη μετάδοση, με την αργή και μακρόσυρτη φωνή του Ντάνιελ, να μιλάει κάτω από τοξική επήρεια, σταματάει. Μπροστά στον Ντάνιελ στέκεται όρθιος ο Τζέρεμι, εμφανώς εκνευρισμένος, με το κινητό του προτεταμένο κοντά στο πρόσωπο του δεμένου στην καρέκλα και καλωδιωμένου Ντάνιελ.

-Τι είναι αυτό Ντάνιελ, μπορείς να μού εξηγήσεις; Τι ασυναρτησίες είναι αυτές που έλεγες; Λίμνες αγάπης και κάδρα απόγνωσης που μιλάνε και σε καταπίνουν. Μα την πίστη μου, δεν μπορώ να καταλάβω πώς καταφέρνεις πάντα και με εκπλήσσεις έτσι. Πώς κατάφερες ενώ σε είχα απόλυτα ναρκωμένο, να συγκρατηθείς, να ελέγξεις το μυαλό σου και να λες μπούρδες αντί να μού δώσεις τις πληροφορίες που σού ζητούσα; Μπορώ να συνεχίσω, να σού βάλω να ακούσεις και τα υπόλοιπα που είπες, αλλά δεν έχει νόημα. Όλα ακολουθούν το ίδιο μοτίβο. Ασυναρτησίες η μια πίσω από την άλλη, για τοίχους που γκρεμίζονται και κήπους με τριαντάφυλλα που ανθίζουν, λες και διάβαζες το κρυφό ημερολόγιο κάποιας μαστουρωμένης μαθητριούλας.